Πάγκαλος: Από τα χιλιάδες τζαμιά που είχαν ανεγερθεί από τους Οθωμανούς στην Ελλάδα ελάχιστα έχουν επιβιώσει...

Γράφει ο κ. Πάγκαλος σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ

Εμείς οι Ελληνες είμαστε, ως γνωστόν, λαός υπερούσιος, μοναδικός στον κόσμο και ανάδελφος. Τόσο ανάδελφος λαός είμαστε ώστε μία στις δύο οικογένειες έχει όνομα αρβανίτικο (πρόκειται για κάποια εκδοχή της αλβανικής γλώσσας) ή βλάχικο (πρόκειται για κάποια εκδοχή της ρουμάνικης γλώσσας) ή σλάβικο (πρόκειται για κάποια εκδοχή της τρισκατάρατης γλώσσας που δεν θέλω καν να την ονοματίσω). 

Ως περιούσιος λαός έχουμε μια πηγαία αδιαφορία για τον πολιτισμό των άλλων. Ετσι αφήσαμε να καταστραφούν

ή γκρεμίσαμε συστηματικά ό,τι μάς θύμιζε τον ελλαδικό Μεσαίωνα, δηλαδή τη Φραγκοκρατία και την οθωμανική κατοχή. Από τα χιλιάδες τζαμιά που είχαν ανεγερθεί από τους Οθωμανούς στην Ελλάδα ελάχιστα έχουν επιβιώσει και μόνο τελευταία γίνεται προσπάθεια για την επισκευή και αναπαλαίωσή τους. Αντίθετα, στην Τουρκία, χωρίς να παραβλέψουμε τις καταστροφές και τη λατρευτική οικειοποίηση χριστιανικών θρησκευτικών χώρων που έχει γίνει στη διάρκεια των αιώνων, εκκλησίες παραμένουν, συντηρούνται και συχνά χρησιμοποιούνται ενεργά ως λατρευτικοί χώροι. 

Τα κτίρια και τα βιβλία είναι ένα πράγμα. Οι άνθρωποι και οι ανάγκες που έχουν να ασκήσουν τις πράξεις λατρείας του θρησκευτικού δόγματος στο οποίο ανήκουν είναι ένα άλλο ζήτημα. Στη Θράκη οι συμπολίτες μας μουσουλμάνοι καλύπτονται από τις διατάξεις της Συνθήκης της Λωζάννης που ευτυχώς σεβόμαστε και έχουμε κάθε συμφέρον να συνεχίσουμε να σεβόμαστε και στο μέλλον. 

Δεν υπάρχει όμως λατρευτικός χώρος επίσημος και καθιερωμένος για τους μουσουλμάνους στην Αττική, όπου κατοικούν 4 εκατομμύρια άνθρωποι και όπου, σύμφωνα με υπολογισμούς, γιατί ακριβή στοιχεία δεν υπάρχουν, τουλάχιστον 100.000 κάτοικοι πιστεύουν στο Ισλάμ.

Η ύπαρξη ενός τέτοιου λατρευτικού χώρου είναι υποχρέωση της Ελλάδας με βάση τις Συνθήκες που έχει υπογράψει για τον ενεργό σεβασμό όλων των καθιερωμένων και αναγνωρισμένων θρησκειών. Η απουσία του είναι δυνατόν να δικαιολογήσει προσφυγές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης με βαρύτατες οικονομικές συνέπειες για τη χώρα μας. Παράλληλα η χώρα εκτίθεται σε όλους όσοι θεωρούν την ύπαρξη ενός τέτοιου χώρου στοιχειώδη υποχρέωση ενός πολιτισμένου κράτους. Θα έλεγα ότι εκτίθεται και η κοινωνία μας στο σύνολό της και ο καθένας από μας ατομικά, αλλά κάτι τέτοιο απηχεί στο φιλότιμο που αν υπήρχε θα είχε εκδηλωθεί.

Οταν ήμουν υπουργός Εξωτερικών είχα συναισθανθεί την ανάγκη της δημιουργίας ενός επίσημου τεμένους στην Αθήνα ύστερα από παραστάσεις μουσουλμανικών συλλόγων και κοινοτήτων κατοίκων της Αθήνας, καθώς και έπειτα από συλλογική παράσταση του Σώματος των αράβων πρέσβεων. Είχα σκεφτεί ότι το τέμενος θα έπρεπε να έχει μνημειακό χαρακτήρα και αρχιτεκτονική μορφή που να το καθιστά κόσμημα της σύγχρονης Αθήνας. Οτι για λόγους κυκλοφοριακούς θα ήταν σωστό να βρίσκεται εκτός πολεοδομικού κέντρου, κοντά σε γραμμές του μετρό και του προαστιακού σιδηροδρόμου και στη μεγάλη, ζωτικής σημασίας λεωφόρο στην Αττική, που είναι η Αττική οδός. Οτι θα έπρεπε να συνδυάζει την καθαρά λατρευτική αίθουσα με εκπαιδευτικές δυνατότητες, δηλαδή μία αίθουσα συνεδρίων ή σεμιναρίων, όχι κατ' ανάγκην πολύ μεγάλου μεγέθους, και μία βιβλιοθήκη. Τέλος, θεώρησα ότι για να μπορούν να επεκτείνουν τις οποιεσδήποτε εκδηλώσεις τους όσοι συχνάζουν στο τζαμί, με μορφή που να ταιριάζει στη θρησκεία τους και στις παραδόσεις τους, θα έπρεπε να υπάρχει και μια εγκατάσταση εστιατορίου και καφενείου. Το όλο συγκρότημα θα ήταν επισκέψιμο για τους έλληνες κατοίκους, χριστιανούς ή οτιδήποτε άλλο, της περιοχής Αθηνών και θα συνιστούσε πόλο τουριστικού ενδιαφέροντος.

Είχε βρεθεί κατάλληλη θέση που ανήκε στο Δημόσιο στην περιοχή της Παιανίας εκτός του οικισμού. Είχε εξασφαλιστεί η συγκατάθεση του αείμνηστου τότε Αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου, όσο και αν κάτι τέτοιο φαίνεται παράξενο σε μερικούς. Είχε αρχίσει η συγκέντρωση χρημάτων μεταξύ των αραβικών χωρών και ιδιαίτερα των πετρελαιοπαραγωγών. Το όλο έργο δεν θα κόστιζε ούτε μία δραχμή στο Ελληνικό Δημόσιο.

Τι έγινε και 15 χρόνια μετά πρέπει να εισπράξουμε την πρόκληση του «επικυρίαρχου» Ερντογάν του Μεγαλοπρεπούς; Λειτούργησε πάλι ο δαίμονας της ψηφοθηρίας, της φαυλοκρατίας, της διαπλοκής μικρών και μεγάλων συμφερόντων! Την άλλη Κυριακή θα εξιστορήσουμε με λεπτομέρειες την τραγική, άσχημη αυτή εξέλιξη.

Ας μείνουν ήσυχοι οι μουσουλμάνοι συμπολίτες μας και οι μετανάστες. Ας παρακαλέσουμε να μας δώσουν λίγο ακόμη χρόνο οι διεθνείς παρατηρητές και οργανισμοί. Στο κάτω-κάτω της γραφής μόνο 15 χρόνια πάνω-κάτω περάσανε. Ε, τι να γίνει; Τέτοιοι είμαστε, τέτοια κάνουμε.