Του Παναγιώτη Στάθη
Τα στατιστικά στοιχεία αποδεικνύουν πώς οι Έλληνες είναι ένας λαός με έντονη ροπή στη δικομανία. Δε θα μπορούσε βέβαια να είναι διαφορετικά, αφού όλοι διαβιούμε σε ένα κράτος που πάσχει από εμμονή στη δικομανία, ακόμα και για περιπτώσεις που είναι πρόδηλα, εξόφθαλμα, αβάσιμες. Του κειμένου το αληθές αποδεικνύουν τα χρηματικά πρόστιμα που άρχισαν εσχάτως να πέφτουν κατά ριπάς από το Συμβούλιο της Επικρατείας σε βάρος του ελληνικού δημοσίου, σε μια προσπάθεια να ανακοπεί η κρατική «δικομανία», που φορτώνει τα δικαστήρια με τεράστιο όγκο υποθέσεων.
Το Ανώτατο Δικαστήριο κάνοντας ένα τολμηρό νομολογιακό βήμα, αξιοποίησε ουσιαστικά μια νομοθετική ρύθμιση που ισχύει από το…
1985 στον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και επιτρέπει στη δικαιοσύνη να επιβάλλει χρηματικές ποινές στους διαδίκους (σε αστικές διαφορές) όταν υποβάλλουν προφανώς αβάσιμα ένδικα μέσα. Το δικαστήριο αποφάσισε δηλαδή ότι πλέον θα επιβάλλει πρόστιμα και στο ίδιο το κράτος όταν υποβάλλει αβάσιμα ένδικα μέσα για υποθέσεις που έχουν λυθεί από νομικής πλευράς.
Οι χρηματικές ποινές άρχισαν να «πέφτουν» με αφορμή την πιο κλασική περίπτωση δικομανούς συμπεριφοράς, που σχετίζεται με τα οικογενειακά επιδόματα και παροχές, ένα νομικό ζήτημα που έχει λυθεί αμετάκλητα υπέρ των εργαζομένων με απόφαση του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου (ΑΕΔ) από το 2001!
Εντούτοις το Δημόσιο εξακολουθεί να ασκεί ένδικα μέσα σε τέτοιες υποθέσεις ακόμα και με αναιρέσεις στο Συμβούλιο της Επικρατείας, έστω και αν το διεκδικούμενο ποσό ανά εργαζόμενο είναι μικρότερο του χρηματικού ορίου που προβλέπεται για να επιτραπεί να προσφύγει στο ανώτατο δικαστήριο.
Προκειμένου να βάλει τέλος το ΣτΕ «στην εμμονή του Δημοσίου» -όπως τονίζει χαρακτηριστικά- να υποστηρίζει ένα προφανώς αβάσιμο ένδικο μέσο, άρχισε να επιβάλλει σε κάθε τέτοια υπόθεση (ομαδικών αγωγών συνήθως) χρηματική ποινή 800 ευρώ, σε μια προσπάθεια να αποτρέψει την αδιέξοδη αυτή πρακτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου