Επειδή όλοι όσοι
μιλούν για την αντιμετώπιση του φαινομένου του θερμοκηπίου αναφέρονται κυρίως
στην μείωση των εκπομπών του CO2 (άσχετα αν δεν είναι κοινά αποδεκτός ο βαθμός που
συμβάλλει το αέριο αυτό στις κλιματικές αλλαγές που παρατηρούμε), αναφερόμαστε
σε μιά άλλη πρόταση που είχε γίνει πριν από χρόνια από τον JOSEPH STIGLITZ, κάτοχο του Βραβείου
Νόμπελ Οικονομικών 2001, ο οποίος προτείνει μιά άλλη λύση η οποία στηρίζεται σε
διαφορετική λογική και η οποία έχει περιληπτικά ως εξής :
Είναι γνωστό ότι τα δάση εκτός της μεγάλης
οικολογικής σημασίας τους είναι και μία σημαντική πηγή που απορροφά το CO2 που υπάρχει στην ατμόσφαιρα.
Ειδικά τα τροπικά δάση, τα οποία ανήκουν κυρίως σε πτωχές και αναπτυσσόμενες
χώρες, απορροφούν τεράστιες ποσότητες CO2. Αντί λοιπόν να δίνονται
οικονομικά κίνητρα αποκλειστικά για τον περιορισμό των εκπομπών του CO2 στις πλούσιες χώρες, θα
μπορούσαν να δίνονται οικονομικά κίνητρα
στις πτωχές χώρες για την μείωση του CO2, η οποία θα πετυχαίνεται μέσω
της διατήρησης των τροπικών δασών. Διότι τα δάση αυτά, οι πνεύμονες της Γης, κινδυνεύουν να εξαφανισθούν καθώς οι
πτωχές χώρες για να επιβιώσουν είναι αναγκασμένες να κόβουν τα δένδρα στα δάση
αυτά, έστω και αν κερδίζουν μόλις το 5% της τελικής τιμής πώλησης των προϊόντων
της ξυλείας.
Η πρόταση αυτή εκτός της πρακτικής της
αξίας είναι και πιό δίκαιη, διότι οι πτωχές χώρες πρέπει να αμείβονται διότι
όχι μόνο παράγουν ελάχιστες ποσότητες αλλά συγχρόνως απορροφούν με τα τροπικά
τους δάση τεράστιες ποσότητες CO2. Επίσης μιά τέτοια λύση θα ήταν πιό συνεπής και με
την αρχή ότι «ο ρυπαίνων πληρώνει».
Δυστυχώς όμως προτάσεις σαν κι αυτή δεν
προχωρούν γιατί τελικά μάλλον μερικοί ασχολούνται με το περιβάλλον για άλλους
λόγους (οικονομικούς, πολιτικούς κ.λ.π.) παρά από ενδιαφέρον για την προστασία
του.
Ακολουθεί το κέιμενο του JOSEPH STIGLITZ.