γράφει ο Patrick Devedjian
Παρ 'όλα αυτά, επιτρέπεται ο κριτικός σχολιασμός, είναι και αυτός βασικό στοιχείο της ελευθερίας της έκφρασης την οποία ακριβώς υπενθύμισε η απόφαση που έγινε σήμερα, και η οποία αποτελεί νομική έκπληξη, για να παραμείνω μόνο στο πεδίο του δικαίου.
Η απόφαση είναι πράγματι το αποτέλεσμα μια μπερδεμένης και εύθραυστης λογικής που βασίζεται σε τρία σημεία.
Για την πρώτη αιτιολογική σκέψη, χωρίς να το αναφέρει, το Συνταγματικό Συμβούλιο στοχεύει τον νόμο του 2001 που αναγνωρίζει τη γενοκτονία των Αρμενίων για να ισχυριστεί, χωρίς κανένα άλλο επιχείρημα, ότι ο νόμος πρέπει να «δηλώσει κανόνες» και να «καλύπτεται από κανονιστική εμβέλεια».
Αν το Συμβούλιο προτίθεται να ακυρώσει, από τους χιλιάδες νόμους σε ισχύ, όλες τις διατάξεις που δεν περιέχουν τη δήλωση των κανόνων η προτύπων, πρέπει να του ευχηθώ καλή τύχη και καλό κουράγιο, διότι το έργο θα είναι τεράστιο. Περαιτέρω,για να ασκεί τέτοια λογοκρισία της νομοθετικής εξουσίας στο όνομα της Διακήρυξης του 1789, η οποία είναι η ίδια μεγάλης γενικής εμβελείας, θα έπρεπε να το δικαιολογήσει με σοβαρό και αιτιολογημένο κίνητρο και όχι απλώς μέσω μιας ελλειπτικής συντόμευσης που θεωρεί ότι το συμπέρασμα είναι προφανές και αυτονόητο.
Η δεύτερη αιτιολογική σκέψη είναι ο ισχυρισμός ότι η ελευθερία της έκφρασης μπορεί να περιοριστεί μόνο για λόγους πρόκλησης της δημόσιας τάξης και των δικαιωμάτων των τρίτων, και όσο πιο πλαισιωμένα γίνεται. Αυτό δεν είναι αμφισβητήσιμο.
Η τρίτη αιτιολογική σκέψη ισχυρίζεται ότι η αναγνώριση μιας γενοκτονίας στερείται από «κανονιστική εμβέλεια» και επομένως δεν είναι ένας νόμος. Στην περίπτωση αυτή, είναι άραγε συνταγματικός ο πρόσφατος νόμος που ενέκρινε το Κοινοβούλιο πριν από λίγο, θέτοντας την 11η Νοέμβριου ως ημέρα μνήμης των νεκρών όλων των πολέμων; Πού είναι το πρότυπο; που είναι ο κανόνας;
Αυτή η Τρίτη αιτιολογική σκέψη, που υποστηρίζεται φτωχά όσο και η πρώτη, αναδύει το Συνταγματικό Συμβούλιο ως τρίτος νομοθετικός θεσμός: μην αιτιολογώντας επαρκώς τις αποφάσεις του, αναλαμβάνει de facto μια νομοθετική εξουσία.
Έτσι, το Συνταγματικό Συμβούλιο γράφει: «τιμωρώντας την άρνηση της ύπαρξης και του νομικού χαρακτηρισμού εγκλημάτων που ο ίδιος έχει αναγνωρίσει και χαρακτηρίσει ως τέτοια...», ο νομοθέτης παραβίασε την ελευθερία της έκφρασης.
Το Συνταγματικό Συμβούλιο αρνείται συνεπώς, το δικαίωμα του γαλλικού Κοινοβουλίου να χαρακτηρίσει τα εγκλήματα του 1915.
Δεν το λέει ρητά, αλλά θέλει με αυτό τον τρόπο να ισχυριστεί ότι αυτή είναι η αποκλειστική ευθύνη της δικαστικής εξουσίας στο όνομα του διαχωρισμού των εξουσιών που δεν υπάρχει περισσότερο στην Πέμπτη Δημοκρατίας από τι υπήρχε στις προηγούμενες Δημοκρατίες.
Με αυτή την απόφαση, το Συνταγματικό Συμβούλιο μετατρέπει την άρνηση σε μια κοινή γνώμη σαν μια άλλη.
Η προπαγάνδα της άρνησης που μεταδίδεται από μια ξένη κυβέρνηση επί γαλλικού εδάφους και που στοιχειοθετεί άμεσα ένα μέρος των πολιτών της με βάση την προέλευσή τους, επιτρέπεται πλέον από το Συνταγματικό Συμβούλιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου