Αθήνα, Μνημόνιο και Γερμανία
Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Δείτε το ντοκιμαντέρ για την «καταστροφή της Σμύρνης». Kατάλληλη απάντηση στη «ντροπή» μιας ορισμένης, υποτιθέμενης «αριστεράς», τη βουλευτή της ΔΗΜΑΡ σήμερα Μαρία Ρεπούση. Την αποκαλούμε έτσι όχι για τις απόψεις που δικαιούται να εκφράζει. Αλλά για την σκοπούμενη πλαστογράφηση ιστορικού υλικού. Δεν πρόκειται άλλωστε περί απόψεων. Κανένα άτομο δεν μπορεί να έχει ταυτόχρονα την άποψη ότι επιβάλλεται διαστρέβλωση πληροφοριών για τη σφαγή των Ελλήνων για να προστατευθεί η «ψυχή» των μαθητών, αλλά να θέλει διδαχή του ολοκαυτώματος στα νήπια! Τι ακόμα θα δούμε και θα ακούσουμε σε μια χώρα, που το γελοίο ανταγωνίζεται επάξια το τραγικό;
Η ταινία είναι σημαντική υπενθυμίζοντας, με τρόπο δίκαιο, το 1922, χωρίς το οποίο είναι απλώς ακατανόητες ελληνική ιστορία και ελληνοτουρκικές σχέσεις. Κυρίως αποκαλύπτοντας τη διαχρονικότητα των σταθερών συμπεριφοράς άρχουσας τάξης και πολιτικού προσωπικού μας. Τότε, αυτά τα χαρακτηριστικά οδήγησαν στο τέλος μιας τρισχιλιετούς παρουσίας στη Μικρασία, σήμερα απειλούν να αφανίσουν το ελληνικό κράτος. Οι κυβερνήσεις των εγγονών του «Γέρου της Δημοκρατίας» και της Πηνελόπης Δέλτα, όχι μόνο δεν ήταν/είναι καλύτερες από τις, απολύτως υπεύθυνες για την καταστροφή, ελληνικές κυβερνήσεις της εποχής, τείνουν να αποδειχθούν πολύ χειρότερες, τελευταίος σταθμός μιας μακράς εκφυλιστικής πορείας. Και το ελληνικό κοινωνικό ολοκαύτωμα χειρότερο από το εθνικό του 1922.
Η κατάρα της εξάρτησης
Η ξένη εξάρτηση, ο ετεροκαθορισμός παραμένει κύριο χαρακτηριστικό. Ακόμα και μια προσωπικότητα όπως ο Βενιζέλος, με την ορμή της κρητικής επανάστασης και τον ριζοσπαστισμό του Στρατιωτικού Συνδέσμου πίσω του, τεράστια μόρφωση και διεθνή εμβέλεια, παραμένει βαθιά εξαρτημένος από τη «σύμμαχο» Αγγλία, αδυνατεί να χαράξει εθνική στρατηγική, πάρεξ σε συνεννόηση με το Λονδίνο. Στέλνει την αφρόκρεμα του στρατού στην Κριμαία να αποδεκατιστεί και να ντροπιαστεί από τους Μπολσεβίκους. Για να πάμε μετά χωρίς σχέδιο στη Σμύρνη, αδιαφορώντας για τις σοβιετικές νύξεις μεσολάβησης προς τον Κεμάλ, αλλά και την πραγματική ελληνική κατάσταση μετά από δεκαετή πολεμική προσπάθεια. Για αυτούς που διαδέχτηκαν τον Βενιζέλο, προκαλώντας την καταστροφή, δεν έχει καν νόημα να μιλήσει κανείς.
Αν συνέβαιναν τέτοια ακόμα και με Βενιζέλο, αντιλαμβάνεται κανείς τι συμβαίνει με το σημερινό προσωπικό, που δεν μπορεί όχι να σταθεί στα πόδια του διεθνώς, αλλά βλέπει τη Μέρκελ περίπου όπως τα νήπια τη νηπιαγωγό ή οι θαυμαστές τους σταρ όταν τους ζητάνε αυτόγραφο (αποκαλυπτική η περιγραφή από τον κ. Στυλιανίδη της «συνομιλίας» του με την Καγκελλάριο). Αν εμείς οι ίδιοι πιστεύουμε ότι είμαστε ένα τίποτα, γιατί θα μας περάσουν οι άλλοι για κάτι παραπάνω; Χωρίς ανόρθωση του αυτοσεβασμού του, είναι αδύνατη η ανόρθωση του έθνους.
Από την εγκατάλειψη της Σμύρνης στην εγκατάλειψη της Ελλάδας
‘Εστω, η Αθήνα παρασύρθηκε σε μια καταστροφική εκστρατεία στην Ανατολή, που οδηγούσε αναπόφευκτα σε ήττα. Τι εξυπηρετούσε η «καμμένη γη»; Γιατί δεν ανασυντάχθηκε ο στρατός μπροστά στη Σμύρνη να προστατεύσει τους κατοίκους; Γιατί την κοπάνησαν Διοικητής και στόλος; Γιατί δεν επιστράτευαν, δεν μοίραζαν όπλα στους κατοίκους να αμυνθούν; Γιατί δεν έλαβαν πρόνοια, αφού άφησαν χωρίς άμυνα την πόλη, να οργανώσουν τουλάχιστον την εκκένωση κατοίκων/προσφύγων; Αυτά δεν ήταν λάθη, ήταν εγκλήματα, όπως εγκλήματα ήταν η υπογραφή μνημονίου-δανειακής, η μετατροπή του δικαίου των ομολόγων σε αγγλικό, το PSI ως έγινε. Είναι έγκλημα ότι, ενώ κράτη, εταιρείες, οργανισμοί παγκοσμίως έχουν plan B για την Ελλάδα, η μόνη που δεν καταρτίζει είναι η ίδια, όπως δεν έφτιαξε άμυνα μπροστά στη Σμύρνη. Θα μου πείτε βέβαια, δεν έχουν ούτε plan A, plan Β και C θα έχουν;
Ακόμα και λίγες μέρες προ καταστροφής, κάτοικοι της Σμύρνης και κυβέρνηση αρνιόντουσαν μαζικά την πραγματικότητα, άρνηση που χαρακτηρίζει σήμερα ελληνικό λαό και πολιτικό σύστημα, όντας το καλύτερο μέτρο μεγέθους επερχόμενης καταστροφής. Ακόμα και σε στελέχη της αντιπολίτευσης παρατηρούμε έκρηξη ατομικών ή στρατηγικών ομάδας. Των οικιών ημών εμπιπραμένων, υμείς άδετε.
Οι πολιτικοί μας σέβονται απεριόριστα τους ξένους και «τιμούν μέχρι τέλους» (Ελλάδας και Ελλήνων) την υπογραφή τους, χωρίς ίχνος διαπραγμάτευσης. Τι αξίζουν οι «σύμμαχοι» το είδαμε το 1922 – με καυτό νερό έβραζαν στη θάλασσα και έκοβαν τα χέρια προσφύγων που έψαχναν σωτηρία στα καράβια τους.
Πειθήνιοι έναντι των ξένων, επιδεικνύουν διαχρονικά μια, μοναδική ίσως στην Ευρώπη, απόλυτη αναισθησία απέναντι στα πιο στοιχειώδη εθνικά συμφέροντα και πλήρη αναλγησία απέναντι στον λαό τους. Την αναισθησία, αναλγησία και πλήρη έλλειψη πολιτισμού και ηθικής όσων πλήττουν σήμερα κατά προτεραιότητα και ανελέητα φτωχούς, άρρωστους, ηλικιωμένους. Τις επιδόσεις αυτές επανέλαβαν το 1941-44, είτε συνθηκολογώντας με τους Γερμανούς, είτε ακολουθώντας πιστά την Αγγλία, με αποτέλεσμα την ανάδειξη του ΚΚΕ-ΕΑΜ σε πλειοψηφική-ηγεμονική δύναμη και έναν εμφύλιο πόλεμο, το «αόρατο» αλλά ανυπολόγιστο κόστος του οποίου πληρώνουμε ακριβά σήμερα.
Επίσημη υποβάθμιση της Ελλάδας
Ακούει σήμερα χωρίς αντίδραση ο Πρωθυπουργός την Μέρκελ, και δια της σιωπής του συγκατατίθεται, να επικυρώνει ενώπιόν του την πολιτική «μετάταξη» της Ελλάδας σε χώρα περιορισμένης κυριαρχίας/δικαιωμάτων, μέλος δεύτερης κατηγορίας της ΕΕ. Αυτό ακριβώς έκανε λέγοντας «εύχομαι και ελπίζω να παραμείνει η Ελλάδα». Το θεώρησαν «στήριξη», γιατί αποδέχτηκαν προηγουμένως την ιδιότητα του «μετεξεταστέου», λες και θα μπορούσε να έρθει και να πει ότι δεν θα παραμείνουμε! Υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή χώρα που να μπορεί η Μέρκελ να κάνει τέτοια δήλωση; Θεωρείται χάρη η συμμετοχή στο ευρώ ή την ΕΕ; Είναι Ευρωπαϊκή ή Γερμανική ‘Ενωση, είναι κάπου γραμμένο κάτι τέτοιο; Μία δήλωση όφειλε και δεν έκανε η Μέρκελ: «Η Ελλάδα ήταν, είναι και θα παραμείνει μέλος της ευρωζώνης».
Δεν αγνοούμε την αντικειμενική κατάσταση και τον συσχετισμό δύναμης, αλλά δεν βελτιώνει καθόλου ούτε τη μία, ούτε τον άλλο, η αυτοτοποθέτησή μας σε θέση «ευρωπαίου ζητιάνου» και «μετανοούσας Μαγδαληνής». Ηττώμενοι προκαταβολικά στο μυαλό μας, προετοιμάζουμε την πραγματική ήττα. Αποδεχόμενοι θέση β’ κατηγορίας στην ΕΕ, αυτοστερούμεθα των θεσμικών και πολιτικών όπλων που διαθέτουμε, όντας μέλη της ευρωζώνης και της ΕΕ. Και τα κάνει αυτά μια κυβέρνηση που έθεσε ως κύρια προτεραιότητα την παραμονή της χώρας στο ευρώ!
Προς καταστροφική έξοδο από την Ευρώπη
Με τη στάση μας δημιουργούμε τις προϋποθέσεις να μας πετάξουν έξω από την Ευρώπη, φορτώνοντάς μας την ευθύνη, όπως θα γίνει τελικά υπό τους χειρότερους δυνατούς όρους. Θα γίνει, πρώτον, γιατί το μνημονιακό πρόγραμμα καταστρέφοντας την οικονομία δεν αφήνει κανένα περιθώριο ύπαρξης εντός ευρωζώνης, ενώ καθιστά διαρκώς μεγαλύτερο το κόστος ενδεχόμενης διάσωσης, δεύτερο, γιατί, αποδεχόμενοι μόνοι μας το πρόγραμμα καταστροφής ως πρόγραμμα σωτηρίας, αποδεχόμαστε και την ευθύνη της καταστροφής. Με τη «στρατηγική του ζητιάνου» που ακολουθούμε εξαρχής, ενοχλούμε τον κόσμο και χειροτερεύουμε τα πράγματα χωρίς να ζητάμε τίποτα. Το πιθανότερο τελικό αποτέλεσμα θάναι μια γερή κλωτσιά.
Με τη βία φτιάχτηκαν οι πρώτοι δούλοι, αλλά η δειλία τους διαιώνισε, έγραψε ο Ρουσώ. Κι ακόμα «ο ισχυρότερος δεν είναι ποτέ τόσο δυνατός ώστε να μείνει για πάντα κυρίαρχος, αν δεν μετατρέψει την ισχύ του σε δίκαιο και την υποταγή σε καθήκον». Αυτό κάνουν τώρα οι αγορές και οι ανώτερες τάξεις της Γερμανο-Ευρώπης, αλλά η συμφωνία και η συγκατάθεση των ελληνικών κυβερνήσεων, του ελληνικού κράτους, τους είναι ακόμα απαραίτητη, για πολιτικούς/θεσμικούς λόγους. Η Αθήνα την προσφέρει απλόχερα. Αν οι βάρβαροι υποτάσσονταν στους ‘Ελληνες γιατί δεν μπορούσαν να προφέρουν τη λέξη όχι («δια το μη δύνασθαι την ου συλλαβήν λέγειν»), με τους νέους ‘Ελληνες οι όροι αντιστράφηκαν. Δεν υποτασσόμεθα απλώς, όπως το ’40 ή στο κυπριακό. Υποτασσόμεθα καταστρεφόμενοι. Η Ελλάδα μετατρέπεται σε μη βιώσιμο προτεκτοράτο, πιθανώς «πρωτιά» στην ιστορία της αποικιοκρατίας. Δεν γινόμαστε Βουλγαρία/Ρουμανία, αλλά Βουλγαρία/Ρουμανία με τεράστιο χρέος! Ακόμα κι αποφεύγοντας τους ορατούς κινδύνους κατάρρευσης της δημοκρατίας, εμφύλιων/φυλετικών πολέμων κ.ά.
Δεν είναι τυχαίες οι νύξεις της τρόικα για τα νησιά, οι προσβλητικές επισκέψεις στο ΥΕΘΑ. Δείχνουν που πάει, από φύση και πρόθεση, το μνημονιακό πρόγραμμα σταδιακής αφαίρεσης, με οικονομικές μεθόδους, των μέσων κυριαρχίας ενός, τύποις ακόμα, ανεξάρτητου-κυρίαρχου ελληνικού κράτους. Για την Ελλάδα σήμερα, το μνημονιακό πρόγραμμα και οι ιδιότητες της ελίτ συνιστούν δέκα, εκατό φορές πιο σπουδαία απειλή από οποιαδήποτε μπορεί να προβάλλει η Τουρκία.
Συγκατατιθέμενη η Αθήνα στη συνέχιση του προγράμματος, χάνει την ευνοϊκή συγκυρία της αμερικανικής προεκλογικής εκστρατείας, αντί να κινητοποιήσει υπέρ αυτής το συμφέρον του Ομπάμα. ‘Όπως πάει θα χάσει και τη συγκυρία των γερμανικών εκλογών. Η κυβέρνηση, «μπαίνοντας στα παπούτσια της Μέρκελ» νομίζει ότι δεν πρέπει να ζητήσει τίποτα πριν από αυτές. Αν είναι αλήθεια ότι η Καγκελλάριος δεν θέλει να ζητήσει τίποτα παραπάνω προεκλογικά για την Ελλάδα από τους ψηφοφόρους της, είναι ακόμα περισσότερο αλήθεια ότι η Μέρκελ δεν μπορεί να πάει σε εκλογές με την Ευρώπη να γίνεται μπάχαλο στις παραμονές! Η ελληνική «στρατηγική του ζητιάνου» ενισχύει στην πραγματικότητα τη δύναμη και τον ρυθμιστικό ρόλο των πιο αντιδραστικών ευρωπαϊκών δυνάμεων, του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού, ακριβώς γιατί επιτρέπει στη Μέρκελ να τις ικανοποιεί, στραγγαλίζοντας την Ελλάδα χωρίς να καταβάλλει πολιτικό κόστος.
Mόνος δρόμος η διακοπή των Μνημονίων
Το πρόγραμμα πρέπει να διακοπεί το συντομότερο, έστω με τίμημα ανοιχτή ρήξη με τους κυρίαρχους κύκλους της Ευρώ-Γερμανίας. Δεν είναι λύση οι επιμηκύνσεις που ζητάει το ΔΝΤ από την αρχή του χρόνου και υπέβαλε στην ελληνική κυβέρνηση να ζητήσει. Το OSI, που επίσης ζητά το ΔΝΤ, είναι απαραίτητο στοιχείο της λύσης, αλλά όχι επαρκές – και αν το κάνουν όπως το PSI θα αποδειχθεί πάλι καταστροφικό.
Μια τέτοια «ρήξη» προϋποθέτει, για να έχει πιθανότητα επιτυχίας, πολύ σοβαρή προετοιμασία διεθνώς και εσωτερικά, αλλοιώς θα αποδειχθεί η ολοκλήρωση της καταστροφής. Σήμερα, τέτοια προετοιμασία δεν κάνει η κυβέρνηση (και πρέπει κατεπειγόντως να αρχίσει η αντιπολίτευση, που ήδη έχει χάσει πολύ και πολύτιμο χρόνο, από κοινού με όλες τις ζωντανές δυνάμεις κοινωνίας και έθνους). Θα αναφερθούμε στις προϋποθέσεις τέτοιας ρήξης σε άλλο άρθρο.
«Eπίκαιρα», 25.10.2012
Konstantakopoulos.blogspot.com
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείουBlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο Facebook
ΤΡΊΤΗ, 23 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2012
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Επί μήνες, το συντηρητικό και εθνικιστικό κατεστημένο της Γερμανίας λύσσαξε, “γαυγίζοντας” κατά της Ελλάδας και εντείνοντας τον προχωρημένο πανικό των εγχώριων «τριών μονομάχων» του Μνημονίου. Το αποτέλεσμα ήταν να δηλώσει ταπεινά μετάνοια στη Γερμανία ο Πρωθυπουργός, γιατί κριτίκαρε το Μνημόνιο, παρόλο που η κριτική του απεδείχθη πανηγυρικώς ορθή! Σήμερα, δεν υπάρχει σοβαρός οικονομολόγος παγκοσμίως που να μην αναγνωρίζει ότι το «πρόγραμμα σωτηρίας» της Ελλάδας είναι το αποδοτικότερο πρόγραμμα καταστροφής χώρας στη δυτική οικονομική ιστορία!
Ο κ. Σαμαράς δεν περιορίστηκε στα λόγια. Συνεχίζει μια καταστρεπτική πολιτική που οδηγεί, μάλλον σύντομα σε κατάρρευση το κράτος και, πιθανώς, σε έκρηξη εμφύλιων ή φυλετικών «πολέμων», χαμηλής ή και υψηλής έντασης, πολιτική που θα καταστρέψει και τον ίδιο. Είναι το ίδιο το πρόγραμμα που, με τις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές του συνέπειες θα βγάλει την Ελλάδα όχι μόνο από το ευρώ, αλλά και από την ΕΕ. Και δεν θα τη βγάλει «υπερηφάνως», όπως νομίζουν ένιοι, συχνά όψιμοι, «αντιευρωπαϊστές». Θα τη βγάλει, υπό τις σημερινές συνθήκες, ως κατεστραμμένο έθνος-κράτος «εις αναζήτηση διεθνών κηδεμόνων». Το λαϊκό ένστικτο οδηγεί το 80% των Ελλήνων να επιθυμούν την παραμονή στο ευρώ. ‘Όχι γιατί έχουν αυταπάτες για το νόμισμα και την Ευρώπη – αλλά γιατί αντιλαμβάνονται ότι η χώρα έχει απελπιστικά ανάγκη βοήθειας και συμμαχιών. Σήμερα δεν έχει ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ σύμμαχο διεθνώς – ποτέ στην ιστορία η νεώτερη Ελλάδα δεν ήταν τόσο απομονωμένη.
Ελλάδα και ευρώ
Η επιδίωξη να παραμείνει τώρα, υπό τις σημερινές συνθήκες, γιατί αύριο μπορεί να αλλάξουν, η Ελλάδα στην ΟΝΕ είναι πολιτικά ορθή αν κάνει κανείς «συγκεκριμένη ανάλυση συγκεκριμένης ανάλυσης» (Λένιν) και δεν αεροβατεί, αν και απομένει να αποδειχθεί ότι είναι και εφικτή. Χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να παραμείνει πάση θυσία και ανεξαρτήτως κόστους ή ότι δεν πρέπει να είναι έτοιμη για το ενδεχόμενο εξόδου. ‘Οσο όμως συνεχίζεται το πρόγραμμα, όσο η Ελλάδα δεν υπερασπίζεται επικοινωνιακά και πολιτικά τον εαυτό της διεθνώς, τόσο λιγοστεύουν τα περιθώρια οποιουδήποτε συμβιβασμού. Αλλά και να βγει στο τέλος από το ευρώ, έχει σημασία πως θα βγει, τι συμμαχίες θα κάνει στην πορεία, ποιες ιδέες για την Ευρώπη θα υπερασπιστεί.
Η κυβέρνηση Σαμαρά έχει κάνει ένα έγκλημα, αφήνοντας να περάσουν οι αμερικανικές εκλογές και κινδυνεύει να κάνει ένα δεύτερο, αφήνοντας να περάσουν και οι γερμανικές χωρίς να θέτει το πρόβλημα της χώρας. Συμφωνεί σε μια πορεία που οδηγεί το ελληνικό έθνος στην καταστροφή και δεν ζητά την αλλαγή του προγράμματος, ένα έκτακτο πρόγραμμα σωτηρίας ενός μέλους της ΕΕ που ήδη έχει μισοκαταστραφεί. Δεν μπορεί να γνωρίζουμε αν θα το έπαιρνε, αλλά είναι καιρός να μπουν όλοι ενώπιον των ευθυνών τους, ιδίως όσους παριστάνουν τους φίλους, συμμάχους και εταίρους. Δεν είναι δυνατόν οι «μεταρρυθμίσεις» που επέβαλαν στην Ελλάδα να οδήγησαν στη μεγαλύτερη ύφεση της ιστορίας και το θύμα, η Ελλάδα, να εξακολουθεί να λέει «δώστε μου ακόμα μια δόση από το δηλητήριο» ή «εγώ φταίω που δεν το ήπια το φαρμακάκι μου κι έκανα κόνξες».
Φυσικά, μια τέτοια «ρήξη», μια επώδυνη διαπραγμάτευση χρειάζεται σοβαρή και πολυμέτωπη προετοιμασία εσωτερικά και διεθνώς και ορισμένα σπάνια διανοητικά, ηθικά και ψυχολογικά χαρίσματα. Δυστυχώς, τέτοια προετοιμασία ουδόλως έκαναν οι «μνημονιακοί», ενώ και οι «αντιμνημονιακοί» ελάχιστα έχουν πράξει – ελπίζουμε στον λίγο χρόνο που τους απομένει να αναπληρώσουν αυτό το επικίνδυνο κενό που μπορεί να αποβεί μοιραίο. Αρνούμενοι την πραγματικότητα, οι έλληνες πολιτικοί επιμένουν να παίζουν τα παιχνίδια που ξέρουν και θέλουν να παίξουν, αγνοώντας ότι καταρρέει το ίδιο το … γήπεδο του αγώνα.
Το ελληνικό χαρτί
Ο γερμανικός σκύλος γαυγίζει, αλλά μπορεί να δαγκώσει; Μπορεί η Καγκελλάριος Μέρκελ να πάει σε εκλογές με την Ευρώπη να έχει γίνει μπάχαλο εξαιτίας της ελληνικής κατάστασης. Αν γαυγίζει, είναι ακριβώς γιατί φοβάται, γιατί ξέρει ότι αντιμετωπίζει έναν κίνδυνο κολοσσιαίας πολιτικής καταστροφής και θέλει να εμποδίσει τους ‘Ελληνες να κάνουν το «απονενοημένο διάβημα». Τι θα πει στους ψηφοφόρους της; «Διέλυσα την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση, το μεταπολεμικό πολιτικό σχέδιο της Ευρώπης, για να τιμωρήσω τους τεμπέληδες του Νότου που πίνανε ουζάκια;». Τι θα πει στις υπόλοιπες καγκελλαρίες της Ευρώπης: «Καταστρέφω ή διώχνω όποια χώρα δε μου γουστάρει;» Και μόνο τη τελευταία συζήτηση στο Μπούντεσταγκ αν παρακολουθούσε κάποιος, θα καταλάβαινε ότι δεν υπάρχει καμία μείζων πολιτική δύναμη στην Ευρώπη διατεθειμένη να αναλάβει το κόστος διάλυσής της. Πόσο εύκολα θα ακολουθήσουν το Βερολίνο σε έναν τέτοιο δρόμο το Παρίσι, η Ρώμη, η Μαδρίτη; Αρκεί βέβαια, να αποκτήσει μια πολύ έξυπνη στρατηγική η Αθήνα – κι αυτό μοιάζει το δυσκολότατο τμήμα του μόνου «καλού σεναρίου»
Οι πολιτικοί σχεδιασμοί της «τρόικας εξωτερικού» αντέχουν μόνο όσο η ίδια η Αθήνα συνεχίζει την στρατηγική του «ευπειθούς κακομοίρη», που προσκυνάει τρέμοντας τον αφέντη, αναλαμβάνει αυτοβούλως τις ευθύνες και ζητιανεύει ψίχουλα. Από την ημέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου, και δι’ αυτού οι «επόπτες» του, ανέλαβαν την εξουσία, η Αθήνα παίζει τον ρόλο «πράκτορα του χάους» σε όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα – γιατί στην ΕΕ κανείς δεν είχε φροντίσει να δημιουργήσει μηχανισμό προστασίας των εθνών από τις κυβερνήσεις τους! Δια της επιρροής που ασκούν οι άνθρωποί της στο στενό περιβάλλον των Ελλήνων πολιτικών ηγετών, η «Διεθνής του Χρήματος», το πιο «ριζοσπαστικό» τμήμα του παγκόσμιου κατεστημένου σπρώχνει στη διάλυση της Ευρώπης (και, αλλού, της παγκόσμιας ειρήνης).
Είπαμε και το επαναλαμβάνουμε ότι, προχωρώντας σε αυτό το δρόμο, δεν υπάρχει προκαταβολική εγγύηση σωτηρίας. Αν όμως συνεχίσουμε τον δρόμο που πορευόμαστε, η καταστροφή είναι σίγουρη. ‘Οσο για την αξιωματική αντιπολίτευση, που μπορεί να κληθεί σύντομα να κυβερνήσει και να εφαρμόσει, σε ακόμα δυσμενέστερες, τραγικές συνθήκες, την πολιτική της, δεν πρέπει να εφησυχάζει, πρέπει, στο μέτρο που συνειδητοποιεί τον ιστορικό της ρόλο και τι την περιμένει, και μαζί της τον ελληνικό λαό, να καταβάλει τεράστια προσπάθεια αναπλήρωσης των σημαντικών κενών, ελλειμμάτων και υστερήσεών της. Τέτοιες ρήξεις προϋποθέτουν σοβαρότατη προετοιμασία, ευρύ πλέγμα συμμαχιών διεθνώς, πλήρη ανατροπή της ηθικο-πολιτικής ατμόσφαιρας στη χώρα, επείγουσα επανασυγκόλληση των κοινωνικών δεσμών, συνοχή και αλληλεγγύη των φορέων και υποκειμένων, αίσθηση ιστορικότητας, κατανόηση του διεθνούς περιβάλλοντος, άριστη επαφή με τον πληθυσμό, αν δεν θέλουμε να γίνουν η ταφόπλακα της Ελλάδας (και της αριστεράς της).
Κανείς πολιτικός δεν μπορεί να φορτώνει στο έθνος τη δειλία του
Αν ο Σαμράς δεν μπορεί να κάνει αυτό που έχει φτάσει να μισοομολογεί ακόμα και το ΔΝΤ ως ανάγκη έχει ενδιάμεση λύση. Ας πάει στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο κι ας πει «Κύριοι καταστρέφουμε την Ελλάδα με αυτό το πρόγραμμα. Αν επιμένετε θα το εφαρμόσω, θα περάσω τα μέτρα, αλλά σας ειδοποιώ ότι αναλαμβάνετε μια ιστορική ευθύνη. Σας καλώ να ξαναδείτε την υπόθεση σε τρεις μήνες. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με τέτοια ύφεση και ανεργία». Και ας οργανώσει μια διεθνή συνέντευξη τύπου, μοιράζοντας στους δημοσιογράφους αυτά που έχουν γράψει οι γνωστότεροι οικονομολόγοι του πλανήτη, περιλαμβανομένων πέντε, όχι ενός, όχι δύο, όλων των οικονομικών ινστιτούτων της Γερμανίας. Ας μην αναλάβει για λογαριασμό της χώρας άλλες ευθύνες που δεν της ανήκουν. ‘Ετσι κι αλλοιώς κανείς στο εσωτερικό ή το εξωτερικό ή τις αγορές δίνει την παραμικρή σημασία στις δηλώσεις της ελληνικής κυβέρνησης – ούτε και η ίδια. Από αυτά που κάνει τώρα, περισσότερο θα εκτιμούνταν μια τέτοια, τίμια στάση. Μόνο ηλίθιοι ή τρελλοί δεν θα φοβόντουσαν ευρισκόμενοι στη θέση του κ. Σαμαρά σήμερα ή ενδεχομένως του κ. Τσίπρα αύριο. Γενναίος δεν είναι αυτός που δεν φοβάται, αλλά αυτός που κάνει αυτό που πρέπει, παρόλο ότι φοβάται. Κανένας ‘Ελληνας πολιτικός δεν έχει, στο σημείο που φτάσαμε, δικαίωμα να φορτώνει στο έθνος τη δειλία του και την έλλειψη ετοιμότητάς του – και όποιος το κάνει θα τιμωρηθεί ασφαλώς σκληρότατα στο τέλος.
Δημοσιεύτηκε στην"Ελλάδα αύριο", 22.1.2012
Konstantakopoulos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου