Πολιτική τού “χαλαρά” .....
(της Μαριάνας Πυργιώτη)
O νέος δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης είναι ένας ιδιόρρυθμος πολιτικός, αντισυμβατικός και πολύ διαφορετικός από τους παραδοσιακούς συναδέλφους του. Επιτυχημένος επιχειρηματίας, με ιδεολογικοπολιτική τοποθέτηση κεντροαριστερή αλλά χωρίς κομματική ταυτότητα, με προοδευτική αυτόνομη παρουσία, πάλεψε επί χρόνια και τελικά τον Νοέμβριο πραγματοποίησε τη μία και μόνη, όπως πολλές φορές έχει τονίσει, “φιλοδοξία” του: να εκλεγεί δήμαρχος της πόλης.
Η προσέγγισή του προεκλογικά είχε ανατρεπτικά χαρακτηριστικά και κυρίως είχε τον αέρα μιας υποψηφιότητας γνήσια και ειλικρινά αυτοδιοικητικής. Αυτό ήταν που έπεισε αυτή τη φορά πολλούς Θεσσαλονικείς να του δώσουν την ευκαιρία να πραγματώσει τη φιλοδοξία του. Από εκεί και πέρα, όλα κρίνονται πια στην πράξη και όχι στις προθέσεις και τα οράματα, καθώς η ενασχόληση με την πολιτική έχει αυτό το κακό: Όποιος πάρει την εξουσία καλείται να εφαρμόσει τη θεωρία ως πράξη. Προφανώς, λοιπόν, ο Γ. Μπουτάρης, έμπρακτα πια, επιχειρεί να υλοποιήσει την αναβίωση
της πολυπολιτισμικής Θεσσαλονίκης του 21ου αιώνα, όμως με όρους του 19ου, του 18ου, του 17ου αιώνα. Την πρόγευση την πήραμε με την εξαιρετικά αγχινεφή και σε κάθε περίπτωση εκτός πραγματικότητας θέση του περί “Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων”.
Τώρα, πώς η σημερινή πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ, μια ιερή πόλη τριών θρησκειών, η οποία στις χιλιετίες της ιστορίας της έχει ποτιστεί με ατελείωτο αίμα, μια πόλη με εβραϊκό και μουσουλμανικό πληθυσμό, η οποία είναι το μεγάλο αγκάθι.... των διαπραγματευτικών συνομιλιών ειρήνευσης στη Μέση Ανατολή, μπορεί να θεωρηθεί πρότυπο είναι ένα ερώτημα. Διότι, αν ο Γ. Μπουτάρης επιθυμεί να περνάει π.χ. από τα Λαδάδικα και να μην μπορεί να φτάσει στο λιμάνι, διότι θα τον σταματούν οι στρατιώτες καθώς περνά στον άλλο τομέα της πόλης, που ελέγχεται από τους απέναντι, τι να σκεφθεί ένας λογικός άνθρωπος; Δηλαδή τι είδους πολυπολιτισμικότητα θαύμασε στην υπέροχη και συγκινητικά φορτισμένη πλην εξαιρετικά προβληματική στη συμβίωση των πολιτών της Ιερουσαλήμ; Εκεί είναι τέτοια η ένταση αιώνων αλλά και τόσο μεγάλα τα συμφέροντα, ώστε ούτε οι λίγοι Χριστιανοί δεν ησυχάζουν, όπως ξέρουμε από τον “ιερό” σκοτωμό για τα πρωτεία στο Άγιο Φως στο ναό της Αναστάσεως.
Έτσι λοιπόν δεν αρκεί η επιφανειακή ματιά του τουρίστα ούτε η συγκίνηση του πιστού, για να φτιαχτεί ένα σκηνικό που θα ζούνε αυτοί καλά κι οι άλλοι καλύτερα. Ούτε είναι σκηνικά οι πόλεις, να τα αναπαλαιώσουμε και να ξαναστήσουμε. Η Ιερουσαλήμ ζει και σήμερα την ένταση, τον διχασμό και τη βία, και ευχή όλων και ζητούμενο για όλους είναι η ειρήνευση. Η Θεσσαλονίκη, λοιπόν, τι σχέση έχει ή θα ήθελε να έχει και κυρίως πού κολλάει η σημερινή της οντότητα σε αυτά; Τα περί τουρισμού -αν αυτός είναι ο στόχος και έχουμε ποιητική αδεία σύγκριση με την Ιερουσαλήμ- είναι επίσης αγχινεφή. Τι θα πει να έρχονται χιλιάδες τουρίστες από την Τουρκία στη Θεσσαλονίκη; Να έρχονται εκατομμύρια, λέω εγώ, και άλλοι τόσοι από το Ισραήλ, και να τους φιλοξενούμε, όπως κάνουμε με κάθε επισκέπτη μας. Ούτε ιερή πόλη είμαστε όμως, ούτε έχουμε στόχο να γίνουμε Μπόλιγουντ των Βαλκανίων.
Κάπου εδώ ήρθε το επόμενο όραμα του δημάρχου, το οποίο κολλάει με την “ιδιωτική” επίσκεψη του τούρκου ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου στη Θράκη και εν συνεχεία στη Θεσσαλονίκη. Τα θέματα που αφορούν τη μουσουλμανική μειονότητα στη Δυτική Θράκη είναι πολύ γνωστά για να είναι άγνωστα στον Γ. Μπουτάρη. Σε κάθε περίπτωση, φρόντισε ο ίδιος ο Α. Νταβούτογλου να τα επαναφέρει κατά τρόπο μη επιδεχόμενο άλλης ερμηνείας. Τα είπε όλα, τα έκανε όλα, και μετά ήρθε εδώ, όπου με μεγάλη του χαρά άκουσε τον δήμαρχο να του προσφέρει, αντί για το κλειδί της πόλης, το τζαμί της πόλης. Και για να μην μπερδευτούμε, το θέμα δεν είναι αν πρέπει ή δεν πρέπει να υπάρξει λατρευτικός χώρος για τους μουσουλμάνους μετανάστες ή τους ελάχιστους έλληνες μουσουλμάνους της πόλης. Το θέμα είναι τι δουλειά έχει ο τούρκος ΥΠΕΞ με αυτό και με ποια λογική ο δήμαρχος το έβαλε στην όποια συζήτηση είχε μαζί του. Με τη λογική της... Θεσσαλονίκης Ιερουσαλήμ; Διότι αυτή τη λογική μόνο ο ίδιος την έχει στο μυαλό του.
Οι άλλοι και κυρίως ένας ΥΠΕΞ της γείτονος έχει στο μυαλό του την “τουρκική”, όπως την αποκαλεί, μειονότητα, τους ψευτομουφτήδες και την πολιτική του προξενείου. Εκτός αν συνέπεσαν με τον δήμαρχο στην αναπόληση των ημερών της οθωμανικής αυτοκρατορίας! Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα και κυρίως δεν είναι απλά πράγματα, για να λέμε ό,τι θέλουμε με την άνεση της χαλαρής διάθεσης και της άνεσης του δημαρχείου. Έχουν επιπτώσεις, διότι άπτονται θεμάτων πολύ ευαίσθητων, στα οποία οι γραμμές πρέπει να είναι καθαρές και εθνικά συντεταγμένες. Αυτό δεν έχει να κάνει με προοδευτικότητα ή συντηρητισμό, έχει να κάνει με σοβαρότητα ή ελαφρότητα. Ο Α. Νταβούτογλου είναι ένας πολύ σοβαρός πολιτικός και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται. Αν αύριο επικαλεστεί το τζαμί που του τάξαμε για την “τουρκική” μειονότητα της Θεσσαλονίκης, τι στην ευχή θα πούμε; Εμείς θέλαμε να γίνουμε Ιερουσαλήμ, αλλά δεν εννοούσαμε δα και το τέμενος Αλ Ακτσά;
O νέος δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης είναι ένας ιδιόρρυθμος πολιτικός, αντισυμβατικός και πολύ διαφορετικός από τους παραδοσιακούς συναδέλφους του. Επιτυχημένος επιχειρηματίας, με ιδεολογικοπολιτική τοποθέτηση κεντροαριστερή αλλά χωρίς κομματική ταυτότητα, με προοδευτική αυτόνομη παρουσία, πάλεψε επί χρόνια και τελικά τον Νοέμβριο πραγματοποίησε τη μία και μόνη, όπως πολλές φορές έχει τονίσει, “φιλοδοξία” του: να εκλεγεί δήμαρχος της πόλης.
