Εκεί κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα αμερικανικά μεταγωγικά αεροσκάφη που ίπταντο του Ειρηνικού, πραγματοποιούσαν συχνά αναγκαστικές προσγειώσεις σε μικρά νησιά. Αυτά τα νησάκια, αποκομμένα από τον πολιτισμό, ήταν κατοικημένα από ιθαγενείς οι οποίοι βλέποντας τα “σιδερένια πουλιά” για πρώτη φορά στη ζωή τους και παράξενα ντυμένους ανθρώπους να κατεβαίνουν από την “κοιλιά” αυτών των παράξενων “πουλιών”, υιοθετούσαν αμέσως την πιο προφανή και κατάλληλη για τα δικά τους μέτρα, ερμηνεία: επρόκειτο αναμφίβολα περί “θεών” και βεβαίως οι ακατανόητες μηχανές τους δεν ήταν τίποτα άλλο παρά υπερφυσικές κατασκευές.
Οι ιθαγενείς, με την αναχώρηση των αεροσκαφών αυτών, πεπεισμένοι για τη θεϊκή παρουσία κατασκεύαζαν σε πολλές περιπτώσεις ξυλινα ομοιώματα, προσέφεραν λατρευτικά δώρα και ήταν πιο σίγουροι από ποτέ ότι και θεοί υπήρχαν και κάποια στιγμή θα ξαναέκαναν την εμφάνισή τους!
Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία ήταν αδιανόητη για τους ιθαγενείς-κατοίκους αυτών των νησιών. Αυτούς τους όρους ερμηνείας είχαν στη διάθεσή τους και με αυτούς και μόνον μπορούσαν να ερμηνεύσουν τον κόσμο και τα φαινόμενά του.
Στο μικρό μας νησί που λέγεται Ελλάδα, στο δικό μας αποκομμένο μικρόκοσμο που ξαφνικά και αναπάντεχα ένα απόγευμα “προσγειώθηκε” το “σιδερένιο πουλί” της Τρόικας και οι εντελώς αλλόκοτοι εκπρόσωποί του κατέβηκαν κι άρχισαν να μας κυρήττουν τις δικές τους οικονομικές και κοινωνικές θέσεις και επιταγές, τους υποδέχθηκε μια άλλη φυλή ιθαγενών: η “Γενιά του Πολυτεχνείου”.
Οι όροι ερμηνείας του σύγχρονου κόσμου, των αγορών, της κοινωνίας και της πολιτικής, ήταν αποκλειστικά παράγωγα και αποκυήματα αυτής της γενιάς και εμείς οι αποδέκτες και ευλαβείς χρήστες αυτών των όρων. Και η σύγκρουση είναι φοβερή!
Σήμερα, σε μια στιγμή οριακή για την εξέλιξη και διαμόρφωση της Ελλάδας της “μετά-Κρίσης” εποχής, η Γενιά του Πολυτεχνείου παραληρεί! Εκβράζει με οδυνηρούς σπασμούς εξαιτίας της πολυεπίπεδης επίθεσης που δέχεται κάθε εικόνα και κάθε σύμβολο του συλλογικού της ασυνείδητου, αντιδρώντας στη μεγάλη μεταβολή.
Περισφυγμένη με δύναμη από την Τροϊκανή μέγγενη, ωρύεται και συσπάται!
Αλλά, δυστυχώς γι’ αυτήν, οι δικοί της όροι ερμηνείας του κόσμου έρχονται να προσεγγίσουν μια επόμενη, μια νεώτερη γενιά που με δυσκολία αντιλαμβάνεται τα προ-μεταπολιτευτικά κελεύσματα και παραστάσεις.
Η Γενιά του Πολυτεχνείου και οι εκπρόσωποί της σε ΜΜΕ, πολιτική, οικονομία και κοινωνικές τάξεις προσπαθεί με κόπο και αγωνία να βρει ευήκοα ώτα για τις δικές της παραληρηματικές εκκωφαντικές κραυγές:
Με τις μας απειλεί;
-Με κωμικά άρθρα και πρωτοσέλιδα περί “πραξικοπημάτων” και μάλιστα επιστρατεύοντας τις πλέον σοβαροφανείς μιντιακές της εφεδρείες! Σύμβολα κι αυτά του “αντι-δικτατορικού” αγώνα!
-Με σκανδαλολογία γενικευμένη, στην οποία εμφανίζονται ποσά που συναγωνίζονται τα απιθανικομμύρια του Σκρουτζ Μακ Ντακ!
-Με γενικευμένες κοινωνικές αντιδράσεις και απανωτές απεργίες, προβάλλοντας και πάλι τα κλασσικά πρόσωπα-σύμβολα αλλοτινών “επιτυχημένων” αγώνων.
-Με εξακολουθητική παραίνεση και προπαγάνδα μαζική πως είναι “καλό” οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ να αμοίβονται με 14, 15, 16 κι όσους μισθούς θέλουν ενώ εμείς οι υπόλοιποι ουδένα λόγο έχουμε να αμφισβητήσουμε αυτήν την πρακτική. Επιπλέον και για έναν ακατανόητο λόγο είμαστε υποχρεωμένοι να στηρίξουμε κιόλας την ιερή υποχρέωση του κράτους να διατηρεί όλα αυτά τα προνόμια γιατί “έτσι πρέπει”!
-Με ποινικές διώξεις εναντίον του ελεύθερου λόγου, στα πλαίσια μιας “ιρανικού τύπου” δημοκρατίας. Είπαμε: η Γενιά του Πολυτεχνείου άνετα μπορεί να δεχτεί τη Μέρκελ με αγκυλωτό στο χέρι. Αυτό δεν αποτελεί ποινικό αδίκημα εφόσον διαπράττεται από ιδεολογικά αποδεκτά πρόσωπα ή ΜΜΕ. Όχι, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει σύμβολα της “λαϊκής πίστης” όχι λόγω πίστης αλλά λόγω “λαϊκής”.
-Με ακόμη πιο σκληρή φορολογία σε ελεύθερους επαγγελματίες και επιχειρήσεις. Παράλογα πιο σκληρή και ανεξήγητα άδικη.
-Με ισχυρότερη ριζοσπαστικοποίηση και ενίσχυση των πολιτικών άκρων, δεξιά κι αριστερά και με ακόμη μεγαλύτερη και πιο ενεργή εμπλοκή τους στα κοινωνικά πράγματα.
Κι όμως!
Όλα τα παραπάνω, που σταχυολόγησα από την τρέχουσα επικαιρότητα, έρχονται να συνθέσουν ένα σκηνικό που σε συνδυασμό με τη στάση της Τρόικας και ειδικά του ΔΝΤ, έρχεται να καταδείξει ένα και μόνο γεγονός:
Η Γενιά του Πολυτεχνείου δε θα παραδωθεί εύκολα! Δεν μπορεί με τίποτα να αποδεχθεί ότι ο κεντρικός πυρήνας της οικονομικής της αντίληψης πρόκειται σύντομα να διαρραγγεί και μάλιστα με εντυπωσιακό τρόπο. Δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι αυτό που είχε επιβάλλει στην κοινωνία και εκείνο με το οποίο κρατούσε μια ολόκληρη χώρα αλυσοδεμένη για τριάντα τόσα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, θα εξαφανιστεί.
Τι φοβάται η Γενιά του Πολυτεχνείου; Ποιος είναι ο εφιάλτης που κάθε βράδυ την ξυπνά έντρομη και κάθιδρη;
Οι απολύσεις των Δημοσίων Υπαλλήλων!
Ναι. Μπορεί να ακούγεται παράξενο, μικρό ή ανούσιο αλλά είναι η πραγματικότητα.
Η Γενιά του Πολυτεχνείου βάσισε ολόκληρη την κοσμοαντίληψή της πάνω σ’αυτό το -ας το πούμε – μοντέλο λειτουργείας.
-Το κράτος και η λειτουργεία του έπρεπε να εξαρτηθεί άμεσα από διορισμένους υπαλλήλους που είχαν το ιδεολογικό εχέγγυο: είναι “δικός μας” έγραφαν πάνω τα κομματικά χαρτάκια διορισμού κάποτε, “δημοκρατικός”. Και όχι μόνο σε θέσεις ταπεινές αλλά και πιο πάνω! Αρκούσε να ήσουν “πίσω” από την Πολυτεχνειακή καγκελόπορτα εκείνο το βράδυ και αυτομάτως ήσουν κατάλληλος για Πρόεδρος Οργανισμού, εκπρόσωπος της χώρας σε Διεθνής Οργανισμούς, κρατικός τραπεζίτης ή ό,τι άλλο σου κατέβαινε στο κεφάλι, εσένα ή της κομματικής νομενκλατούρας.
-Η Γενιά του Πολυτεχνείου δεν μπορεί να δεχτεί ένα κράτος που θα λειτουργεί απαλλαγμένο από ιδεολογικές αγκυλώσεις και κομματικό έλεγχο. Ένα κράτος τεχνοκρατικά δομημένο. Στη δική της κοσμοθεωρία, το κράτος έπρεπε να λειτουργεί υπό “κοινωνικό έλεγχο” με τη δικαιολογία πως μόνον έτσι δε θα ξανασυνέβαινε το “κακό” της Χούντας. “Ευτυχώς που ελέγχουμε εμείς την κατάσταση…γιατί ποιος ξέρει τι και πότε θα γίνει ξανά κάτι…” έλεγαν σε όλους τους τόνους. Με την “σφραγίδα” της δημοκρατικότητας που είχαν λάβει δια παντός, τα μέλη της Γενιάς του Πολυτεχνείου κατέλαβαν ολόκληρη τη θεσμική και κρατική μηχανή.
