Μια επίσκεψη στην 9η Διεθνή έκθεση βιβλίου Θεσσαλονίκης: Ο πολιτισμικός αποκλεισμός μιας πόλης, μιας περιοχής και μιας χώρας.

τοαυτονόητο:Μερικές σκέψεις για την έκθεση:

Βλέποντας το ποτήρι μισογεμάτο, μπορούμε να σταθούμε στις δεκάδες ομιλίες, εκδηλώσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, οι περισσότερες από αυτές ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες, στον κοσμοπολίτικο αέρα, στα παιδιά που έτρεχαν αγκαλιά με ένα βιβλίο σε όλη την έκθεση, στην δίψα, της πόλης και της Μακεδονιας για μια τέτοια εκδήλωση που φαίνεται από τον αριθμό των επισκεπτών αλλά και την αύξηση των εκθετών και την πρώτη εμφάνιση 54 (!) νέων εν μέσω κρίσης... 

Μια ατμόσφαιρα όπου, πρωτοποαρουσιάζονται σημαντικά βιβλία, και όπου περιμένεις στην ουρά να σερβιριστείς μαζί με τον Χωμενίδη και μετά πίνεις τον καφέ σου δίπλα στην Βικτόρια Χίσλοπ και στον Χριστιανόπουλο, ξεφυλίζεις βιβλία με έναν από τους πιο ισχυρούς ιερείς της Ρωσικής Εκκλησίας και ακούς ομιλίες του Κουστορίτσα και πολλών επιφανών Ελληνων και ξένων συγγραφέων σε συνθήκες....ρουτίνας είναι κάτι που αρμόζει στην Θεσσαλονίκη και θα έπρεπε να γίνεται πολύ πιο συχνά και όχι μόνο στα 2 κινηματογραφικά φεστιβάλ και στην έκθεση βιβλίου που πρέπει να φυλαχτούν σαν κόρη οφθαλμού από όλους μας. 

Είναι όμως παρούσα αναγκαστικά και η νεοΕλληνική οπτική του μισοάδειου ποτηριού...... 

Οι «μεγαλύτεροι» εκδοτικοί οίκοι (Αγκυρα, Καστανιώτης, Μεταίχμιο –βρίσκεται μόνο στην παιδική γωνιά-, Λιβάνης, Κέδρος, Ψυχογιός, Πόλις, Μίνωας, Τόπος, Ωκεανίδα, Scripta κ.α.) απείχαν από την μοναδική διεθνή έκθεση της χώρας. Για τους περισσότερους από αυτούς είναι φυσιολογικό, καθώς δεν είναι φορείς πολιτισμού ή αξιών αλλά ήταν και είναι "μαγαζάκια" που θα μπορούσαν να πωλούν αντί για βιβλία πλαστικά ή τσιμέντο χωρίς να αλλάξουν τίποτε στην λειτουργία τους. Η απουσία τους γίνεται για να πιέσουν να κατεβεί η έκθεση στην Αθήνα..... Τόσο απλό και εύλογο, αφού αυτοθεωρούνται μονοπώλιο και παντοδύναμοι. Αν μπορούσαν θα έκαναν την έκθεση και στα γραφεία τους........ 

Το ζητούμενο είναι οι αντιδράσεις ή οι μη αντιδράσεις μιας ολόκληρης πόλης. Αν μια πόλη λειτουργούσε ομαλά, όλοι ο οι φορείς με προεξέρχοντα τον Δήμο της θα είχαν διαμαρτυρηθεί έντονα, τα βιβλιοπωλεία και το κοινό της πόλης θα έκαναν εμπάργκο σε αυτούς τους εκδοτικούς οίκους, η κεντρική διοίκηση θα εξέταζε τις επιχορηγήσεις που λαμβάνουν αυτοί οι οίκοι, οι βιβλιοθήκες δεν θα αγόραζαν τα βιβλία τους, κτλ, κτλ. 

Και μόνο η προοπτική και μόνο η σκέψη τέτοιων αντιδράσεων θα έκανε τις επιχειρήσεις αυτές να μην σκεφτούν καν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.. 

Βέβαια με δήμαρχο τον Μπουτάρη που μπορεί να τα βάλει μόνο με τον Άνθιμο και τα Ποντιακά σωματεία και με ΚΑΝΕΝΑ επιχειρηματικό συμφέρον και με μια πόλη σε τέτοια απαξίωση που δεν μπορεί καν να εορτάσει τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της, τίποτε δεν είναι παράξενο.Το ίδιο ισχύει και για όλη την Μακεδονία και τους όμορους νομούς..... 

Σημαντική ήταν και η παρουσία της τιμώμενης χωρας της Σερβίας. Στο περίπτερό της περίοπτη θέση είχε μια μεγάλη μακέτα της Ι.Μονής Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους και η έκθεση με βιβλία Ορθόδοξου ενδιαφέροντος μεταφρασμένων στα Σέρβικα. Παπαδιαμάντης, βίοι Αγίων, βιβλία των Γ. Παισίου και Γ. Πορφυρίου, βιβλία του Γ. Ιωσηφ του Σπηλαιώτη κοσμούσαν το Σερβικό περίπτερο ενώ .....φυσικά απουσιάζουν (πλην Παπαδιαμάντη) από τα Ελληνικά αφού προφανώς θεωρούνται «ειδικές» εκδόσεις αν όχι ....θρησκοληψίες .... 

Αυτή η ιδεοληπτική ιδιότυπη «λογοκρισία» στα εκδοτικά και «πολιτισμικά» μας πράγματα ,σε αυτό που εύστοχα κοροιδευτικά ονομάζουμε στην νεοΕλληνική «κουλτούρα», διαφάνηκε και στην παντελή έλλειψη αναφορών των Ελληνικών ΜΜΕ στην παρουσίαση του βιβλιου π. Τύχωνα Σεβκούνωφ, «Σχεδόν Άγιοι» από τον ίδιο (βλ. ΕΔΩ). Ένα βιβλίο που πούλησε 1.000.000 αντιτυπα στην Ρωσία από έναν από τους πιο ισχυρους άνδρες της χώρας , αγνοήθηκε λόγω....Ορθόδοξου χαρακτήρα. 

Για τις Σλαβικές χώρες η Θεσσαλονίκη, η Μακεδονία και η Ελλάδα γενικότερα είναι ονόματα και χώροι σχεδόν θρυλικά, φορτισμένα με όλη την παράδοση και την ιστορία των χωρών αυτών. Αντί να αξιοποιηθεί αυτό το ενδιαφέρον σχεδόν σαμποτάρεται και υποσκάπτεται, όχι μόνο από «σκοτεινά» κέντρα, αλλά και από την μεταπολιτευτική, αλλά στην ουσία εμφυλιοπολεμική, ψευτοπροοδευτική απέχθεια για κάθε τι Ορθόδοξο.....

Έτσι, όμως,  η πραγματική πολιτισμική ταυτότητα της περιοχής μας μένει εκτός προσκηνίου και όλη η τεράστια δυναμική της ανεκμετάλλευτη.