ΤΟΑΥΤΟΝΟΗΤΟ: Άλλη μια επιστολή απόγνωσης κατοίκου του Αθηναικού κέντρου. Δύο σκέψεις : 1. ο Τσίπρας με 18 αστυνομικούς προστασία (βλ. προηγούμενη ανάρτηση) εύλογα είναι άκριτα και μαζικα υπερ των μεταναστών. 2.ακόμα και ο επώνυμος κάτοικος - εξόριστος της περιοχής, ενώ μας λέει τα πάθη του, νιώθει υποχρεωμένος να δικαιολογηθεί-απολογηθεί γράφοντας πως δεν είναι ρατσιστης......
Πώς να γράψει κανείς για τη γειτονιά που ζει, όταν όλα αλλάζουν με κινηματογραφική ταχύτητα; Εδώ και μια δεκαετία διαμένω στην «Άγριο Παντελεήμονα» στο κέντρο της Αθήνας. Για ένα διαμέρισμα, που μου έκλεψε την καρδιά, μεταφέρθηκα μερικά τετράγωνα παρακάτω από την Κοδριγκτώνος, όπου διέμενα. Το αγόρασα, το ανακαίνισα κι εγκαταστάθηκα περιχαρής, επειδή θα πέρναγα εκεί το υπόλοιπο του βίου μου!
Ήρθαν κι οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2004 κι οι ελπίδες για βελτίωση της περιοχής αναπτερώθηκαν. Αμ δε… Συζητιόταν μάλιστα, ότι η μεγάλη εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα, θα γινόταν η μητρόπολη της Αθήνας. Και χαιρόμασταν όλοι αναμένοντας την μετεξέλιξη του προαστίου μας. Όμως, η ζωή – μέσω των πολιτικών αρχόντων μας - έκανε άλλα όνειρα για μας. Σιγά - σιγά, άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτοι Πακιστανοί. Νοιώσαμε τότε ότι γινόμαστε πολυφυλετική Ευρώπη. Ένα πολύχρωμο μωσαϊκό ανθρώπων θα μας συντρόφευε στο κέντρο της πρωτεύουσας, έτσι νομίζαμε. Μήνα τον μήνα, χρόνο τον χρόνο, άρχισαν να συρρέουν πλήθη μεταναστών: Αιγύπτιοι, Αφγανοί, Λιβανέζοι, Μπαγκλαντεζιανοί, Πακιστανοί και τόσοι άλλοι. Τα μαγαζιά της
Αχαρνών άρχισαν να κλείνουν και στην θέση τους να εμφανίζονται ψιλικατζίδικα και μίνι-μάρκετ εγχρώμων και αλλοφύλων. Ο αέρας ετοιμαζόταν να το γυρίσει σε μπουρίνι, μόνο που κανείς από τους πολιτικούς μας δεν αντιλαμβανόταν την μπόρα, που ετοιμαζόταν να ξεσπάσει. Τώρα είναι αργά πια. Παντού μετανάστες, παντού ξένοι. Προς θεού, μη μας δώσει κανείς τον χαρακτηρισμό του ρατσιστή ή του ξενόφοβου• αυτά αφορούν άλλους. Εξάλλου, ασκώντας την Ιατρική, που στόχος της είναι η υπηρεσία του συνανθρώπου, τέτοιοι ισχυρισμοί πέφτουν στο κενό.
Αχαρνών άρχισαν να κλείνουν και στην θέση τους να εμφανίζονται ψιλικατζίδικα και μίνι-μάρκετ εγχρώμων και αλλοφύλων. Ο αέρας ετοιμαζόταν να το γυρίσει σε μπουρίνι, μόνο που κανείς από τους πολιτικούς μας δεν αντιλαμβανόταν την μπόρα, που ετοιμαζόταν να ξεσπάσει. Τώρα είναι αργά πια. Παντού μετανάστες, παντού ξένοι. Προς θεού, μη μας δώσει κανείς τον χαρακτηρισμό του ρατσιστή ή του ξενόφοβου• αυτά αφορούν άλλους. Εξάλλου, ασκώντας την Ιατρική, που στόχος της είναι η υπηρεσία του συνανθρώπου, τέτοιοι ισχυρισμοί πέφτουν στο κενό.
Πώς θα ένοιωθε άραγε κάποιος, όταν στο αποκάτω διαμέρισμα, διαβιώνουν στριμωγμένοι τριάντα έγχρωμοι –Αφγανοί; Άλλοι; Όταν δεν γνωρίζει, γιατί οικογένειες ολόκληρες με λιγοστά υπάρχοντα ανεβαίνουν τις κοινόχρηστες σκάλες, όταν περίεργα πρόσωπα αγνώστων διαθέσεων φτάνουν μέχρι τα ψηλότερα διαμερίσματα και τα δώματα. Για ποια ασφάλεια της πολυκατοικίας μιλάμε; Όταν, αργά την νύχτα ακούγονται ουρλιαχτά και σπασίματα. Ας αφήσουμε κατά μέρος τα θέματα υγιεινής και καθαριότητας τόσων ανθρώπων μαζεμένων σε λίγα τετραγωνικά. Μυρωδιές εξωτικών φαγητών, καρυκεύματα, αλλιώτικα χούγια κατακλείνουν την πολυκατοικία και την γειτονιά. Οι ακάλυπτοι γίνονται αποθηκευτικοί χώροι, αφού σωροί σκουπιδιών πετιούνται από τα παράθυρα. Ας ξεχάσουμε τελείως το θέμα των κοινοχρήστων, από τα 28 διαμερίσματα της πολυκατοικίας, μόνο στα 5 διαμένουν Έλληνες, οι οποίοι δεν εργάζονται όλοι. Άντε μετά, να μαζευτούν χρήματα, να πληρωθεί το πετρέλαιο. Μας καταδίκασαν στο κρύο και στην ανασφάλεια. Πόσο μπορεί ν’ αντέξει κανείς βλέποντας σκελετωμένους ανθρώπους να περιφέρονται στους διαδρόμους και στις σκάλες του κτηρίου αναζητώντας πρώτιστα τροφή και δευτερευόντως μια καλύτερη τύχη. Πολλές φορές, από τα παράθυρα και τις μπαλκονόπορτες, κοιτάμε στοιβαγμένους ανθρώπους στα απέναντι διαμερίσματα να προσεύχονται στον Αλλάχ, να τρώνε στο πάτωμα, να κοιμούνται στρωματσάδα. Άλλες φορές, συμμορίες που θέλουν να ελέγξουν την περιοχή, κομματιάζονται και γρονθοκοπούνται μεταξύ τους. Βράδια αξημέρωτα κι αχάραγα πρωινά πυροβολισμοί αναστατώνουν την γειτονιά. Ποτέ δεν μαθαίνουμε, τί και πώς; Μόνο οι σειρήνες των ασθενοφόρων και τα περιπολικά της άμεση δράσης μας ενημερώνουν για το σοβαρό της κατάστασης. Ενίοτε, φωνές και τρεξίματα στο δρόμο, μας κάνουν να αντιληφθούμε το παιχνίδι «κλέφτες κι αστυνόμοι». Κάποιοι τρέχουν κι οι άλλοι από πίσω τους προσπαθούν να τους πιάσουν. Στα σκουπίδια ανακαλύπτονται οι πεταμένες τσάντες και τα προσωπικά έγγραφα, που περιέχουν. Κατόπιν τούτων, οι φίλοι κι οι γνωστοί σταμάτησαν να μας επισκέπτονται από φόβο.
Πώς άλλαξε η ζωή μας; Να φύγω λοιπόν από τον Άγιο Παντελεήμονα. Να φύγω, ναι. Αλλά πώς; Το διαμέρισμα μου, ούτε πουλιέται, ούτε ενοικιάζεται. Εκτός κι αν αποφασίσω να παρανομήσω, υπενοικιάζοντας το σε άπειρους μετανάστες. (Έτσι κάνουν μερικοί ιδιοκτήτες, παίρνοντας 5 ευρώ το κεφάλι, εξασφαλίζοντας τους ένα μπάνιο κι ένα στρώμα στο πάτωμα). Όμως δεν μπορώ συναισθηματικά να δράσω έτσι, ούτε ηθικά. Ελπίζω κάποτε η περιοχή να επανέλθει στα πρότερα, τα περασμένα της μεγαλεία. Δεν θέλω να αφήσω την γειτονιά με τα παλιά νεοκλασικά και την ξεχασμένη αρχοντιά. Παρά το δυσαρμονικό κι επικίνδυνο κλίμα που έχει δημιουργηθεί, επιμένω να μένω στο κέντρο της πόλης μου. Η φυγή μου θα ήταν ίσως λιπόψυχη λύση. Μένοντας στο κέντρο απολαμβάνω τις κοντινές αποστάσεις, τα ψώνια στα μαγαζιά της Πατησίων, τις αρχαιότητες, τα καφέ και τις μικρές χαρές της Αθήνας. Ακρίτας, που μαζί με άλλους Έλληνες, διαφυλάξαμε την παράδοση και την γλώσσα στην πολύπαθη γειτονιά. Στο κάτω-κάτω, απαιτούμε τα ανθρώπινα ράκη που στοιβάζονται στα χαμόσπιτα και στα μικρά διαμερίσματα, αντί να μετακινούνται ανεξέλεγκτα και χωρίς προορισμό, να νομιμοποιηθούν. Και, ή να αποκτήσουν μια πατρίδα, ή να επιστρέψουν στην χώρα τους. Με το να αυξάνονται πληθυσμιακά, μόνο παραβατικότητα και κινδύνους συσσωρεύουν, δίνοντας λαβές κι εφόδια στους τυχοδιώκτες να πλουταίνουν.
*Ο Χρήστος Ναούμ ζει στην οδό Αμορίου. Είναι γιατρός – δ/ντης στο Δερματολογικό Τμήμα του Ευαγγελισμού και συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο «Γιαρντίμ - Οι φλόγες της Ανατολής» μπορείτε να δείτε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου