Πάει και αυτό...
Ο οίκος αξιολόγησης S&P υποβάθμισε την Αμερική, για πρώτη φορά στην ιστορία της (μάλιστα το επιχείρημα της S&P είναι ότι...οι ΗΠΑ θα έπρεπε να είχαν πάρει ακόμα περισσότερα μέτρα λιτότητας, γι' αυτό και τώρα τις υποβαθμίζει!):
Νομίζω πάντως πως επιβεβαιώνεται η άποψη μας ότι μετά την αύξηση του ορίου χρέους των ΗΠΑ, όλος ο κόσμος πλέον είδε πολύ πιο ξεκάθαρα ότι ΔΕΝ έχουν σκοπό να σταματήσουν να τυπώνουν δολάρια.Ήταν δηλαδή μια σημαντική στιγμή που ΚΛΟΝΙΣΕ την εμπιστοσύνη του κόσμου προς τις ΗΠΑ. Ως εκ τούτου, κανείς δε θέλει τα αμερικανικά ομόλογα/δολάρια, ή τουλάχιστον δεν τα θέλουν τόσο όσο πριν, διότι πλέον αντιλαμβάνονται ότι οι ΗΠΑ έχουν σκοπό να πληθωρίσουν το νόμισμα "μέχρι τέλους".
Και όσο περισσότερο το αντιλαμβάνεται αυτό ο κόσμος, τόσο περισσότερο θα απορρίπτει το δολάριο.
Για τα χρέη των ΗΠΑ τα έχουμε πει, όπως και για το πως έφτασαν να έχουν τόσα χρέη.
Ο καπιταλισμός έχει βρει πλέον νέο "ξενιστή", την Κίνα, και αναπτύσσεται μόνο σε τέτοιου είδους συνθήκες:
- Μισθοί-χώμα, σκληρά ωράρια, μηδαμινά εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα για τους εργάτες-είλωτες
- Φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο
- Λογοκρισία και καταστολή λαικών κινητοποιήσεων, ώστε οι εργάτες να μη μπορούν να ανατρέψουν αυτή την άγρια εκμετάλλευση τους
Πολλοί λένε ότι η κρίση στην Αμερική θα είναι περίπου "σαν το Μεγάλο Κραχ του 1929". Στην πραγματικότητα όμως, υπάρχουν η εξής διαφορά: Η Αμερική του 1929 μπορούσε να προσελκύσει κεφάλαια, και γι' αυτό ναι μεν πέρασε από την τεράστια "δημιουργική καταστροφή" του 1929, αλλά μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όχι μόνο δεν είχε καταστραφεί, αλλά ήταν πλέον η ηγετική δύναμη της Δύσης.
Η Αμερική του σήμερα ΔΕΝ μπορεί να προσελκύσει κεφάλαια για επενδύσεις. Πρέπει πρώτα να "κινεζοποιηθεί", δηλαδή "πρέπει" πρώτα οι εργάτες να ρημαχθούν ώστε η πείνα να τους αναγκάσει να δεχτούν να εργασθούν σε συνθήκες μεσαίωνα. Μετά τα ξαναλέμε.
Η θέση της πάντως ως "η μητρόπολη του καπιταλισμού" τελειώνει. Όχι πως ο καπιταλισμός καταρρέει, απλά ο καπιταλισμός εφαρμόζει μια "δημιουργική καταστροφή" επικών διαστάσεων, φεύγοντας από την Αμερική (η οποία όντως γκρεμίζεται) και πηγαίνοντας στην Κίνα, προωθώντας πλέον παγκοσμίως και το αντίστοιχο μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης που περιγράψαμε πιο πάνω.
Έχουμε δει βέβαια ότι και η Κίνα θα περάσει από μια τεράστια κρίση, επειδή οι εργάτες είναι υπερβολικά φτωχοί για να αγοράσουν όλα αυτά που παράγουν. Η κρίση αυτή όμως, αν οι εργάτες δεν ανατρέψουν την κατάσταση, δε θα "αφανίσει" την Κίνα, αλλά αντίθετα μακροπρόθεσμα θα στερεώσει ακόμα περισσότερο την ηγεμονία της. Και αυτό διότι η Κίνα έχει τη δυνατότητα να προσελκύει κεφάλαια για επενδύσεις λόγω των συνθηκών αχαλίνωτης εκμετάλλευσης των εργατών που υπάρχουν εκεί.
Όσο πιο κοντά βρίσκεται μια χώρα σε αυτή την "παραδεισένια" (για τους κεφαλαιοκράτες) κατάσταση μεσαίωνα...τόσο πιο πολλές επενδύσεις θα έχει. Μοναδική εξαίρεση η Γερμανία, που προς το παρόν έχεικαπιταλιστική ανάπτυξη, παρά τις (σχετικά) καλύτερες συνθήκες για τον εργάτη, διότι "ισοφαρίζει" το "μειονέκτημα" των υψηλότερων μισθών με την μεγαλύτερη τεχνογνωσία και την υψηλότερη ποιότητα της παραγωγής της.
Οι υπόλοιπες χώρες της Δύσης, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο, "πρέπει" να "κινεζοποιηθούν", ώστε να προσελκύσουν τους κεφαλαιοκράτες να επενδύσουν εκεί. Εξ ου και τα μέτρα "λιτότητας".
Όσο για τα χρέη, αυτά γιγαντώθηκαν διότι ο τραπεζικός δανεισμός υποκατέστησε (και έκρυψε) τη φυγή των βιομηχάνων προς Ασία. Τώρα τα δάνεια αυτά δε μπορούν να αποπληρωθούν, και οι τράπεζες είναι κατά συνέπεια χρεωκοπημένες.
Παράλληλα όμως έχουν γίνει πανίσχυρες, και ουσιαστικά αποτελούν πλέον τον κύριο ρυθμιστή της οικονομικής και πολιτικής ζωής. Αυτές κάνουν κουμάντο δηλαδή.
Γι' αυτό και κατάφεραν να αρπάξουν, και να συνεχίζουν να αρπάζουν, τεράστια ποσά από τις κυβερνήσεις. Θυμίζουμε άλλωστε ότι μία μόνο τράπεζα η JP Morgan κατέχει παράγωγα μεγαλύτερου ύψους από το παγκόσμιο ΑΕΠ, ενώ το συνολικό μέγεθος των παράγωγων που κυκλοφορούν υπολογίζεται στα 700 τρις (ναι, 700 τρισεκατομμύρια).
Η πίεση λοιπόν για περισσότερα πακέτα σωτηρίας είναι αναπόφευκτη. Δείτε το παρακάτω διάγραμμα:
Στο διάγραμμα βλέπουμε το δείκτη στο χρηματιστήριο των ΗΠΑ, ο οποίος έχει πέσει κατά 10% από τότε που σταμάτησε το πρόγραμμα εκτύπωσης χρήματος ώστε να "ταϊστούν" οι τράπεζες.
Την επόμενη εβδομάδα, η FED συνεδριάζει, και ίσως να ανακοινώσει νέο πρόγραμμα.
Ίσως όμως και να μην το κάνει ακόμα. Σε μια τέτοια περίπτωση, οι χρηματαγορές θα συνεχίζουν να πέφτουν (διότι χωρίς "πακέτα σωτηρίας" τα απλήρωτα δάνεια που έχουν οι τράπεζες θα τις αναγκάσουν να χρεωκοπήσουν).
Η συνεχής πτώση των χρηματαγορών θα προκαλέσει πανικό ανάμεσα στο "ανυποψίαστο κοινό", επιτρέποντας στην άρχουσα τάξη να επιβάλλει πιο εύκολα μέτρα "λιτότητας" για εμάς, και "πακέτων στήριξης" για τις τράπεζες, μέσω πληθωριστικού χρήματος που το εκτυπώνουν πλέον με τη σέσουλα, υπερπληθωρίζοντας το δολάριο.
Χαρακτηριστικό της κατάστασης είναι το παράδειγμα της Fannie Mae, η οποία έχει χρεωκοπήσει λόγω των στεγαστικών δανείων που δεν μπορούν να αποπληρωθούν, και διαρκώς ζητά "πακέτα σωτηρίας". Αν θυμάστε, έχει ήδη πάρει ένα σωρό λεφτά και πριν καναδυό χρόνια την ακούγαμε συχνά στις ειδήσεις, όταν πρωτοξέσπασε η "φούσκα του στεγαστικού".
Τώρα ζητά άλλα 5 δισεκατομμυριάκια, μιας και όσο περισσότερο φτωχαίνουν οι Αμερικάνοι, τόσο περισσότερο αδυνατούν να ξεπληρώσουν τα δάνεια που έχουν πάρει:
Fannie Mae, the mortgage company controlled by the US government, is to ask the Treasury for $5.1bn after reporting that its second-quarter loss had widened.Along with Freddie Mac, Fannie, which received nearly $100bn from the Treasury to stay afloat during the financial crisis, owns or guarantees about half of all mortgages in the US - nearly 31m home loans worth more than $5 trillion. Along with other federal agencies, they backed nearly 90pc of new mortgages over the past year.
Μια πολύ ξεκάθαρη εικόνα της κατάστασης μας δίνει, τόσο για την περίπτωση των ΗΠΑ, όσο και γενικότερα, ο Kenneth Rogoff, καθηγητής στο Χάρβαρντ και πρώην στέλεχος του ΔΝΤ:
Tο πραγματικό πρόβλημα είναι ότι η παγκόσμια οικονομία είναι ιδιαίτερα υπερμοχλευμένη και δεν υπάρχει γρήγορη διέξοδος χωρίς ένα πλαίσιο για τη μεταφορά πλούτου από τους δανειοδότες προς τους δανειολήπτες. Είτε μέσω χρεοκοπιών και χρηματοοικονομικών περιορισμών είτε μέσω πληθωρισμού"....Ορισμένοι παρατηρητές θεωρούν αιρετική ακόμα και την υπόνοια αύξησης του πληθωρισμού. Όμως οι Μεγάλες Πτώσεις, σε αντίθεση με τις υφέσεις, είναι πολύ σπάνια φαινόμενα, που συμβαίνουν ενδεχομένως μία φορά στα 70 - 80 χρόνια. Και τότε είναι που οι κεντρικές τράπεζες πρέπει να ξοδέψουν μέρος της αξιοπιστίας που δημιούργησαν σε κανονικές εποχές.
Ο Rogoff έχει 100% δίκιο στο ότι τα χρέη που δε μπορούν να αποπληρωθούν, δε θα αποπληρωθούν. Άρα, είτε θα έχουμε χρεωκοπίες, είτε θα έχουμε πληθωρισμό (εκτύπωση πληθωριστικού χρήματος, που θα καλύψει τα "τοξικά" αυτά δάνεια, με αντίτιμο όμως την δραστική υποτίμηση του νομίσματος).
Οι λαοί γενικά έχουν συμφέρον να προτιμήσουν την πρώτη λύση, ώστε το "βάρος" να ο επωμιστεί και η άρχουσα τάξη (πχ θα χρεωκοπήσουν οι τράπεζες, αντί να μας ρημάζουν συνεχώς όπως γίνεται τώρα που αρπάζουν ότι βρίσκουν στο δρόμο τους).
Αντίθετα, η άρχουσα τάξη έχει συμφέρον να προτιμήσει τη δεύτερη λύση, δηλαδή να τυπώνονται χρήματα και να χαρίζονται στις τράπεζες για να καλύψουν τις τρύπες τους. Όσο για το λαό, αυτός θα φτωχαίνει (και) λόγω του υποτιμημένου νομίσματος.
Ενδιαφέρον έχει όμως και αυτό που λέει ο Rogoff ότι "οι κεντρικές τράπεζες πρέπει να ξοδέψουν μέρος της αξιοπιστίας που δημιούργησαν σε κανονικές εποχές". Εννοεί ότι ο κόσμος δεν έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, και εμπιστεύεται τις τράπεζες. Ο Rogoff λοιπόν ποντάρει σε αυτό, και προτρέπει τις τράπεζες να μας κατακλέψουν, μιας και ο κόσμος τις εμπιστεύεται, και ώσπου να πάρει χαμπάρι τι γίνεται αυτές θα έχουν ρημάξει τα πάντα (διότι αυτό χρειάζεται να κάνουν, προκειμένου να γλιτώσουν τη χρεωκοπία).
Και όσο ο πλούτος κατευθύνεται προς τις τράπεζες, το μόνο που μένει στους εργάτες είναι η φτώχεια. Πώς αλλιώς θα γίνουν "ανταγωνιστικοί" άλλωστε;
Στην Αμερική υπάρχει εξάλλου ένα στατιστικό που κάθε μήνα σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο: Ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν με κουπόνια σίτισης.
Οι Πολιτείες που χορηγούν τα περισσότερα επιδόματα είναι το Τέξας (3,9 εκατομμύρια), η Καλιφόρνια (3,7 εκατομμύρια), η Φλόριντα και η Νέα Υόρκη (από 3 εκατομμύρια η καθεμία).Περισσότερα από 46 εκατομμύρια Αμερικανοί, δηλαδή το 15% του πληθυσμού των ΗΠΑ,ζούσαν τον Απρίλιο του 2011 χάρη σε κουπόνια που λάμβαναν για την αγορά τροφίμων, όπως ανακοίνωσε σήμερα το υπουργείο Γεωργίας.Πρόκειται για αριθμό ρεκόρ που μάλιστα αυξήθηκε κατά 2,5% από τον Μάιο του 2010.
Για το τέλος, δείτε και ένα ενδιαφέρον βίντεο με συνέντευξη του Κεντρικού Τραπεζίτη της Ρωσίας το 1992, μετά δηλαδή την πτώση της ΕΣΣΔ. Αυτός ξέρει από καταρρεύσεις, και αξίζει να δούμε τη γνώμη του για την Αμερική, έστω και αν βέβαια είναι και αυτός ένας αξιωματούχος του κεφαλαίου, και προφανώς θέλει εκτός των άλλων και να εφαρμόσει το γνωστό ρητό 'η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται κρύο" εναντίον των ΗΠΑ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου