Οι συμμορίες του Λονδίνου

Οι παγκόσμιοι σχολιαστές έσπευσαν να συνδέσουν τις ταραχές του Λονδίνου με το κίνημα διαμαρτυρίας που πρόσφατα σάρωσε τον αραβικό κόσμο.

Βέβαια, ομοιότητες υπάρχουν σε κάθε εξέγερση, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχει νόημα η όποια σύγκριση. Δεν μας βοηθά στο να καταλάβουμε τι έγινε στη κάθε μια από αυτές. Και αυτό γίνεται αντιληπτό αν εξετάσουμε τα ρίσκα που πήραν οι νέοι. Χιλιάδες Άραβες διαδηλωτές δολοφονήθηκαν από τις αρχές ασφαλείας και τον στρατό. Στη Βρετανία όμως, η αστυνομία ποτέ δεν χρησιμοποίησε αληθινά πυρά, λαστιχένιες σφαίρες, ούτε καν κανόνια εκτόξευσης ύδατος.

Στη Βρετανία δεν τέθηκε κανένα πολιτικό αίτημα, αν και η αστυνομική παρενόχληση των μαύρων έπαιξε κάποιο ρόλο. Η σύγκρουση όμως με την αστυνομία υπήρξε δευτερευούσης σημασίας, σε σχέση με το πλιάτσικο των καταστημάτων. Στο νότιο προάστιο

του Λονδίνου Croydon, κάποιοι έβαλαν φωτιά σε αποθήκη επίπλων, για να απασχολήσουν τις αρχές, έτσι ώστε οι υπόλοιποι να μπορούν ανενόχλητοι να μπουκάρουν σε καταστήματα για κλέψουν αθλητικά παπούτσια και ηλεκτρονικές συσκευές.

Οι πλιατσικολόγοι δικαιολογούν τις πράξεις τους με διάφορα επιχειρήματα όπως «φταίει η αστυνομία που δεν μας σταμάτησε», «θέλουμε να δείξουμε στους πλούσιους ότι μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε», και «πήραμε πίσω τους φόρους που πληρώσαμε».

Ο Λονδρέζος ράπερ Plan B έδωσε μια πολύ πιο απλή εξήγηση λέγοντας: «Νομίζω πως κάνουν ότι κάνουν επειδή έτσι  μπορούν να πάρουν κάποια πράγματα δωρεάν, αφού δεν τα έχουν, και για αυτό και είναι θυμωμένοι».

Αν υπάρχει κάποιο ανάλογο περιστατικό στην αραβική ιστορία, αυτό δεν είναι η «αραβική άνοιξη», αλλά η λεηλασία της Βαγδάτης το 2003 μετά την αμερικανική εισβολή. Ξαφνικά, η πόλη γέμισε από πλιατσικολόγους, οι οποίοι διαπίστωσαν πως δεν υπήρχε κανείς να τους σταματήσει.

Οι ταραχές του Λονδίνου ξεκίνησαν μετά από μια ειρηνική πορεία εναντίον της αστυνομίας που δολοφόνησε έναν μαύρο, τον Mark Duggan. Σύμφωνα με την αστυνομία, υπήρξε ανταλλαγή πυροβολισμών, όμως η τοπική κοινότητα που γνωρίζει τη χειραγώγηση της αλήθειας από πλευράς αστυνομίας, δεν πίστεψε στην επίσημη ανακοίνωση, η οποία τελικά αποδείχθηκε ψέμα.

Μετά τη πορεία, ξέσπασε γενικευμένο πλιάτσικο, με τους νεαρούς να διαπιστώνουν πως η αστυνομικές δυνάμεις δεν επαρκούσαν για να τους σταματήσουν. Με τον πρωθυπουργό και τον δήμαρχο να λείπουν σε διακοπές, και την μητροπολιτική αστυνομία ακέφαλη μετά από κύμα παραιτήσεων εξαιτίας του σκανδάλου υποκλοπών, δεν υπήρχε κάποια αρχή να επιβάλλει τη τάξη. Οι νεαροί έπαψαν να φοβούνται την αστυνομία.

Βέβαια, είχαν κι από πριν πολλά παράπονα. Οι δουλειές είναι ελάχιστες, και τις παίρνουν Πολωνοί και άλλοι μετανάστες που δουλεύουν πιο πολύ και αμείβονται λιγότερο. Η διακοπή της πιστωτικής άνθησης και οι κρατικές περικοπές δαπανών, σημαίνουν πως η ζωή των νέων θα χειροτερέψει. Αλλά το πιο εντυπωσιακό αυτών των ημερών ήταν το ότι μικρές ομάδες πλιατσικολόγων, συνδεδεμένων μεταξύ τους με smart phones, μπορούν να ξεγελάσουν την αστυνομία και να συνταράξουν την κοινωνία.

Το πώς η Αγγλία κατάντησε εδώ που κατάντησε είναι μια μεγάλη ιστορία. Στις πιο φτωχές περιοχές του Λονδίνου, οι θεσμοί, όπως είναι η εκκλησία, η οικογένεια, το σχολείο, και η τοπική αυτοδιοίκηση μαράζωσαν, αφήνοντας τη θέση τους στο καταναλωτικό όνειρο. Αυτό ισχύει τόσο για τους γηγενείς, όσο και για τους μετανάστες. Και χωρίς την αίσθηση της κοινότητας, οι νεαροί στρέφονται προς τη κουλτούρα των συμμοριών που αποτελεί το υποκατάστατο της οικογένειας, προκειμένου να βρουν μια δομή για τη ζωή τους, και για να κερδίσουν τον «σεβασμό».

Η Βρετανία είναι σήμερα πρώτη στην Ευρώπη σε ανισότητα εισοδήματος, και ο αριθμός των παιδιών που παρατάνε το σχολείο αυξάνεται αλματωδώς. Το 17% των νέων μεταξύ 20-24 χρόνων, δεν έχει κανέναν ρόλο, ούτε καμία προοπτική στην επίσημη οικονομία. Αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για βία. Εξηγεί όμως το πώς οι εξεγέρσεις, που το 1981 είχαν πολιτικά κίνητρα για τη μαύρη μειονότητα, κατέληξαν σήμερα σε μετατροπή του καταναλωτικού ονείρου σε εφιάλτη. Αφού δεν υπάρχει πια η δυνατότητα απόκτησης πίστωσης, η κλοπή είναι ο μόνος τρόπος για να αποκτήσει κάποιος αυτό που οι διαφημιστές τον πείθουν ότι χρειάζεται.

Πρόκειται επίσης για μια αποτυχία του κράτους, εδώ και 30 χρόνια, να δημιουργήσει σταθερό περιβάλλον εργασίας για τους μη προνομιούχους. Όμως αποτελεί λάθος να κατηγορούμε το κράτος για τα πάντα.

Οι μόνοι ήρωες των διαδηλώσεων ήταν οι εθνοτικές μειονότητες που υπερασπίστηκαν τις γειτονιές τους, την ώρα που η μεσαία τάξη έμενε κολλημένη στον καναπέ, παρακολουθώντας τα γεγονότα από τη τηλεόραση. Οι Τούρκοι καταστηματάρχες υπερασπίστηκαν τα μαγαζιά τους στο Enfield, οι Sikhs φρουρούσαν το τέμενός τους στο Southall, και ο Tarik Jahan που ο γιος του σκοτώθηκε από κάποιον ασυνείδητο οδηγό εν μέσω των ταραχών, έδειξε μια αξιοπρέπεια και αυτοσυγκράτηση μέσα στο πόνο του, που κυριολεκτικά συγκλόνισε το έθνος.

Όλοι αυτοί ντρόπιασαν τη βρετανική ελίτ, που έχει γίνει παθητική και βασίζεται αποκλειστικά στην αστυνομία. Και ήδη άρχισαν να τίθενται ερωτήματα, γιατί σε μια υποτιθέμενα δημοκρατική χώρα, αυτοί που δίνουν συνεντεύξεις στη τηλεόραση είναι οι αστυνομικοί και όχι οι πολιτικοί;

Το ζήτημα στη Βρετανία δεν είναι η εκδίωξη της κυβέρνησης. Αυτό που χρειάζεται είναι μια πολύ πιο δύσκολη  επανάσταση. Όλοι πλέον συμφωνούν, πως οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, που μεγεθύνουν το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, θα πρέπει επιτέλους να αντιμετωπιστούν. Αυτό θα πρέπει να γίνει σε κάθε κοινότητα ξεχωριστά. Εδώ και τρεις δεκαετίες, το κράτος απέτυχε σε αυτό το ρόλο. Εξάλλου πέρασε ανεπιστρεπτί ο καιρός που όλα τα αναλάμβανε το κράτος. Τώρα θα πρέπει η κάθε τοπική κοινότητα να σταθεί στα πόδια της και να βοηθήσει τον εαυτό της.

S.A.-The National

http://www.thenational.ae/thenationalconversation/comment/gangland-culture-takes-over-where-uk-society-leaves-off?pageCount=0\

antinews.gr