Η καταστροφή που δεν ήρθε ποτέ
Εκείνο που δεν συγχωρεί στον Ορμπαν το ευρωπαϊκό κατεστημένο δεν είναι τόσο η ετερόδοξη οικονομική πολιτική του –ένα κακό παράδειγμα για τις άλλες κυβερνήσεις της Ενωσης αυτές καθεαυτές– όσο η... επιτυχία της! Το γεγονός, δηλαδή, ότι οι συνήθεις εκφοβιστικές προβλέψεις (φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό, απομόνωση από τις διεθνείς αγορές, κατάρρευση των τραπεζών, υπερπληθωρισμός κ.λπ.) διαψεύστηκαν και η ουγγρική οικονομία εμφανίζεται σχετικά σταθερή σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Το 2010 έκλεισε με το δημόσιο έλλειμμα της Ουγγαρίας στο 3,8% του ΑΕΠ, ακριβώς όσο ήταν ο στόχος της κυβέρνησης Ορμπαν και όσο προέβλεπε το μνημόνιο που είχε συνομολογήσει η προηγούμενη, σοσιαλιστική κυβέρνηση με το ΔΝΤ και την Ε.Ε. Το δημόσιο χρέος έχει περιοριστεί στο 80%, δηλαδή σε επίπεδα Γερμανίας. Ο ίδιος ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, Χέρμαν βαν Ρομπέι, δήλωσε, μετά την πρόσφατη συνάντησή του με τον Ούγγρο πρωθυπουργό στη Βουδαπέστη, ότι του άφησε «εξαιρετικές εντυπώσεις».
Ο φόβος ότι η σοβούσα κρίση θα μπορούσε να δημιουργήσει μια ολόκληρη «σχολή» απειθαρχίας στην επικρατούσα οικονομική ορθοδοξία ενισχύεται από το παράδειγμα της Ισλανδίας. Η μικρή χώρα του Ατλαντικού, που επλήγη με τον πιο οδυνηρό τρόπο από τη χρηματοπιστωτική κρίση, ήρθε στο προσκήνιο όταν οι πολίτες απέρριψαν με δημοψήφισμα την πολιτική της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης και την ανάγκασαν να μην πληρώσει στις βρετανικές και άλλες ξένες εταιρείες τις οφειλές των ισλανδικών τραπεζών, οι οποίες αφέθηκαν να χρεοκοπήσουν και στη συνέχεια εθνικοποιήθηκαν. Μάλιστα, η οργή των Ισλανδών εναντίον των διεθνών τοκογλύφων ήταν τέτοια, που ο πρόεδρος της χώρας, Ολαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον, φέρεται να κατακεραυνώνει, σε άτυπο γεύμα εργασίας με ξένους πρεσβευτές, τους παραδοσιακούς Δυτικούς εταίρους (Βρετανία, Δανία, Νορβηγία) και να προσφέρει αεροπορική βάση στη… Ρωσία!
Αντί να ακολουθήσει τις συνταγές του ΔΝΤ, η Ισλανδία υποτίμησε το εθνικό νόμισμα και επέβαλε περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων, ενώ χρησιμοποίησε τις εθνικοποιημένες τράπεζες ως μοχλό αναθέρμανσης της οικονομίας. Η αναταραχή αποδείχθηκε βραχείας διαρκείας: το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 1,2% το τρίτο τρίμηνο του 2010 υποδηλώνοντας την αρχή της ανάκαμψης, ενώ το νόμισμα ανέκτησε το 20% της αξίας που είχε χάσει και ο πληθωρισμός, που είχε εκτιναχθεί αρχικά στο 18,6%, έπεσε στο 2,5%. Οσο για το δημοσιονομικό έλλειμμα, περιορίστηκε στο 6,3% και αναμένεται να μετατραπεί σε πλεόνασμα εντός του 2011. Μήπως λοιπόν «υπάρχει ζωή και μετά το ΔΝΤ» (ή και μετά το ευρώ), σε πείσμα όσων τόσο εύκολα γράφονται και λέγονται;
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
.jpg)
