ΤΟΑΥΤΟΝΟΗΤΟ: Ο Θύμιος Παπανικολάου έχει καταλάβει, σίγουρα από το 2005, πως αυτό που ζούμε, η επιβολή της Νέας Τάξης Πραγμάτων, είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα και προσπαθεί να πετύχει τον στόχο της αποδομώντας την ταυτότητα μας και ότι μας ξεχωρίζει από το να γίνουμε απλά μερικά εκατομμύρια εργαζόμενων καταναλωτων......Ίσως το πιο σημαντικό από αυτά είναι η Ορθοδοξία. Ακόμα και για όσους δεν πιστεύουν. Η διαφορά με ψευδοαριστερούς που συντάσσονται με την Πρεσβεία και τις ΜΚΟ τους είναι πως ο Παπανικολάου φυλακίστηκε επί δικατοριάς των συνταγματαρχών αλλά και ο εκδοτικός οίκος του στα Εξάρχεια κάηκε από την δικτατορία της μεταπολίτευσης......Πιο απλά έκανε και κάνει ουσιαστική αντίσταση και αγώνες απέναντι στον πραγματικό κάθε φορά εχθρό.....Δεν "αγωνίστηκε" φορώντας ένα αμπέχονο για να ρίξει την Σούλα....
Του Θύμιου Παπανικολάου
Ρεσάλτο, τεύχος 1, Δεκέμβριος 2005
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ λαός δεν χαρακτηρίζεται από κανενός είδους θρησκευτικό φανατισμό και είναι πολύ δύσπιστος και κριτικός απέναντι στην Εκκλησία. Όμως τούτη η διαπίστωση δεν αναιρεί το γεγονός ότι η ορθόδοξη θρησκευτική πίστη
αποτελεί στοιχείο της εθνικής συνείδησης.
Αυτό καθορίστηκε από την ιστορία, από τις συνθήκες γέννησης του σύγχρονου ελληνικού κράτους, μέσα από μακρόχρονους και σκληρούς αγώνες για την αποτίναξη της οθωμανικής κυριαρχίας, αγώνες
που εμπνέονταν όχι μόνο από τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης, αλλά και από τις παραδόσεις της χριστιανικής ορθοδοξίας. Χάρη σε αυτό το γεγονός η Ορθόδοξη Εκκλησία αποτέλεσε από την αρχή δομικό στοιχείο του εθνικού κράτους, δηλαδή του καπιταλιστικού κράτους, και έναν από τους κύριους ιδεολογικούς πυλώνες του.
Η Αριστερά αυτή τη διαλεκτική της ιστορίας την περιφρονεί βάναυσα «κολλημένη» στα δόγματά της. Στη σύγκρουση του «εκσυγχρονισμού» με την Εκκλησία έμεινε στα «ρηχά», διαπράττοντας πολλαπλά λάθη.
Πρώτον. Εξαφάνισε την ορθόδοξη θρησκευτική πίστη ως δομικό στοιχείο της εθνικής συνείδησης του ελληνικού λαού και έτσι δεν μπόρεσε να αντιληφτεί ότι δεν ήταν ο Χριστόδουλος που κινητοποίησε το λαό, αλλά ήταν ο λαός που κινητοποιήθηκε γύρω από την Εκκλησία όχι για την τυπική εγγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, αλλά για την υπεράσπιση ενός δομικού στοιχείου της εθνικής του συνείδησης.
Δεύτερον. Παγιδευμένη στο δόγμα του χωρισμού της Εκκλησίας από κράτος δεν σύρθηκε απλώς πίσω από την κυβέρνηση, έχοντας απέναντί της την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αλλά έδειξε ότι και γι’ αυτή ο «κυρίαρχος λαός» είναι μια μπούρδα για λαϊκή κατανάλωση και ότι τις αποφάσεις τις παίρνουν οι «φωτισμένες» ηγεσίες ερήμην του λαού.
Εδώ η Αριστερά, στο όνομα των «πάγιων θέσεων» καταστρατήγησε μια στρατηγική αρχή του σοσιαλισμού: «Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης και κανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό για λογαριασμό της και μάλιστα εναντίον της». Και ακόμα είναι αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα των λαών να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις και όχι η αμερικανική Γερουσία, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και η αμερικάνικη πρεσβεία.
Ο χωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος είναι μια ανατροπή ιστορικής σημασίας αφού θέτει τέλος στο καθεστώς που ίσχυε από γενέσεως του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Μια τέτοια ανατροπή δεν μπορεί να επιβληθεί εκ των άνω, με διατάγματα, ερήμην του λαού και ενάντιά του. Τουλάχιστον ο «κυρίαρχος λαός» δεν θα έπρεπε να έχει κάποιο λόγο;
Τρίτον. Στο ζήτημα των ταυτοτήτων η Εκκλησία ήταν πιο κοντά στο συμφέρον του ελληνικού λαού. Η Αριστερά, συρόμενη στο νεοταξικό άρμα του «εκσυγχρονισμού» και διαστρεβλώνοντας τη διδασκαλία του επιστημονικού σοσιαλισμού πρότεινε, εμμέσως πλην σαφώς, στον ελληνικό λαό να δεχτεί τις ταυτότητες της Νέας Τάξης και το ηλεκτρονικό φακέλωμα, παρουσιάζοντας αυτή την προδοσία σαν αντίσταση στο θρησκευτικό σκοταδισμό.
Τέταρτον. Η Αριστερά σιώπησε ή συμμετείχε ενεργά στην κατευθυνόμενησκανδαλολογική επίθεση κατά της Εκκλησίας που κατέκλυσε σαν νεροποντή επί μήνες την ελληνική κοινωνία. Δεν τόλμησε ούτε να ψελλίσει: «Η γραφειοκρατία της Εκκλησίας είναι τόσο ανήθικη όσο είναι το αστικό κράτος, το κυβερνητικό και πολιτικό οικοδόμημα, ολόκληρο το αστικό κοινωνικό σύστημα». Ούτε φυσικά αναρωτήθηκε το γιατί, στη δοσμένη στιγμή, σύσσωμες οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, ενορχηστρωμένα, με όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και με πρωτοπόρους τους «φωταδιστές» (η αυτοκρατορική αριστερά) έβαλαν με τόση λύσσα και χυδαιότητα κατά της Εκκλησίας, αποκαλύπτοντας πράγματα γνωστά και στον τελευταίο Έλληνα πολίτη;
Και μόνο αυτή η πρωτοφανής σκανδαλολογική επίθεση κατά της Εκκλησίας αποκαλύπτει ότι αυτή σήμερα βρίσκεται στο στόχαστρο της Νέας Τάξης. Και βρίσκεται στο στόχαστρο, ακριβώς γιατί ο ελληνικός λαός μπροστά στον ισοπεδωτικό οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης, βρίσκει καταφύγιο σε αυτήν. Τα σκάνδαλα χρησιμοποιούνται για να τρωθεί αυτό το «πολιτικό κύρος» που αποκτά, να μείνει η ηγεσία της πειθήνια και υποταγμένη, εξαρτημένη από μυστικές υπηρεσίες και αδιαφανή κυκλώματα, ώστε να καταστεί ανίκανη να αντισταθεί στους σχεδιασμούς και τις επιταγές της Νέας Τάξης.
Σήμερα η Νέα Τάξη είναι ασυμβίβαστη με κάθε κοινωνικό, εθνικό και πνευματικό μόρφωμα λαϊκής συνοχής και συνείδησης συλλογικής, ακριβώς γιατί αποτελούν κύτταρα κοινωνικής αντίστασης στην ισοπεδωτική ομοιομορφία που θέλει να επιβάλει
Για την πλανητική αυτοκρατορία δεν υπάρχει χώρος για έθνη, εθνικές οικονομίες, εθνικές νομοθεσίες, εθνικές κυβερνήσεις, εθνικούς στρατούς, εθνικούς πολιτισμούς, εθνικές θρησκείες κλπ. Τα διακριτικά των εθνών, οι συνεκτικοί ιστοί, δηλαδή κάθε είδους συλλογικότητας και εθνικής συνείδησης, πρέπει να εξαφανιστούν, να πολτοποιηθούν στη χοάνη του παγκοσμιοποιημένου μονοθεϊσμού…
Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ πίστη ως συνεκτικός ιστός της εθνικής συνείδησης και ως ανεξάρτητη συλλογικότητα είναι υπό διωγμό από τη Νέα Τάξη.
Ρεσάλτο, τεύχος 1, Δεκέμβριος 2005
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ λαός δεν χαρακτηρίζεται από κανενός είδους θρησκευτικό φανατισμό και είναι πολύ δύσπιστος και κριτικός απέναντι στην Εκκλησία. Όμως τούτη η διαπίστωση δεν αναιρεί το γεγονός ότι η ορθόδοξη θρησκευτική πίστη
αποτελεί στοιχείο της εθνικής συνείδησης.
Αυτό καθορίστηκε από την ιστορία, από τις συνθήκες γέννησης του σύγχρονου ελληνικού κράτους, μέσα από μακρόχρονους και σκληρούς αγώνες για την αποτίναξη της οθωμανικής κυριαρχίας, αγώνες
που εμπνέονταν όχι μόνο από τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης, αλλά και από τις παραδόσεις της χριστιανικής ορθοδοξίας. Χάρη σε αυτό το γεγονός η Ορθόδοξη Εκκλησία αποτέλεσε από την αρχή δομικό στοιχείο του εθνικού κράτους, δηλαδή του καπιταλιστικού κράτους, και έναν από τους κύριους ιδεολογικούς πυλώνες του.
Η Αριστερά αυτή τη διαλεκτική της ιστορίας την περιφρονεί βάναυσα «κολλημένη» στα δόγματά της. Στη σύγκρουση του «εκσυγχρονισμού» με την Εκκλησία έμεινε στα «ρηχά», διαπράττοντας πολλαπλά λάθη.
Πρώτον. Εξαφάνισε την ορθόδοξη θρησκευτική πίστη ως δομικό στοιχείο της εθνικής συνείδησης του ελληνικού λαού και έτσι δεν μπόρεσε να αντιληφτεί ότι δεν ήταν ο Χριστόδουλος που κινητοποίησε το λαό, αλλά ήταν ο λαός που κινητοποιήθηκε γύρω από την Εκκλησία όχι για την τυπική εγγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, αλλά για την υπεράσπιση ενός δομικού στοιχείου της εθνικής του συνείδησης.
Δεύτερον. Παγιδευμένη στο δόγμα του χωρισμού της Εκκλησίας από κράτος δεν σύρθηκε απλώς πίσω από την κυβέρνηση, έχοντας απέναντί της την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αλλά έδειξε ότι και γι’ αυτή ο «κυρίαρχος λαός» είναι μια μπούρδα για λαϊκή κατανάλωση και ότι τις αποφάσεις τις παίρνουν οι «φωτισμένες» ηγεσίες ερήμην του λαού.
Εδώ η Αριστερά, στο όνομα των «πάγιων θέσεων» καταστρατήγησε μια στρατηγική αρχή του σοσιαλισμού: «Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης και κανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό για λογαριασμό της και μάλιστα εναντίον της». Και ακόμα είναι αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα των λαών να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις και όχι η αμερικανική Γερουσία, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και η αμερικάνικη πρεσβεία.
Ο χωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος είναι μια ανατροπή ιστορικής σημασίας αφού θέτει τέλος στο καθεστώς που ίσχυε από γενέσεως του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Μια τέτοια ανατροπή δεν μπορεί να επιβληθεί εκ των άνω, με διατάγματα, ερήμην του λαού και ενάντιά του. Τουλάχιστον ο «κυρίαρχος λαός» δεν θα έπρεπε να έχει κάποιο λόγο;
Τρίτον. Στο ζήτημα των ταυτοτήτων η Εκκλησία ήταν πιο κοντά στο συμφέρον του ελληνικού λαού. Η Αριστερά, συρόμενη στο νεοταξικό άρμα του «εκσυγχρονισμού» και διαστρεβλώνοντας τη διδασκαλία του επιστημονικού σοσιαλισμού πρότεινε, εμμέσως πλην σαφώς, στον ελληνικό λαό να δεχτεί τις ταυτότητες της Νέας Τάξης και το ηλεκτρονικό φακέλωμα, παρουσιάζοντας αυτή την προδοσία σαν αντίσταση στο θρησκευτικό σκοταδισμό.
Τέταρτον. Η Αριστερά σιώπησε ή συμμετείχε ενεργά στην κατευθυνόμενησκανδαλολογική επίθεση κατά της Εκκλησίας που κατέκλυσε σαν νεροποντή επί μήνες την ελληνική κοινωνία. Δεν τόλμησε ούτε να ψελλίσει: «Η γραφειοκρατία της Εκκλησίας είναι τόσο ανήθικη όσο είναι το αστικό κράτος, το κυβερνητικό και πολιτικό οικοδόμημα, ολόκληρο το αστικό κοινωνικό σύστημα». Ούτε φυσικά αναρωτήθηκε το γιατί, στη δοσμένη στιγμή, σύσσωμες οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, ενορχηστρωμένα, με όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και με πρωτοπόρους τους «φωταδιστές» (η αυτοκρατορική αριστερά) έβαλαν με τόση λύσσα και χυδαιότητα κατά της Εκκλησίας, αποκαλύπτοντας πράγματα γνωστά και στον τελευταίο Έλληνα πολίτη;
Και μόνο αυτή η πρωτοφανής σκανδαλολογική επίθεση κατά της Εκκλησίας αποκαλύπτει ότι αυτή σήμερα βρίσκεται στο στόχαστρο της Νέας Τάξης. Και βρίσκεται στο στόχαστρο, ακριβώς γιατί ο ελληνικός λαός μπροστά στον ισοπεδωτικό οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης, βρίσκει καταφύγιο σε αυτήν. Τα σκάνδαλα χρησιμοποιούνται για να τρωθεί αυτό το «πολιτικό κύρος» που αποκτά, να μείνει η ηγεσία της πειθήνια και υποταγμένη, εξαρτημένη από μυστικές υπηρεσίες και αδιαφανή κυκλώματα, ώστε να καταστεί ανίκανη να αντισταθεί στους σχεδιασμούς και τις επιταγές της Νέας Τάξης.
Σήμερα η Νέα Τάξη είναι ασυμβίβαστη με κάθε κοινωνικό, εθνικό και πνευματικό μόρφωμα λαϊκής συνοχής και συνείδησης συλλογικής, ακριβώς γιατί αποτελούν κύτταρα κοινωνικής αντίστασης στην ισοπεδωτική ομοιομορφία που θέλει να επιβάλει
Για την πλανητική αυτοκρατορία δεν υπάρχει χώρος για έθνη, εθνικές οικονομίες, εθνικές νομοθεσίες, εθνικές κυβερνήσεις, εθνικούς στρατούς, εθνικούς πολιτισμούς, εθνικές θρησκείες κλπ. Τα διακριτικά των εθνών, οι συνεκτικοί ιστοί, δηλαδή κάθε είδους συλλογικότητας και εθνικής συνείδησης, πρέπει να εξαφανιστούν, να πολτοποιηθούν στη χοάνη του παγκοσμιοποιημένου μονοθεϊσμού…
Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ πίστη ως συνεκτικός ιστός της εθνικής συνείδησης και ως ανεξάρτητη συλλογικότητα είναι υπό διωγμό από τη Νέα Τάξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου