Ένα κατεδαφιστικό άρθρο του Gideon Rachman απάντηση χθεσινό άρθρο του Σόιμπλε στους FT.
Ελπίζω ότι δεν αποτελεί παραβίαση της εθιμοτυπίας να επικρίνουμε έναν μη τακτικό αρθρογράφο συγγραφέα στους FT. Αλλά σκέφτηκα ότι το άρθρο για το ευρώ από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ήταν εξαιρετικό. Αν αυτός είναι πραγματικά ό τρόπος που σκέφτεται η Γερμανία, τότε το ευρώ είναι ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα από ό, τι νομίζαμε.
Πίσω από την προσεκτική γραφειοκρατική γλώσσα, ο Σόιμπλε κάνει μερικούς καταπληκτικούς ισχυρισμούς και καταλήγει σε προτάσεις. Παραθέτω μερικές:
"Όλα τα μέλη της ευρωζώνης πρέπει να στραφούν στην τήρηση του συμφώνου σταθερότητας και ανάπτυξης, το ταχύτερο δυνατόν.”
Αυτό είναι απλά υποκρισία. Ζούσα στις Βρυξέλλες, όταν το Σύμφωνο πρωτοεμφανίστηκε – επειδή ακριβώς η Γερμανία και η Γαλλία δεν ήταν σε θέση να κρατηθούν εντός του ορίου 3% του ελλείμματος.
Ο κ. Σόιμπλε φαίνεται επίσης πρόθυμος να επαναφέρει το κύριο χαρακτηριστικό που έκανε “το συμφώνο σταθερότητας και ανάπτυξης” να πάσχει σε αξιοπιστία : την ιδέα πως οι χώρες στις οποίες ξεμένουν από χρήμα θα πρέπει με την μέθοδο του ΣΟΚ να επανέρχονται πίσω στο “δρόμο της αρετής και σύνεσης” και να τους επιβάλλεται πρόστιμο. Μια κίνηση που θα επιδεινώσει προφανώς την οικονομική κατάσταση τους.
Αυτή η πρόταση ήταν διατυπωμένη δύο φορές στο άρθρο του.
Στην αρχή ο Σόιμπλε προτείνει ότι οι χώρες με υπερβολικό έλλειμμα “δεν θα πρέπει να λαμβάνουν τα κονδύλια της ΕΕ για τη συνοχή» (περιφερειακές ενισχύσεις). Στη συνέχεια, ο ίδιος προτείνει ότι οι χώρες που αιτούνται βοήθειας “έκτακτης ανάγκης” από το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο θα πρέπει να τιμωρούνται με άμεσες ” δημοσιονομικές ποινές”, η οποίες θα πρέπει να εφαρμόζονται “χωρίς καμία δυνατότητα να το αποφύγουν” .
Έτσι, στην ουσία ο Σόιμπλε λέει, πως οι χώρες θα πρέπει να δεχθούν έκτακτη οικονομική ενίσχυση από το ένα ευρωπαικό χέρι, και στη συνέχεια θα χτυπιούνται με εξοντωτικά πρόστιμα με το άλλο.
Αυτό είναι λογική της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων.
Ο κ. Σόιμπλε προτείνει όπως η χώρα που χρεοκοπεί να χάνει και την δυνατότητα λόγου στα δρώμενα στην ευρωζώνη με «την αναστολή των δικαιωμάτων ψήφου και της μετάπτωση της σε καθεστώς μη-συνεργαζόμενου κράτος μέλος στο Eurogroup.”
Αλλά πως θα αισθάνονταν μια χώρα (όπως η Ελλάδα για χάρη της συζήτησης) όταν θα χει δεχθεί
α) πρόστιμο,
β) θα χει αναγκαστεί να μειώσει τις κοινωνικές δαπάνες
και
γ) θα στερείται των δικαιωμάτων της ψήφου της.
Μήπως θα αισθάνεται ότι είναι ένα μικροσκοπικό κομμάτι σαν αποικιοκρατία;
Θα μπορούσαμε να δούμε όλο αυτό το άρθρο σαν προσπάθεια του κ. Σόιμπλε να πείσει τους Έλληνες και άλλους πιθανούς υποψηφίους ότι το κόστος της διαμονής στη ζώνη του ευρώ είναι ακριβό, και ενισχυτικά σε αυτό ήδη βλέπουμε τελετουργικές διαβεβαιώσεις ότι “δεν υπάρχει εναλλακτική λύση για την νομισματική ένωση”. Την ίδια στιγμή όμως βλέπουμε πως ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών δίνει μόνος του μια πραγματικά εναλλακτική λύση δηλώνοντας ότι αδύναμες χώρες θα πρέπει να αναγκαστούν να βγουν από το ευρώ.
Γράφει μάλιστα: “Σε περίπτωση που ένα μέλος της ευρωζώνης βρεθεί τελικά στο δίλημμά να εξυγιάνει τους προϋπολογισμούς του ή να αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητά του, τότε η χώρα αυτή θα πρέπει, ως ύστατη λύση να βγει από τη νομισματική ένωση.” Και ο Σοιμπλέ εδώ δεν χρησιμοποιεί το “θα μπορούσε” αλλά το “πρέπει”.
Αυτή είναι μια σημαντική στιγμή για μένα. Η γερμανική κυβέρνηση ουσιαστικά προτείνει την έξωση των αδύναμων από το ευρώ.
Υπάρχει και μια υποκείμενη γωνία υστερίας στο κομμάτι Σόιμπλε. Η Αγαπημένη μου γραμμή σε ολόκληρο το άρθρο είναι όταν, μετά την εκτόξευση μια σειράς προτάσεων και σχολίων του για την αύξησητου ριζοσπαστισμού στην ευρώπη, ο υπουργός Οικονομικών σταματά για να πάρει ανάσα και γράφει:
“Χρειάζεται μεγαλύτερη ηρεμία “!!!
Ναι, πράγματι. Αν μη τι άλλο, στο Βερολίνο.
Πηγη: Wolfgang Schauble’s torture chamber by Gideon Rachman
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου