O Καραγκιόζης σήμερα

Α
Και πόσο διαφορετικός απ’ τον παλιό; Και γιατί πάση θυσία διαφορετικός; Αν σηκωθεί των φαινομένων ο πέπλος –λέει ένας μυστικός– θ’ αποκαλυφθεί ο χώρος της ενότητας. Ο Καραγκιόζης ο ορίτζιναλ, παρ’ όλα τα καινούργια κουστούμια που φέρνει ο χρόνος, μέσα, παραμένει ένας και αυτός. Το αρχέτυπο σύμβολο κατακρήμνισης κάθε παγερής σύμβασης που εμποδίζει την ζωή να πάρει μπροστά. «Ένα γέλιο μας θα σας κάψει» είναι ένα από τα νεότερα συνθήματα των τοίχων στις μεγαλουπόλεις, των τοίχων που επιμένουν να σκέπτονται και να συσκέπτονται και να φιλοξενούν τα άγραφα που απορρίπτει η ολιγαρχία της πληροφόρησης.

Β
Ο Καραγκιόζης κατά ένα μεγάλο μέρος είναι ο καραγκιοζοπαίχτης του και κατά ένα άλλο επίσης ο κόσμος του. Ο Καραγκιόζης δίνει και παίρνει λόγο, αμεσοδημοκρατικά – εδώ η έννοια του «κοινού» δεν υφίσταται.
Ο Καραγκιόζης της κατανάλωσης (1) είναι ένα σύγχρονο «μπέιμπι πάρκινγκ» για να παρκάρει ο άλλος το παιδί του μια ώρα και να συνεχίσει το σόπινγκ ή τον καφέ του ανενόχλητα… Το ίδιο είναι και ο μουσειοποιημένος Καραγκιόζης, όπου του έχει αφαιρεθεί από μέσα η αγωνία για το τώρα κι είναι κάτι που αφορά το πως δήθεν ήταν η ζωή παλιότερα.
Υπάρχει, όμως, κι ένας άλλος Καραγκιόζης, ακόμη παρών και συνήθως υπόγειος, που μπορεί με τη χάρη του νερού να χωθεί παντού, ακόμη κι εκεί που δεν τον σπέρνουν. Το καλύτερό του είναι σε φιλόξενα σχολεία, με δασκάλους που νοιάζονται τι βάζουν μέσα στα κεφάλια των παιδιών τους, σε ψιλιασμένες γιορτές και ιδίως σε σύγχρονα καφενεία, όπως στήνονται τελευταία πάλι παντού, αποβάλλοντας τη λογική του πρεφάδικου και τη λογική της πάντα ανοιχτής TV σε περίβλεπτη θέση. Όπου πάλι δεν είναι ντροπή να απευθυνθείς στον «θεό» άγνωστο σαν σε γνωστό, θ’ ανάψει μια ζωηρή κουβέντα και γλέντι. Μέσα σ’ ένα λιτό κλίμα και με λαϊκές τιμές, για να μπορείς κι’ ένα κέρασμα στο διπλανό τραπέζι. Τέτοιοι χώροι, κρυφά φανερά σχολειά, δημιουργούνται πάλι παντού και είναι η χαρά του Καραγκιόζη του δικού μας, διότι τίθεται και εκτίθεται ενώπιον ενός ζωηρού κόσμου που μπάφιασε με την συμμαζεμένη τυπική συμπεριφορά σε δημόσιους χώρους και θέλει τη φωνή και τη σιωπή να επανέλθουν με το ειδικό τους βάρος. Εγώ βρίσκω τέτοια καφενεία και με βρίσκουν, έλα να δεις και να σε δούμε, δεν μας ενδιαφέρει η ηλικία σου, μόνο ο βαθμός… υγρασίας σου (2)!

Γ
Τον μύθο του Οιδίποδα τον σέβομαι περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Οφείλουμε να σκοτώσουμε αυτό που μας γέννησε, δηλαδή να απογαλακτιστούμε. Μία κουβέντα λέει πως τον παππού σου να τον σέβεσαι αλλά να μην τον κάνεις καπέλο. Την είπα κάποτε δημόσια και στον Χρόνη τον Αηδονίδη (το πιάσατε το υπονοούμενο).
Οφείλουμε να μιλάμε για δημιουργό και όχι για καλλιτέχνη. Ο καλλιτέχνης μπορεί να είναι και ένα ανώδυνο πιστό αντίγραφο αυτού που προηγήθηκε. Στον δημιουργό όχι μόνο δεν αρκεί κάτι τέτοιο, αλλά είναι και σε διαρκή αντινομία με τον εαυτό του και τον κόσμο. Πόσοι «πατροκτόνοι» πέρασαν από το Θέατρο Σκιών; Σίγουρα ο Μίμαρος, στις αρχές του 20ου αιώνα. Ανανέωσε κύρια την δραματουργία του Καραγκιόζη, παίρνοντας βέβαια υπ’ όψιν του τι συνέβαινε σε ιστορικό χρόνο (τον διαχωρίζω από τον ζωικό χρόνο που κινούνται οι περισσότεροι) εκείνη την εποχή γύρω του. Ο Μίμαρος πήρε τα μηνύματα της εποχής του και στάθηκε σαν πραγματικός ιερέας της παράγκας του Καραγκιόζη από την πλευρά της αυτάρκειας και της λιτής αισθητικής και ηθικής που δημιουργεί – στο λίγο, το πολύ. Και δεν παρασύρθηκε από τον άκρατο μιμητισμό κάποιων, που ήρθε από αλλού και θέλησε πάση θυσία να μας επιβληθεί σαν κάτι μοντέρνο, γιατί έτσι βόλευε έναν ντόπιο μεταπρατικό καπιταλισμό που ήθελε και θέλει να επιβάλλει τις αξίες του να καταναλώνεις χωρίς να παράγεις ή, το χειρότερο, του να ζεις για να καταναλώνεις.
Ο Καραγκιόζης έμεινε και εμμένει στις αξίες που λένε πως το υλικό της νέας οικοδομής είναι οι αρχαίες πέτρες και με πέντε πέτρες και μια κληματαριά μπορώ να σου στήσω ένα σπιτάκι που να χαίρεσαι να το ζεις και να σε ζει. Με το «λίγο απ’ όλα», ερημοσπίτης και πολυτεχνίτης, λιτός ψαράς μα και σπορέας, και ουχί επαίτης (πρώην δανειολήπτης δηλαδή), καταφέρνει το «άκλαυτον και ζωηρόν» της ζωής να το κρατά στο σωστό ύψος. Μαϊμού αλλότριων καταστάσεων και παθών δεν έγινε ποτέ και δεν πρόκειται να γίνει. Γι’ αυτό είναι πολεμικός με ό,τι ευτελίζει τη ζωή, προσέχοντας πάλι να προσβάλλει τον ρόλο, ποτέ το πρόσωπο.

Δ
Ό,τι δεν μπορεί να ενσωματώσει το «σύστημα» το αποσιωπά. «Σύστημα» μπορεί να είναι το κάθε τι που το συνέχει το προσδοκώμενον ιδιοτελές συμφέρον, μέσω μιας ανίερης Ιερής Συμμαχίας. Οποιοσδήποτε είναι μέλος σε μια τέτοια εγκληματική οργάνωση (και δεν είναι μόνο όσοι μασάνε σαν όνοι – οι μασόνοι), οποιοσδήποτε προσδοκά γρήγορη προβολή και αναρρίχηση μέσω βδελυρών συσχετίσεων –δειλά ανθρωπάκια– πετυχαίνοντας, έτσι, την καταβαράθρωση της αξιοκρατίας. Πλέον, μπροστά στην κοινωνία δεν μπαίνουν οι άξιοι αλλά οι δικτυωμένοι:
– Πως έφθασες εδώ ψηλά, σαλίγκαρε;
– Έρποντας και γλείφοντας!
Οι εγκληματικές αυτές οργανώσεις, με μια ιεραρχία στρατιωτικού γραφειοκρατικού τύπου, σκληρού και νεκροφιλικού χαρακτήρα, πετυχαίνουν, μέσω της δύναμης που συγκεντρώνουν. Συνήθως λειτουργούν με τη λογική των καρτέλ: Αυτός που έχει το Μέγαρο Αθηνών έχει και δυο-τρεις εφημερίδες, τρία-τέσσερα περιοδικά και ραδιόφωνα, εκδόσεις, κανάλια για TV, κανάλια για σολωμούς, ξενοδοχεία, εργολαβίες δημοσίων έργων κ.λπ. Ποιός κατουρημένος, σκατόκωλος που κάνει κρα για καρέκλα θα του αντισταθεί; Όλα από εκεί περνάνε. Εξαγοράζουν κυβερνήσεις, υπουργούς, παρα-υπουργούς, τρεχάμενους, παρατρεχάμενους, έχουν ανθρώπους σε όλα τα κόμματα εξουσίας, ασχέτου χρώματος. Το χρήμα, η προβολή, η κοινωνική αναρρίχηση, οι θέσεις εξουσίας είναι αγαπητά παντού. Ένας «σοβαρός» διανοούμενος, καλλιτέχνης, πανεπιστημιακός, πολιτικός, αν θέλει να γίνει «κάποιος», πρέπει να περάσει από τον λάκκο με τα σκατά. Και ποιός είσαι εσύ που θα τους πας κόντρα; Ελέγχουν επιτροπές σε υπουργεία (3), πανεπιστήμια, μουσεία, αίθουσες θεάτρων και συναυλιών, προγράμματα ευρωπαϊκά, επιδοτήσεις. Το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο μαζί τον διάολο!
Ο μόνος σου δρόμος για να έχεις δρόμο μπροστά σου είναι να κρατάς τα πανιά της σκούνας σου ανοιχτά και τον γάιδαρό σου φορτωμένο, να μην σε πετυχαίνουν σε ένα μέρος, να μην είσαι αναγκασμένος να ζήσεις σε ένα μέρος, από ένα μέρος (γιατί θα χάσεις την ελευθερία σου), αλλά σαν το τρεχούμενο νερό να ξεφυτρώνεις σαν πίδακας εκεί που δεν σε περιμένουν και να εξαφανίζεσαι πάλι σε υπόγεια ρεύματα μέχρι να ξαναγίνεις ανώγειος την κατάλληλη στιγμή.
Σε τέτοιες συνθήκες άκρατης ξηρασίας και ελέγχου από τις διάφορες εγκληματικές και συνήθως «ευυπόληπτες» συμμορίες, που έχουν διεισδύσει παντού στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μόνο αν μετακινείσαι συνέχεια θα μπορέσεις να αποφύγεις να γίνεις σταθερός στόχος. Οι χώροι αυτοί, οι ανεξάρτητοι σε βρίσκουν και τους βρίσκεις, γιατί αν έχει δουλειά σ’ αυτόν τον πλανήτη το κακό, δουλειά έχει και το καλό και ξέρει να στήνει τα δικά του στέκια και συνεργεία.

E
Ισχυρίζονται, βέβαια, κάποιοι πως ο Καραγκιόζης πέθανε, διότι πέθανε το ιστορικό πλαίσιο που τον γέννησε και μπλα μπλα μπλα… Το κανατάκι παλιό, το νεράκι όμως μέσα φρέσκο! Ο Καραγκιόζης σου προσφέρει αυτή τη δυνατότητα, όταν είσαι πρόσφορος, έτοιμος από καιρό να αλλάξεις και να μεταλλάξεις πράγματα. Όταν πεθάνει η φτώχεια, η αδικία, η εκμετάλλευση, τα θέματα της ζωής και του θανάτου, θα πεθάνει και ο φιλόσοφος Καραγκιόζης. Διότι ο Καραγκιόζης δεν επιθεωρεί, φιλοσοφεί, όπως το προέβλεψε και ο Τζούλιο Καΐμη, ο μοναδικός από τους μελετητές του που δεν στάθηκε σαν μοιρολογίστρα, και κακοπροαίρετη ως συνήθως (να σε κλαίνε πριν καν πεθάνεις!). Οι πανεπιστημιακοί κώλοι θέλουν να κρατάνε τα παπούτσια τους ασκόνιστα. Αλλά χωρίς να ξεβολευτείτε, άθλιοι των πολλών παρασήμων, παράσιτα, πως θα μας ανακαλύψετε; Καλύτερο και πιο εύκολο να παριστάνετε τις μοιρολογίστρες πάνω από το δήθεν πτώμα του Καραγκιόζη και να μηρυκάζετε σαν κατσίκια την ίδια και την ίδια τροφή των ιερατείων σας σε ανούσια αλεκτόριστα ντοκτοράτα!

ΣΤ΄
Στον Καραγκιόζη, λοιπόν, δεν πας, σε βρίσκει. Μπορεί να παίζεις Καραγκιόζη αλλά να μην είσαι καραγκιοζοπαίχτης. Γιατί ο Καραγκιόζης απαιτεί από τον τεχνίτη-ιερέα του άσκηση και χαρακτήρα.

Θρακικό Θέατρο Σκιών

Τι φέραμε εμείς, το Θρακικό Θέατρο Σκιών, στον Καραγκιόζη; Και ψυχή και όνειρο. Εξηγούμαι: Ξαναβάλαμε τον Καραγκιόζη στην ιστορία. Λίγο είναι; Ψάξτε την ανανέωση στη δραματουργία που κάναμε, τα τελευταία είκοσι χρόνια, ψάξτε τις μουσικές, τα έργα μας, τα βιβλία μας, θα τα βρείτε παρ’ όλη την παρασιώπηση (4). Δεν είναι ματαιόδοξο όταν κάνεις καλά τη δουλειά σου να την υποστηρίζεις. Οι αντελάλιστες ντομάτες σαπίζουν στο τελάρο! Σας βοηθάμε να μας ανακαλύψετε λοιπόν.
Επισκεφθείτε μας στον «Μικρό διάκοσμο», έναν πολυχώρο δράσης απ’ αρχάς θρακικού πελάγους, στην περιοχή παραλίας Ιμέρου στην Μαρώνεια. Εδώ πέρα, από Καραγκιόζη και εργαστήρια κατασκευής φιγούρας που γίνονται, στήνεται μια δίμηνη γιορτή τεχνών κάθε καλοκαίρι (Ιούλιος-Αύγουστος), εδώ και πέντε χρόνια, με θεατρικές μουσικές παραστάσεις, εργαστήρια κεραμικής, γιορτές καρπών, προβολές, θεματικές συναντήσεις κ.α. Μπείτε στην ιστοσελίδα μας να πάρετε μια γεύση (www.mikrosdiakosmos.gr). Τον χειμώνα, τον ίδιο χώρο επισκέπτονται σχολεία για Καραγκιόζη και για ένα νέο είδος θεάτρου, το «μέσα – έξω», όπου σε έναν συνδυασμό αφήγησης, θεάτρου, θεάτρου σκιών και ζωντανής μουσικής πραγματευόμαστε θέματα όπως τον «Τρομάρα» του Βιζυηνού, τον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή, τον Αίσωπο σαν μύθο (5) και τον «Μικρό Τυμπανιστή», αυτό το παλιό γερμανικό παραμύθι.
Στον Μικρό Διάκοσμο επίσης κάνει την προετοιμασία της η ομάδα σύγχρονου δρώμενου «Τζιαμάλα», που πραγματεύεται αρχέγονα θέματα με νέα προβληματική. Η ομάδα αποτελείται από περισσότερα από τριάντα πρόσωπα (Ροδόπης-Έβρου), διαφόρων επαγγελμάτων. Δουλειά της παρουσιάζει –πάντα αφιλοκερδώς– σε διάφορους χώρους, όπως γειτονιές της Αλεξανδρούπολης (Μαΐστρος) ή στο «Σαόκι», στα Θερμά, στη νήσο Σαμοθράκη.
Επίσης γίνεται δουλειά στον κινηματογραφικό τομέα, όπως το ντοκιμαντέρ για τον ποιητή Γιώργο Χρονά, «Γιώργος Χρονάς: επικούρειος μαθητής εκ Περάματος», το ντοκιμαντέρ «Δύο μικροί καραγκιοζοπαίχτες» ή το «Ο κουρέας του Ναπολέοντα», για την σημασία της μικροϊστορίας σε σχέση με την επίσημη γραφή της ιστορίας.
Υπάρχουν μουσικές παραγωγές, όπως το CD που κυκλοφόρησε το περιοδικό Αντί, παραμονές της άθλιας Ολυμπιάδας του 2004. Μια μουσική σάτιρα του Καραγκιόζη Ολυμπιο-μπινελίκη, ενάντια στις άθλιες τελετές πλήξης και λήξης του δημόσιου αισθήματος. Υπάρχει η μουσική παραγωγή «Τα αγριολούλουδα του Ηφαίστου», με παιδιά παραμελημένων μαχαλάδων της Κομοτηνής.
Υπάρχει το «Καλλιτεχνικό Σχολείο» του μαχαλά Τέρμα Άβαντος, που λειτουργεί κάθε καλοκαίρι με υποστήριξη της Περιφερειακής Ενότητας Έβρου. Όπου έχουμε πάνω από ογδόντα μαθητές που μυώνται στις τέχνες της μουσικής, του θεάτρου και της ζωγραφικής. Στον χώρο, επίσης, προσκαλούνται και διάφορα σχήματα για επιτυχημένη «επιμειξία».
Η θεατρική ομάδα του Μικρού Διακόσμου, μόνο το 2012 παρουσίασε τρία μονόπρακτα, «Η περούκα του Άκη», «Και με κλειστά μάτια θα σε πετύχαινα», «Αυτός ο μέγας παρεξηγημένος», σε σκηνοθεσία Γιάννη Βουλτσίδη και απόδοση από τους ηθοποιούς Άννα Ίρις και Απόστολο Κελεμίδη.
Ένα σημαντικό στοιχείο που μπορεί κάποιος να μαντέψει το ύφος και το ήθος της δουλειάς μας είναι τα βιβλία που έχουμε εκδώσει. Μέσα από αυτά θα ψιλιαστεί και την ανανέωση που φέραμε στη δραματουργία του Καραγκιόζη, γιατί ο Καραγκιόζης είχε για δεκαετίες λιμνάσει στο «καταραμένο φίδι», που στο τέλος, από το πολύ κούνημα της επανάληψης, βγήκε… «κατουρημένο»!
Επίσης θα αντιληφθείτε το καινούργιο βλέμμα πάνω στην κατασκευή της φιγούρας. Δυστυχώς, τα χρόνια από τη δεκαετία του ’70 μέχρι και τις μέρες μας η φιγούρα υποδουλώθηκε στα ρεαλιστικά μέτρα (αναλογίες) της φωτογραφίας. Έτσι οι φιγούρες χάσανε την γκροτέσκα εκφραστικότητά τους και εκπέσανε στη δουλική μίμηση της πραγματικότητας. Αυτή η εξέλιξη βοηθήθηκε από τον στείρο ανταγωνισμό που κάνανε οι καραγκιοζοπαίχτες αυτής της εποχής στον κινηματογράφο και μετέπειτα στην TV. Η τέχνη, όμως, πάνω απ’ όλα είναι υπερβολή και αφαίρεση, φαντασία και άσκηση ελευθερίας, κατασκευή, παρά νεκροφιλική αναπαραγωγή. Κίνηση, όχι ακινησία. Δείτε τις φιγούρες της Γεωργίας Γιαννοπούλου μέσα από τα βιβλία μας και ιδίως τις ζωντανές παραστάσεις και όλα αυτά θα τα αντιληφθείτε χειροπιαστά.

Τα βιβλία που εκδώσαμε είναι:
1. Ο θησαυρός της Κύπρου
2. Ο Γερο-Πλάτανος
3. Ο Καραγκιόζης Ολυμπιομπινελίκης
4. Ο Σίμος ο Χιώτης και ο Βουλτσίδης ο Θρακιώτης
5. Ο Καραγκιόζης βοηθός απελευθερωτή
6. Ο Καραγκιόζης Ταυρομάχος
7. Η Τζιαμάλα
8. Ο Καραγκιόζης στο κυνήγι της χαμένης αρμονίας (κυκλοφορεί και στα τούρκικα)
9. Ο μικρός τυμπανιστής
10. Ο Καραγκιόζης μάγειρας στην Αργώ του Ιάσονα – άλλως για το χρυσόμαλλο πετρέλαιο! (Συνεργατική έκδοση με το Μουσείο Ελιάς στην Άνω Γατζέα Πηλίου)
11. Ο Καραγκιόζης νύφη (δίγλωσση έκδοση στα ελληνικά και στα ρομά)
12. Ο Τρομάρας (διασκευή για θέατρο σκιών του διηγήματος του Γιώργου Βιζυηνού).
Όλα τα βιβλία συνοδεύονται από κατασκευές για να φτιάξετε δικές σας φιγούρες.
Τελειώνοντας, θεωρούμε ως πιο σημαντική μας προσφορά δύο πράγματα: Ότι απ’ αρχάς θρακικού πελάγους, εντελώς ακριτικά άρα αποκεντρωτικά, ένας ναός των μουσών περίλαμπρος, με ανοιχτό και κλειστό θέατρο, εργαστήρια, αίθουσα εκθέσεων και προβολών είναι γεγονός. Θα μπορούσε να κατασκευαστεί με την τρέχουσα προτεσταντική λογική της απόσβεσης κάπου πιο κεντρικά. Αλλά όχι, το κέντρο το καθορίζουμε εμείς, τι είναι κέντρο και τι πάνω και τι κάτω.
Και το δεύτερο που υπερηφανευόμαστε είναι η χαρά και ο ενθουσιασμός που σκορπάμε στα παιδιά, κύρια των δημοτικών σχολείων, με τις παραστάσεις και τα εργαστήρια κατασκευής φιγούρας που στήνουμε μέσα σε αυτά, ενισχύοντας την λογική του δημιουργού και όχι του καταναλωτή. Ευτυχώς, όλο και περισσότεροι δάσκαλοι αντιλαμβάνονται το ανεξάρτητο πνεύμα μας, την καλλιτεχνική μας ποιότητα και την αποκεντρωτική μας λογική. Όχι στις υποδουλωτικές ολιγαρχίες!

1. Ο Καραγκιόζης της κατανάλωσης έχει δύο εκδοχές: σαν θέαμα ανώδυνο και σαν ρεκλάμα πολυεθνικών. Ο Θανάσης ο Σπυρόπουλος π.χ. διαφήμιζε μια πολυεθνική κινητής τηλεφωνίας, παλαιότερα, ο Ευγένιος Σπαθάρης μια ολλανδέζικη εταιρεία καφέ και γάλακτος. Ο άλλος τρόπος ευνουχισμού είναι ο Καραγκιόζης που εισάγουν σε χώρους σαν το Μέγαρο Αθηνών. Ένας μουμιοποιημένος Καραγκιόζης όπου φυσικά δεν μπόρεσε, ας πούμε, να εξασκήσει την σάτιρα κατά της διαπλοκής των ισχυρών. Άλλο μέγαρο και άλλο παράγκα: Και συμβολικά βρίσκονται πάνω στον μπερντέ αντίθετα. Αυτός που βάζει τον Καραγκιόζη στο Μέγαρο, καλύτερα να τον βάλει εκεί που ξέρει… Κάποτε ζήτησαν και από μένα να παίξω Καραγκιόζη εκεί αλλά αρνήθηκα γιατί ζήτησαν να κρατήσουν τα δοντάκια του στην είσοδο! Ο περισσότερος κόσμος που μισεί τον Καραγκιόζη σήμερα είναι διότι ήρθε σε επαφή μόνο με την ευνουχισμένη του όψη.

2. Υπάρχει και η άλλη καλή περίπτωση, να έχεις στήσει έναν δικό σου χώρο, όπως εμείς τον «Μικρό Διάκοσμο» στον Ίμερο Ροδόπης.

3. Μόνο ένα παράδειγμα ονομαστικό θα δώσω και θα αντιληφθείτε του λόγου το αληθές. Ο Λάμπρος ο Λιάβας, ας πούμε, σε πόσες θέσεις θεσίτης είναι; Πανεπιστημιακός, διευθυντής μουσείου, μόνιμη εβδομαδιαία εκπομπή στην ΕΡΤ, ραδιόφωνο στην Εκκλησία της Ελλάδας, αρχιστέλεχος στον όμιλο του Μεγάρου, διοργανωτής κολοσσιαίων φολκλορικών παραστάσεων, μέλος της επιτροπής επιδοτήσεων του Υπουργείου Πολιτισμού… Δεν κρίνουμε εδώ αν είναι άξιος, αλλά, σε μια Ελλάδα που μαστίζεται από ανεργία, είναι ο μοναδικός άξιος για τα τόσα που κατέχει και κάνει; Είναι απλά ζήτημα δικαιοσύνης, όχι τυπικής αλλά ουσιαστικής. Δεν μιλάμε για Ρωμαϊκό Δίκαιο, Φαρισαίοι μου, αλλά για δίκαιο.

4. Η πολλή Καθημερινή είχε κυκλοφορήσει πριν λίγα χρόνια ένα ένθετο αφιερωμένο στο θέατρο σκιών. Ο ο-μελετητής του, κάποιος Μιχάλης Ιερωνυμίδης (εντελώς τυχαία οργανώνει με τον Λιάβα εκδηλώσεις στο Μέγαρο – πόσο κοντά είναι όλα;…) δημοσίευσε σύγχρονη βιβλιογραφία για το θέατρο σκιών. Από τα βιβλία που έχουμε εκδώσει τα τελευταία χρόνια, πάνω από δέκα, δεν ανέφερε κανένα. Όπως βλέπετε η παρασιώπηση αποδεικνύεται ο πιο αποτελεσματικός τρόπος… εκτέλεσης. Και δεν ακούγεται και κιχ!

5. Το έργο «Ο Αίσωπος σαν μύθος» καινοτομεί στο ότι δεν παρουσιάζονται οι μύθοι του Αισώπου παρατακτικά, αλλά όπως βγαίνουν μέσα από το… δράμα του, την ζωή του. Η δουλειά αυτή με τον τρόπο του «μέσα-έξω» παρουσιάστηκε πρώτη φορά στα πλαίσια του φεστιβάλ Φιλίππων Θάσου, στο αρχαίο θέατρο της Θάσου, καλοκαίρι του 2012. Αμέ!

Περί εαυτού Γιάννης Βουλτσίδης

Ο Δον Σάντσο Βουλτσίδης –εγώ δηλαδή– παίζω Καραγκιόζη εδώ και τριάντα χρόνια, γυρίζοντας την Ελλάδα από χωρίου εις χωρίον και από πόλη εις σχολείον… Μεταφέρουμε μαζί με την Γεωργία Γιαννοπούλου (ζωγράφο-μουσικό) έναν αφολκλόριστο Καραγκιόζη με νέα θεματολογία, αλλά βασιζόμενη πάντα στο άδολο και αδούλωτο της αρχέτυπης ύπαρξης του αγίου μας, που είναι ο ξυπόλυτος Καραγκιόζης, το αυθεντικό λαϊκό στοιχείο δηλαδή.
Απ’ αρχάς θρακικού πελάγους, στον Ίμερο της Ροδόπης (Δήμος Μαρώνειας), έχουμε στήσει μια βάση πνευματική, με κλειστό-ανοιχτό θέατρο, βιβλιοθήκη, εργαστήρια κ.λπ., όπου συμβαίνουν αυτά που πρέπει να συμβαίνουν. Το θέατρο σκιών το σπρώχνουμε και σε άλλες αταξινόμητες περιοχές, όπως παραστάσεις χωρίς βασικό ήρωα τον Καραγκιόζη, αλλά άλλους, όπως τον Τρομάρα του Βιζυηνού, ή τον μικρό τυμπανιστή. Ανεβάζουμε, δηλαδή, παραστάσεις ανάμεικτες: θέατρο – θέατρο σκιών – αφήγηση – ζωντανή μουσική, με εντελώς καινούργιο τρόπο.
Οι δραστηριότητές μας επεκτείνονται σε εργαστήρια θεάτρου και σχολεία. Παράγουμε ντοκυμαντέρ (πρόσφατα το «Γιώργος Χρονάς: επικούρειος μαθητής εκ Περάματος») ενώ έχουμε εκδώσει πάνω από δέκα βιβλία βιβλία.
www.mikrosdiakosmos.gr