Τόπος: Αίθουσα δημοτικού συμβουλίου
Ημέρα: Τρίτη 29/12/2015
Ώρα: 19:30
Θέμα: Έκτακτη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου με αφορμή το μεταναστευτικό-προσφυγικό
Καλεσμένοι οι βουλευτές Πιερίας (παρευρίσκονται οι τρεις) η Αντιπεριφερειάρχης και διάφοροι άλλοι. Απρόσκλητοι, αλλά παρόντες 150 νοματαίοι, κάτοικοι κυρίως Ανδρομάχης και Σβορώνου, αλλά και από άλλες περιοχές της Κατερίνης, που η πολιτεία τους θεωρεί και τους αντιμετωπίζει ως ιθαγενείς. Όχι, δεν βρίσκονται εκεί για να ανταλλάξουν τις γούνες με χάντρες και νερό της φωτιάς, αλλά για να διαμαρτυρηθούν για την πιθανή εγκατάσταση προσφύγων - μεταναστών στην περιοχή τους και γενικότερα στην Πιερία.
Έχει προηγηθεί δήλωση του μεγαλοεργολάβου υπουργού (που ξέχασε να μεταβιβάσει
τις μετοχές του) σε ιδιωτικό κανάλι, πανελλαδικής εμβέλειας, για την πρόθεση εγκατάστασης προσφύγων - μεταναστών στην ευρύτερη περιοχή της Κατερίνης.
τις μετοχές του) σε ιδιωτικό κανάλι, πανελλαδικής εμβέλειας, για την πρόθεση εγκατάστασης προσφύγων - μεταναστών στην ευρύτερη περιοχή της Κατερίνης.
Φίλε αναγνώστη. Δεν μπορώ να σου πω τι προηγήθηκε από τις 18:45 ,που ξεκίνησε η παράσταση μέχρι τις 19:30, γιατί δεν ήμουν παρών. Όσα θα διαβάσεις, διαδραματίστηκαν στη μισή ώρα, που ήμουν εκεί και μπορεί να σε κάνουν να γελάσεις, ωστόσο υπάρχει ένα θέμα, που αν δεν το δούμε ως αστείο, θα πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά.
Ο Δήμαρχος εισηγείται. Δείχνει κάτι αεροφωτογραφίες. Αναφέρει ότι, δεν υπάρχει καμία απόφαση, αλλά μόνο φήμες. Εξηγεί με λογικά επιχειρήματα ότι, οι χώροι, στους οποίους φημολογείται ότι, θα φιλοξενηθούν οι μετανάστες δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν γι’ αυτό το σκοπό και σε κάθε περίπτωση ο Δήμος δεν θα δεχθεί προειλημμένες αποφάσεις, χωρίς να έχει προηγηθεί συζήτηση με όλους τους εμπλεκόμενους. Συλλαμβάνω τον εαυτό μου για πρώτη φορά να συμφωνεί με το Δήμαρχο. Ελπίζω να μην οφείλεται στο χτύπημα στο κεφάλι. Εκτός κι αν χτύπησε και ο Δήμαρχος.
Όσο μιλάει ο Δήμαρχος, πετάγονται από το πλήθος αγανακτισμένοι ιθαγενείς, διατυπώνοντας κάποια άποψη ή ερώτηση, χωρίς ωστόσο να παίρνουν ποτέ απάντηση. Αντίθετα ο Προεδρεύων του Δημοτικού Συμβουλίου τους εγκαλεί αμέσως στην τάξη, υποσχόμενος ότι, κάποια στιγμή στο μέλλον θα δοθεί ο λόγος σε έναν από αυτούς. Οι ιθαγενείς βέβαια δεν πείθονται. Άλλωστε στο παρελθόν πολλές φορές τα χλωμά πρόσωπα τους έχουν ξεγελάσει. Μερικοί από αυτούς μάλιστα, νομίζουν ότι βρίσκονται στο σχολείο και ως καλοί μαθητές δε διακόπτουν τον δάσκαλο, που μιλάει, αλλά σηκώνουν το χέρι τους περιμένοντας υπομονετικά να τους δοθεί ο λόγος. Εις μάτην όμως, γιατί ο κάθε πολιτικός έχει μάθει κυρίως να μιλάει (έστω κι αν δε λέει τίποτα) και όχι ν’ ακούει.
Τελειώνει λοιπόν κάποια στιγμή ο Δήμαρχος την εισήγησή του και στο τέλος εισπράττει και χειροκρότημα, από τους περισσότερους των παρευρισκομένων ιθαγενών. Περίεργο, σκέφτομαι. Αυτοί, που ήρθαν να διαμαρτυρηθούν στον Δήμαρχο, τον χειροκροτούν. Φαίνεται ότι, το ίδιο περίεργο φάνηκε και σε κάποιους φιλοκυβερνητικούς ιθαγενείς, οι οποίοι βέβαια δεν βρίσκονταν εκεί για να διαμαρτυρηθούν, αλλά για να στηρίξουν τους κυβερνητικούς βουλευτές, αν χρειαζόταν. Θα το καταλάβεις κι εσύ στη συνέχεια.
Σ’ αυτό το σημείο θα κάνω μια υπόθεση εργασίας. Θεωρίες συνομωσίας θα πεις. Μπορεί. Για να μη διαμαρτυρηθεί κανείς, ας υποθέσουμε ότι, βρισκόμαστε σε κάποια άλλη τριτοκοσμική χώρα το Τραμπουκιστάν. Προφανώς η Ελλάδα, αν αναρωτιέσαι, δεν είναι τριτοκοσμική, αλλά τεταρτοκοσμική χώρα.
Το κόμμα, που κυβερνάει στο Τραμπουκιστάν, όταν ακόμα βρισκόταν στην αντιπολίτευση διοργάνωνε «αυθόρμητες» δράσεις «αγανακτισμένων» πολιτών, οι οποίοι διέκοπταν παρελάσεις και ομιλίες, παρενοχλούσαν και γιαούρτωναν πολιτικούς και εκπροσώπους του κατεστημένου στις ιδιωτικές τους στιγμές κ.λ.π. προκειμένου να γίνει φανερό, πόσο αγανακτισμένος ήταν ο λαός με τις επιλογές της τότε κυβέρνησης.
Πέρασε ο καιρός όμως και η αντιπολίτευση έγινε κυβέρνηση. Αντί όμως να εφαρμόσει τη φιλολαϊκή πολιτική, που υποσχόταν, αντίθετα εφαρμόζει μια εχθρολαϊκή πολιτική, που παρόμοιά της ο λαός δεν έχει ξαναγνωρίσει. Οι υπεύθυνοι προπαγάνδας του κόμματος συζητούν:
- Έχει γούστο, λέει, να μας κάνουν αυτά, που τους κάναμε. Να εμφανίζονται «αγανακτισμένοι» πολίτες, που τάχα διαμαρτύρονται, μόνο και μόνο για να δημιουργούν προβλήματα.
- Πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας.
- Θα διοργανώσουμε ομάδες κρούσης αντι-αγανακτισμένων πολιτών, οι οποίοι θα παρεμβαίνουν, όπου θα υπάρχουν διαμαρτυρίες πολιτών και θα αποκαθιστούν την τάξη. Θα τους ονομάσουμε cruseidos.
- Καλή ιδέα. Αλλά, αν υποθέσουμε ότι, βρίσκουμε τους πρόθυμους, πώς θα τους έχουμε πάντα σε ετοιμότητα, για να μπορούν να παρεμβαίνουν, όποτε τους χρειαζόμαστε;
- Θα είναι πιτσιρικάδες 17χρονοι και 18χρονοι, ίσως κάποιοι από αυτούς φοιτητές. Όταν τους χρειαζόμαστε, θα τους στέλνουμε ένα μήνυμα στο viber και θα συγκεντρώνονται στο προκαθορισμένο σημείο.
Από εσένα αναγνώστη θέλω να κάνεις το εξής. Υπολόγισε. Από την ώρα, που θα σταλεί το μήνυμα στο viber, σε πόσο χρόνο πιστεύεις ότι, μπορούν να συγκεντρωθούν οι cruseidos; Μιλάμε βέβαια για μια μικρή πόλη όπως η Κατερίνη. Την απάντησή σου θα τη χρειαστώ σε λίγο.
Να σου πω επίσης ότι, παρών στα γεγονότα είναι και ο γνωστός ερυθρόδερμος Πρόεδρος του τίποτα, αρχηγός του νομαρχιακού τμήματος των τοπικών, υπό εξαφάνιση, φυλών. Ο Πρόεδρος, εθισμένος σε κάθε είδους εκλογές και απαλλαγμένος από το εργασιακό του ωράριο, είναι ελεύθερος να γυρίζει από δω κι από κει, να μαγειρεύει και να μηχανορραφεί. Είναι από τους λίγους παρευρισκόμενους, που κάθονται σε καρέκλα, γεγονός που τονίζει τη σημαντικότητα του αξιώματός του, αλλά ταυτόχρονα μας θυμίζει την πάγια θέση -επιθυμία του Νεοέλληνα, να πιάσει μία καρέκλα. Ταυτόχρονα θυμόμαστε τη γνωστή ταινία με τον Βουτσά, ο οποίος, αφού μετά από πολλές προσπάθειες, επιτέλους βρίσκει δουλειά σε μια μεγάλη εταιρεία, αναφωνεί: «Ήταν να μην τρουπώσω. Τώρα, που τρούπωσα …».
Μετά το Δήμαρχο το λόγο παίρνουν οι δύο βουλευτές της συμπολίτευσης. Να σου πω, για να μην παρεξηγηθώ, ότι, σε προσωπικό επίπεδο τους συμπαθώ και τους δύο, όμως στις επόμενες εκλογές μόνος ο ένας εκ των δύο θα διατηρήσει τη βουλευτική του ιδιότητα.
Οι μανάδες με τα μωρά στην αγκαλιά, οι ξεριζωμένοι, οι πονεμένοι, ο πόλεμος (των ιμπεριαλιστών εννοείται), οι διωγμοί, ο Αϊλάν και ένα σωρό δακρύβρεχτα. Ο ανθρωπισμός, οι πρόσφυγες παππούδες μας από τον Πόντο, οι ξενιτεμένοι μας γονείς επιστρατεύονται για να συγκινήσουν τους αγριεμένους ιθαγενείς.
Ο λόγος όμως δεν είναι αρκετός για να εξημερώσει το αγριεμένο πλήθος, που αντίθετα, στο άκουσμα όλων αυτών εξαγριώνεται ακόμα περισσότερο. Εκτοξεύονται διάφορα κοσμητικά επίθετα και ένα απίστευτο γιουχάισμα προς τους κυβερνητικούς βουλευτές, που ακόμα και εγώ ο ξετσίπωτος, αισθάνθηκα για ένα δευτερόλεπτο άσχημα.
Κάποιοι θυμούνται ότι, οι ξεριζωμένοι από τον Πόντο δεν πήγαν στη Συρία ή το Πακιστάν, αλλά ήρθαν στην Ελλάδα. Κάποιοι άλλοι θυμούνται ότι, οι ξενιτεμένοι παππούδες έφυγαν στη Γερμανία ή στην Αμερική όχι κολυμπώντας, αλλά με χαρτιά. Κάποιοι εντελώς κακομαθημένοι, θυμούνται ότι, ο πατέρας του Αϊλάν ήταν ο διακινητής, ενώ υπάρχουν και κάποιοι, που θυμίζουν τις σκηνές, όπου οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες βάζουν ως ασπίδα τα μωρά τους για να περάσουν από τα μπλόκα αστυνομικών και στρατιωτών.
Τέλος κάποιοι, που είναι εντελώς εκτός θέματος, θυμίζουν τις εικόνες από την Ειδομένη, όπου οι μετανάστες κλείνουν στο όνομα του Αλλάχ τις σιδηροδρομικές γραμμές και μαχαιρώνουν αλλήλους, ενώ θυμούνται και το Μπατακλάν.
Το μπάχαλο όμως συνεχίζεται. Λεπτομέρεια ασήμαντη. Ο προεδρεύων του Δημοτικού Συμβουλίου, επιτελεί το καθήκον του, επαναφέροντας στην τάξη τους γιουχαΐζοντες, πριν όμως όχι με τον ίδιο ζήλο όπως στη αρχή. Να μη σου πω ότι μου φαίνεται σα να το ευχαριστιέται και λίγο. Τώρα εσύ, ο κακομαθημένος αναγνώστης, μπορεί να συνδυάσεις το χειροκρότημα στο Δήμαρχο και το γιουχάισμα στους βουλευτές, αλλά το συμπέρασμα, που βγάζεις, είναι δικό και όχι δικό μου.
Τη στιγμή, που διαδραματίζονται όλα αυτά, να σου που μπουκάρει μια ομάδα από 15 νεαρούς, κάποιοι μάλιστα από αυτούς, πρώην μαθητές μου! Έχει περάσει μία ώρα περίπου από τη στιγμή, που ξεκίνησε η ωραία αυτή εκδήλωση. Τώρα θέλω να συγκρίνεις το χρόνο αυτό με την απάντηση, που έδωσες στο ερώτημα, που σου έθεσα προηγουμένως. Αν η απάντησή σου είναι κοντά, τότε μάλλον ξέρεις τι είναι αυτοί οι νεαροί.