Η προσέγγισή του προεκλογικά είχε ανατρεπτικά χαρακτηριστικά και κυρίως είχε τον αέρα μιας υποψηφιότητας γνήσια και ειλικρινά αυτοδιοικητικής. Αυτό ήταν που έπεισε αυτή τη φορά πολλούς Θεσσαλονικείς να του δώσουν την ευκαιρία να πραγματώσει τη φιλοδοξία του. Από εκεί και πέρα, όλα κρίνονται πια στην πράξη και όχι στις προθέσεις και τα οράματα, καθώς η ενασχόληση με την πολιτική έχει αυτό το κακό: Όποιος πάρει την εξουσία καλείται να εφαρμόσει τη θεωρία ως πράξη. Προφανώς, λοιπόν, ο Γ. Μπουτάρης, έμπρακτα πια, επιχειρεί να υλοποιήσει την αναβίωση
της πολυπολιτισμικής Θεσσαλονίκης του 21ου αιώνα, όμως με όρους του 19ου, του 18ου, του 17ου αιώνα. Την πρόγευση την πήραμε με την εξαιρετικά αγχινεφή και σε κάθε περίπτωση εκτός πραγματικότητας θέση του περί “Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων”.
Τώρα, πώς η σημερινή πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ, μια ιερή πόλη τριών θρησκειών, η οποία στις χιλιετίες της ιστορίας της έχει ποτιστεί με ατελείωτο αίμα, μια πόλη με εβραϊκό και μουσουλμανικό πληθυσμό, η οποία είναι το μεγάλο αγκάθι.... των διαπραγματευτικών συνομιλιών ειρήνευσης στη Μέση Ανατολή, μπορεί να θεωρηθεί πρότυπο είναι ένα ερώτημα. Διότι, αν ο Γ. Μπουτάρης επιθυμεί να περνάει π.χ. από τα Λαδάδικα και να μην μπορεί να φτάσει στο λιμάνι, διότι θα τον σταματούν οι στρατιώτες καθώς περνά στον άλλο τομέα της πόλης, που ελέγχεται από τους απέναντι, τι να σκεφθεί ένας λογικός άνθρωπος; Δηλαδή τι είδους πολυπολιτισμικότητα θαύμασε στην υπέροχη και συγκινητικά φορτισμένη πλην εξαιρετικά προβληματική στη συμβίωση των πολιτών της Ιερουσαλήμ; Εκεί είναι τέτοια η ένταση αιώνων αλλά και τόσο μεγάλα τα συμφέροντα, ώστε ούτε οι λίγοι Χριστιανοί δεν ησυχάζουν, όπως ξέρουμε από τον “ιερό” σκοτωμό για τα πρωτεία στο Άγιο Φως στο ναό της Αναστάσεως.
Έτσι λοιπόν δεν αρκεί η επιφανειακή ματιά του τουρίστα ούτε η συγκίνηση του πιστού, για να φτιαχτεί ένα σκηνικό που θα ζούνε αυτοί καλά κι οι άλλοι καλύτερα. Ούτε είναι σκηνικά οι πόλεις, να τα αναπαλαιώσουμε και να ξαναστήσουμε. Η Ιερουσαλήμ ζει και σήμερα την ένταση, τον διχασμό και τη βία, και ευχή όλων και ζητούμενο για όλους είναι η ειρήνευση. Η Θεσσαλονίκη, λοιπόν, τι σχέση έχει ή θα ήθελε να έχει και κυρίως πού κολλάει η σημερινή της οντότητα σε αυτά; Τα περί τουρισμού -αν αυτός είναι ο στόχος και έχουμε ποιητική αδεία σύγκριση με την Ιερουσαλήμ- είναι επίσης αγχινεφή. Τι θα πει να έρχονται χιλιάδες τουρίστες από την Τουρκία στη Θεσσαλονίκη; Να έρχονται εκατομμύρια, λέω εγώ, και άλλοι τόσοι από το Ισραήλ, και να τους φιλοξενούμε, όπως κάνουμε με κάθε επισκέπτη μας. Ούτε ιερή πόλη είμαστε όμως, ούτε έχουμε στόχο να γίνουμε Μπόλιγουντ των Βαλκανίων.
Κάπου εδώ ήρθε το επόμενο όραμα του δημάρχου, το οποίο κολλάει με την “ιδιωτική” επίσκεψη του τούρκου ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου στη Θράκη και εν συνεχεία στη Θεσσαλονίκη. Τα θέματα που αφορούν τη μουσουλμανική μειονότητα στη Δυτική Θράκη είναι πολύ γνωστά για να είναι άγνωστα στον Γ. Μπουτάρη. Σε κάθε περίπτωση, φρόντισε ο ίδιος ο Α. Νταβούτογλου να τα επαναφέρει κατά τρόπο μη επιδεχόμενο άλλης ερμηνείας. Τα είπε όλα, τα έκανε όλα, και μετά ήρθε εδώ, όπου με μεγάλη του χαρά άκουσε τον δήμαρχο να του προσφέρει, αντί για το κλειδί της πόλης, το τζαμί της πόλης. Και για να μην μπερδευτούμε, το θέμα δεν είναι αν πρέπει ή δεν πρέπει να υπάρξει λατρευτικός χώρος για τους μουσουλμάνους μετανάστες ή τους ελάχιστους έλληνες μουσουλμάνους της πόλης. Το θέμα είναι τι δουλειά έχει ο τούρκος ΥΠΕΞ με αυτό και με ποια λογική ο δήμαρχος το έβαλε στην όποια συζήτηση είχε μαζί του. Με τη λογική της... Θεσσαλονίκης Ιερουσαλήμ; Διότι αυτή τη λογική μόνο ο ίδιος την έχει στο μυαλό του.
Οι άλλοι και κυρίως ένας ΥΠΕΞ της γείτονος έχει στο μυαλό του την “τουρκική”, όπως την αποκαλεί, μειονότητα, τους ψευτομουφτήδες και την πολιτική του προξενείου. Εκτός αν συνέπεσαν με τον δήμαρχο στην αναπόληση των ημερών της οθωμανικής αυτοκρατορίας! Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα και κυρίως δεν είναι απλά πράγματα, για να λέμε ό,τι θέλουμε με την άνεση της χαλαρής διάθεσης και της άνεσης του δημαρχείου. Έχουν επιπτώσεις, διότι άπτονται θεμάτων πολύ ευαίσθητων, στα οποία οι γραμμές πρέπει να είναι καθαρές και εθνικά συντεταγμένες. Αυτό δεν έχει να κάνει με προοδευτικότητα ή συντηρητισμό, έχει να κάνει με σοβαρότητα ή ελαφρότητα. Ο Α. Νταβούτογλου είναι ένας πολύ σοβαρός πολιτικός και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται. Αν αύριο επικαλεστεί το τζαμί που του τάξαμε για την “τουρκική” μειονότητα της Θεσσαλονίκης, τι στην ευχή θα πούμε; Εμείς θέλαμε να γίνουμε Ιερουσαλήμ, αλλά δεν εννοούσαμε δα και το τέμενος Αλ Ακτσά;
(Mακεδονία)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου