Βιώνουμε μία αποκαλυπτική περίοδο.
Αποκαλυπτική από άποψη πολιτικών, ρόλων, επιδιώξεων και συνεπειών.
Η ελληνική κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη από τους υπερκυβερνήτες των
Βρυξελλών, προσπαθεί να επιβάλλει ένα δήθεν μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα
Λιτότητας σε βάρος του Λαού και Εκποίησης εθνικού πλούτου.
Επαναφορά τρομακτικών διλημμάτων, συνεχείς εκβιασμοί και ωμές
παρεμβάσεις στα εσωτερικά πολιτικά μας πράγματα, είναι τα χαρακτηριστικά
αιχμής της περιόδου.
Ο πρωθυπουργός, ξεπερνώντας εαυτόν, επισείει τον μόνιμο κίνδυνο χρεω-
κοπίας, απαιτώντας "συναίνεση" από κόμματα και Πολίτες.
Ο υπουργός Οικονομικών απειλεί με "στάση πληρωμών", κινδυνολογώντας
ως απλός (και ανεύθυνος) τζογαδόρος τοκογλύφος.
Η ελληνίδα επίτροπος προωθεί (άθελα;) επιδιώξεις-στόχους αλλότριων συμ-
φερόντων, ορίζοντας το μέλλον της Χώρας ως..."δραχμικό".
Οι Ξένοι απαιτούν πολιτική και κοινωνική "συναίνεση", απαράβατο όρο συνέ-
χισης του δανεισμού.
Η ίδια η ΕΕ φαίνεται να διαφωνεί σε ότι αφορά την
Αποκαλυπτική από άποψη πολιτικών, ρόλων, επιδιώξεων και συνεπειών.
Η ελληνική κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη από τους υπερκυβερνήτες των
Βρυξελλών, προσπαθεί να επιβάλλει ένα δήθεν μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα
Λιτότητας σε βάρος του Λαού και Εκποίησης εθνικού πλούτου.
Επαναφορά τρομακτικών διλημμάτων, συνεχείς εκβιασμοί και ωμές
παρεμβάσεις στα εσωτερικά πολιτικά μας πράγματα, είναι τα χαρακτηριστικά
αιχμής της περιόδου.
Ο πρωθυπουργός, ξεπερνώντας εαυτόν, επισείει τον μόνιμο κίνδυνο χρεω-
κοπίας, απαιτώντας "συναίνεση" από κόμματα και Πολίτες.
Ο υπουργός Οικονομικών απειλεί με "στάση πληρωμών", κινδυνολογώντας
ως απλός (και ανεύθυνος) τζογαδόρος τοκογλύφος.
Η ελληνίδα επίτροπος προωθεί (άθελα;) επιδιώξεις-στόχους αλλότριων συμ-
φερόντων, ορίζοντας το μέλλον της Χώρας ως..."δραχμικό".
Οι Ξένοι απαιτούν πολιτική και κοινωνική "συναίνεση", απαράβατο όρο συνέ-
χισης του δανεισμού.
Η ίδια η ΕΕ φαίνεται να διαφωνεί σε ότι αφορά την