«Η κίνηση στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο έχει αποκατασταθεί. ας περάσουμε σε άλλες ειδήσεις»

 
Τριανταφυλλίδης Παναγιώτης

"Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα η ίδια αίσθηση. Μια μίζερη μελαγχολία κάθε που ξημερώνει 17 Νοέμβρη. Τότε δεν είχα καν γεννηθεί και το '73 για μένα φαντάζει πολύ μακρινό. Ούτε θυμάμαι κάτι, ούτε ξέρω και τίποτα. Ή μάλλον θυμάμαι. Έχτισα τις μνήμες μου αργότερα, όταν πια οι επέτειοι είχανε γίνει γιορτές. Κι όταν είχε ήδη χτιστεί γύρω από το ιστορικό εκείνο κτίριο της Πατησίων μια βιομηχανία. Μια βιομηχανία «μνήμης» με σήμα το γαρύφαλλο. Μια βιομηχανία από εξουσιομανή τσιράκια πράσινης σοσιαλιστικής «επαναστατικής» αφομοίωσης και προσομοίωσης . Στεφάνια, δηλώσεις, ποιος θα έχει την μούρη του πρώτο τραπέζι πίστα στο πιο in μαγαζί γωνία του Νοεμβρίου.. Παντού τσίκνα από τα «βρώμικα» που φαγώθηκαν από λερωμένα χέρια, παραγωγή γαρυφάλλων ίδια μ' εκείνα στα σκυλάδικα. Προδομένες και παραδομένες νεότητες που έγιναν στο πέρασμα του χρόνου ένας λεκές ανεπαίσθητος σε υπουργικές πολύχρωμες γραβάτες, μεταπτυχιακά τίποτα που έστηναν 40 χρόνια παρελάσεις πλήξης με μια μικρή δόση επανάστασης από τα σαλόνια των διδακτορικών τους. Σύνθημα, παρασύνθημα, συνθήματα, πανώ κι αφίσες, πρεσβεία Αμερικάνικη, λίγο Κύπρος, λίγο Ελλάδα, λίγο ματωμένα πρόσωπα, Παλαιστίνη, μολότωφ, Αμερικάνος δε θα μείνει, δακρυγόνα, ματωμένα χώματα, μπερδεμένα πρόσωπα, κάδοι καμένοι, ζητάδες, ζήτουλες, βρισιές, μερικά αρκετά κωλοδάχτυλα, κατάληψη, κατάληψη, κατάληψη και στο τέλος συλλήψεις.
«Η κίνηση στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο έχει αποκατασταθεί. ας περάσουμε σε άλλες ειδήσεις».
Και μετά πάντα μια μαύρη επιστροφή στο καθημερινό - το γνωστό των 40 τελευταίων ετών - μεταπολιτευτικό σαράκι. Να κάνεις παρέα με εκείνους που σου φύτεψαν επιτυχώς στο μυαλό πως επανάσταση επιβάλλεται να κάνεις μόνο για το χτες και όχι για το αύριο.
Κούρασε το σόου σας σύντροφοι. Κοιτάξτε στα μάτια των 20άρηδων και ψάξτε εκεί να βρείτε μέλλον. Κάπου εκεί κατοικεί και το επόμενο Πολυτεχνείο."


Τριανταφυλλίδης Παναγιώτης