-Η Γενιά του Πολυτεχνείου κραδαίνοντας το τρόπαιο της μονιμότητας κράδαινε και το λάβαρο της αξιοπιστίας της ταυτόχρονα:” Εμείς Κυβερνάμε κι όσο Κυβερνάμε εμείς δε σας κουνάει κανείς!” έλεγε με στεντόρεια φωνή! Ανοιγόκλεινε επιχειρήσεις με κρατικό χρήμα, κουμάνταρε δουλειές με το διεφθερμένο της ιστό σε δημόσια διοίκηση και κοινωνία και ήταν ο απόλυτος άρχοντας της οικονομίας. Πρώτα έπρεπε να συμφιλιωθείς μαζί της και μετά να περάσεις από το “γκισέ” ή το “γραφείο”, αλλιώς δουλειά δεν έκανες και χρήμα δεν έβλεπες!
Και τώρα; Τι μας λένε τώρα;
Πως το “Μνημόνιο” είναι κακό! Το χειρότερο!
Πως θα ξαναφέρει στη χώρα τη Χούντα, τον πανικό, τα άκρα, τη “Βαϊμάρη”! Πως αυτό ευθύνεται για αυτοκτονίες, για την βαριά φορολογία, για τους πενιχρούς μισθούς και την ανεργία.
Αυτοί, οι προύχοντες μια Γενιάς, δεν ευθύνονται για όλα αυτά! Αυτοί πάντοτε “φυλούσαν Θερμοπύλες” κατά την προσφιλή τους έκφραση και μάλιστα με το “αζημείωτο”!
Ελπίδα όμως υπάρχει!
Και είναι η νέα Γενιά, η Γενιά του Διαδικτύου, της παγκοσμιοποίησης και της φιλελεύθερης οικονομίας.
Αυτή η νέα Γενιά αδιαφορεί για τους εφιάλτες της Πολυτεχνειακής τυραννίας, αδιαφορεί για τις συντάξεις, τα εφάπαξ και τα προνόμια που επεφύλαξε για τον εαυτό της αυτή η τυραννία και τώρα ολοφυρώμενη που τα χάνει ουρλιάζει,
Φόρο 35% ζητά η Γενιά του Πολυτενείου για να θρέψει τις άγαμες θυγατέρες της και τους εφήβους συνταξιούχους της; Και μας απειλεί και με κοινωνική αναταραχή; Λυπάμαι, αλλά δε θα πάρουμε!
Πόσο εύκολο είναι σήμερα να ανοίξεις την επιχείρησή σου στην Αγγλία, στη Βουλγαρία ή στο Γιβραλτάρ; Τόσο εύκολο όσο πριν χρόνια πήγαινες άνετος στην κλαδική για διορισμό!
Τι μας ζητά; Να στηρίξουμε τους ξεθωριασμένους της αγώνες και τις αραχνιασμένες της αρχές της μονιμότητας και της ισόβιας σύνταξης; Όχι! Προτιμάμε να στηρίξουμε την ελεύθερη αγορά, τον ανταγωνισμό και την επιχειρηματικότητα!
Οι λύσεις βρίσκονται “εκεί έξω” και μόλις λίγα κλικ του ποντικιού και του πληκτρολογίου μας. Ζούμε στο 2012, σε μια Ελλάδα που είτε μπορεί να αποτελέσει το προσωπικό επιτραπέζιο του κ. Τσίπρα, είτε την συνολική αποτυχία των κομμάτων “εξουσίας”, είτε την απόλυτη οικονομική όαση των επομένων ετών. Πάντως, σε καμιά περίπτωση δε θα πισωγυρίσει σε “μονιμότητες”, σε άκρατες παροχές και σε “παρτυ” διορισμών.
Σύμβολο και οροθέσιο του γκρεμίσματος: Όπως το θέτει η Τρόικα και ελπίζω να το διατηρήσει μέχρι τέλους σε αυτό το δρόμο, το επιχείρημά της: Απόλυση 15.000 υπαλλήλων τώρα! Χωρίς διαπραγματεύσεις και χωρίς να πρέπει να εστιάσουμε σε αξιολογήσεις, συνομιλίες, χρονοτριβή. Χωρίς φιοριτούρες εφεδρείας, προσυνταξιοδότησης ή άλλης εφεύρεσης.
Μέγιστο χτύπημα στην καρδιά του δράκου που λέγεται “Γενιά του Πολυτεχνείου” Και βεβαίως τελικό κι ολοκληρωτικό.
Όχι! Δεν κινδυνεύουμε ούτε από πραξικοπήματα, ούτε από τερατώδη σκάνδαλα, ούτε καν από εξωγήινους που θα έρθουν να μας εξαϋλώσουν έτσι και δε βρουν στη θέση του αύριο το πρωί το “Κρατικό Κέντρο Ελέγχου Αναπαραγωγής Χταποδιού” ή το “Κρατικό Ινστιτούτο Χαρταετού”. Δε θα μας πειράξει κανείς! Κι ούτε θα το καταλάβουμε.
Μέχρι τότε όμως θα ακούσουμε και θα δούμε τόσα μα τόσα πολλά γελοία σενάρια που θα έχουμε να διηγούμαστε μέχρι τα βαθειά γεράματα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου