Του Βλάση Αγτζίδη
(Από το συλλογικό, Tο τραύμα και οι πολιτικές της Μνήμης. Ενδεικτικές όψεις των συμβολικών πολέμων για την Ιστορία και τη Μνήμη, εκδ. Ταξιδευτής, Αθήνα, 2010)
Οι
εξαθλιωμένοι πρόσφυγες που καταφθάνουν στον ελλαδικό χώρο
αντιμετωπίζονται ως ξένο σώμα. Το σημαντικότερο κόμμα της Αριστεράς ήταν
αυτό του ΣΕΚΕ (μετέπειτα ΚΚΕ) και είχε ακολουθήσει αντιπολεμική
πολιτική καθ’ όλη τη διάρκεια του μικρασιατικού πολέμου, όταν είχε
υλοποιήσει, με όχι ιδιαίτερη ένταση, την απόφαση της Κομιντέρν για την
«αντιπολεμική και αντιιμπεριαλιστική» δράση των Κομμουνιστικών Κομμάτων.[1]
Μετά τη στροφή της Σοβιετικής Ένωσης υπέρ της Αυτονομίας της Μικράς
Ασίας το ΣΕΚΕ θα αναφερθεί για πρώτη φορά στους ελληνικούς πληθυσμούς
της Ανατολής υποστηρίζοντας ότι η σοβιετική πρόταση «θα εξασφάλιζε σοβαράς εγγυήσεις υπέρ των ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας».[2]

Ο
Ωρίων Αλεξάκης, ποντιακής καταγωγής που έδρασε κυρίως στην περιοχή του
Νοβοροσίσκ, υπήρξε ένας από τα υψηλόβαθμα στελέχη των μπολσεβίκων. Η ΚΕ
του Κ.Κ.Ρ (μπ.) του ανέθεσε το καθήκον του αντιπροσώπου της
Κομμουνιστικής Διεθνής για τις βαλκανικές υποθέσεις. Δολοφονήθηκε μαζί
με τον Δημ. Λιγδόπουλο από Τουρκολαζούς πειρατές.
Ήδη
από τον Μάρτιο του 1919 είχαν έρθει σε επαφή με Πόντιους κομμουνιστές
κατά την προσπάθεια σύνδεσής τους με την Κομμουνιστική Διεθνή
(Κομιντέρν). Οι σχέσεις αυτές θα γίνουν
εντονότερες με την προσφυγοποίηση των πληθυσμών