Τώρα θα μου επιτρέψεις άλλη μία παρένθεση. Γίνομαι κακός, αλλά έχω δικαιολογία. Όπως ίσως ξέρεις, κάθε κομματόσκυλο - συνδικαλιστής, πρέπει να γυρίζει σαν δορυφόρος γύρω από κάποιον βουλευτή. Ακριβώς όπως κάθε σκύλος πρέπει να έχει έναν αφέντη. Ο Πρόεδρος, πριν γίνει Πρόεδρος και ενόψει της νέας διακυβέρνησης τον περασμένο Ιανουάριο, προσκολλήθηκε σε έναν αφέντη εε … συγνώμη έναν υποψήφιο ήθελα να πω, αυτόν που κατά τη γνώμη του ήταν ο πιο σίγουρος για εκλογή. Και πράγματι ο αφέντης δεν τον απογοήτευσε και βγήκε πρώτος σε ψήφους. Δεν ήταν όμως τόσο καλός στις κωλοτούμπες, έχει και κάνα δυο κιλά παραπάνω, ε παραστράτησε. Έφυγε από το μαντρί και δεν επανεξελέγη. Έπρεπε λοιπόν να βρεθεί καινούργιος αφέντης, ο οποίος από ότι φαίνεται βρέθηκε.
Κλείνει η παρένθεση. Επιστροφή στην δράση. Όσο μιλούσε η βουλεύτρια, τα γιουχαΐσματα δεν ενοχλούσαν τον Πρόεδρο, μόλις όμως το λόγο πήρε ο νέος αφέντης, έγινε έξαλλος. Σηκώθηκε από την καρέκλα, πήρε το γνωστό μελιτζανί χρώμα και αναφώνησε:
- Εε, σταματήστε επιτέλους.
- Α, ρε κάτσε κάτω εσύ, του λέει με εκτίμηση ένας συνάδελφός του.
- Τι, δεν μπορούμε να μιλήσουμε;
Ο πληθυντικός όπως καταλαβαίνεις είναι ευγενείας. Δε θέλει να μιλήσει ο ίδιος, αλλά ο αφέντης. Άλλωστε χάρη στο νέο του αφέντη, έγινε Πρόεδρος με το πι κεφαλαίο.
Τελειώνει το λόγο του ο νέος αφέντης, με τα γιουχαΐσματα να συνεχίζονται, πρέπει να πω και παίρνει το λόγο ο βουλευτής της αντιπολίτευσης, ο οποίος τελειώνει σε ένα λεπτό αρνούμενος οποιαδήποτε εγκατάσταση προσφύγων-μεταναστών στην Πιερία. Χειροκρότημα. Απ’ όλους; Όχι βέβαια. Ακούγονται και λίγα γιουχαΐσματα. Γυρνάω το κεφάλι και τι βλέπω; Τους cruseidos, τους νεαρούς, που μπήκαν ως ομάδα κρούσης μία ώρα αφού είχε ξεκινήσει η παράσταση, μόνο και μόνο για να εξισορροπήσουν τα γιουχαΐσματα. Ποιος τους ειδοποίησε; Στην κρίση σου αγαπητέ αναγνώστη. Σου φαίνεται αστείο, αλλά δυστυχώς είναι το μόνο πραγματικά σοβαρό από τα όσα διάβασες. Αν βέβαια είναι πραγματικό και όχι αποκύημα της φαντασίας μου.
Ωστόσο στις 20:00 αποχωρώ, αντιλαμβανόμενος ότι, δεν πρόκειται να γίνω σοφότερος και πηγαίνω για καφέ. Φαίνεται όμως ότι, όσοι έμειναν, κουράστηκαν και ένιωσαν και αυτοί την ανάγκη για έναν καφέ. Έτσι, αφού πέρασαν μερικές ώρες και ενώ βρίσκομαι μπροστά στα φανάρια της πλατείας, να ένα αυτοκίνητο, που σταματάει ακριβώς στη μέση του δρόμου (!), όπως δεν θα έκανες εσύ, ο ευσυνείδητος αναγνώστης ούτε στο χωριό σου, που δεν πατάει ψυχή. Ποιος βγαίνει από το αμάξι; Ο ίδιος ο Πρόεδρος! Πηγαίνει με το πάσο του στο Mickelγια καφέ! Άλλωστε, αν τολμήσει κανείς και τον γράψει, την επόμενη μέρα θα τον στείλει στον Έβρο. Αν δεν τον απολύσει πρώτα. Για τους δύσπιστους υπάρχει και φωτογραφία, την οποία κρατάω, για τη περίπτωση που θα με καλέσουν για απολογία για γελοιοποίηση Δημοσίου προσώπου.
Αγαπητέ αναγνώστη, πολλοί με ρωτάνε, αν αυτά, που γράφω είναι αλήθεια ή αν τα βγάζω από το μυαλό μου. Να ξέρεις πάντως ότι, η ζωή έχει πιο πολύ χιούμορ και πιο πολλή φαντασία από την αφεντιά μου. Απόλαυσε το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι και συνέχισε να μην πιστεύεις τίποτα, αν δε το δεις με τα μάτια σου, δεν το ακούσεις με τα αυτιά σου ή αν δεν το διαβάσεις γραμμένο, με την υπογραφή μου από κάτω.
Χρόνια πολλά
Γιώργος Βαρδακώστας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου