Πάμε για τις 500 μονάδες; Τι θα σημάνει το ελληνικό κραχ

Του Μενέλαου Τασιόπουλου

Η πτώση στο Χρηματιστήριο Αθηνών δείχνει χωρίς πάτο. Το όριο των 900 μονάδων έσπασε και το επόμενο όριο προς τα κάτω, που μπορούμε να υπολογίσουμε είναι στις 500 μονάδες. Ταυτόχρονα τα spread, για τα ελληνικά ομόλογα έχουν σημειώσει αρνητικό ρεκόρ από την ίδρυση της ευρωζώνης .

Το κλίμα στο εσωτερικό της Ευρώπης είναι ασαφές, ρευστό και με κυρίαρχο χαρακτηριστικό την δυσαρμονία των επιμέρους πολιτικών των κρατών μελών. Το καθεστώς εγγυήσεων σε ρευστό , στο οποίο συμφώνησε με την Φινλανδία η Αθήνα και οι Παπανδρέου- Βενιζέλος δημιούργησε αλυσιδωτές εξελίξεις, τινάζοντας στον αέρα κάθε έννοια συγκρότησης στην Ευρώπη. Είναι χαρακτηριστική η σημαντική διαφωνία Βερολίνου -Ελσίνκι για τις ελληνικές εγγυήσεις, με τη Φινλανδία να επιμένει στη συμφωνία, που έχει γίνει με την Αθήνα. Αλλά το ενδιαφέρον είναι ότι και στην ίδια τη γερμανική κυβέρνηση δεν υπάρχουν ταυτόσημες απόψεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι η αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εργασίας, την ίδια στιγμή που η Μέρκελ πιέζει για την αναστολή

καθεστώτος εγγυήσεων , μιλά σε δημόσιες δηλώσεις της για εγγυήσεις σε χρυσό, έναντι της χρηματοδότησης στην Ελλάδα.

Η «φούσκα» της Ευρώπης

Όλα μοιάζουν πολύ ανόητα για να είναι πραγματικότητα και πολύ περισσότερο για να αντιμετωπίσουν την ύφεση που βαθαίνει σε ολόκληρη την Ευρώπη, ακουμπώντας και τη Γερμανία. Δεν είναι όμως ανοησίες αυτά που συμβαίνουν. Απλά η «φούσκα» της Ευρώπης του Μάαστριχτ και του διατραπεζικού νομισματικού συστήματος, που θα γεννούσε ενιαία οικονομία στην ευρωζώνη, σκάει. Το πείραμα έχει αποτύχει.
Το κρίσιμο μέγεθος εξακολουθεί να είναι η Ελλάδα. Πάνω σε αυτή δημιουργείται το κλίμα για ολόκληρη την Ευρώπη και την προοπτική της.Αυτό που και τους προηγούμενους μήνες σημειώναμε από το newscode.gr, επανέρχεται με μεγαλύτερη δριμύτητα ως ενδεχόμενο.

Η Ελλάδα μπορεί να βρεθεί, τους επόμενους μήνες, σε κατάσταση κραχ- χρεοκοπίας εξαιτίας της απουσίας ρευστότητας στην εσωτερική της αγορά και όχι εξαιτίας της αδυναμίας της να δανεισθεί. Το κράχ μπορεί να συμβεί όταν τράπεζες- επιχειρήσεις – νοικοκυριά πάψουν να διαθέτουν ρευστό, για να διαχειρισθούν την κατάσταση ύφεσης στην οποία έχουν περιέλθει και αρχίσει ένα ντόμινο χρεωκοπιών. Επιμέρους και όχι σε επίπεδο κεντρικής οικονομίας. Ο δανεισμός της Ελλάδας και η στρατηγική της Τρόικας και του γερμανογαλλικού άξονα, έχει ως μοναδικό στόχο να μην χάσουν οι πιστωτές τα λεφτά τους. Ή τουλάχιστον οι κυρίαρχοι πιστωτές αντί των χρεών , να αποκτήσουν σε απόλυτη υποτίμηση asset (δημόσια και ιδιωτικά), που θα υπερκαλύπτουν τις οφειλές, με αυτές και τα τοκοχρεολύσια να παραμένουν ακέραια και πολλαπλάσια , μέσω του πανάκριβου «μεσαίου δανεισμού» των Μνημονίων. Ο χρυσός κανόνας της προστιθέμενης αξίας στην πλήρη κυριαρχία του.

Οι Ευρωπαίοι δηλαδή και οι πιστωτές, δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την φτώχεια στην οποία , με ραγδαίους ρυθμούς, πέφτει η Ελλάδα ως οικονομία και κοινωνική συγκρότηση. Αντίθετα την επιδιώκουν. Με τον τρόπο αυτό κινδυνεύουν να θυμίσουν το ανέκδοτο με τον Χότζα και τον γάιδαρο, που ενώ τον είχε εκπαιδεύσει στην πείνα και ήταν χαρούμενος , αυτός ψόφησε.

Τι θα συμβεί αν μέσα στους επόμενους μήνες «ψοφήσει» η Ελληνική οικονομία, εκ των έσω και ενώ στην Ευρώπη θα εξακολουθούν να συζητούν για το πώς και το κατά πόσον θα εφαρμοστούν οι αποφάσεις του Συμβουλίου Κορυφής του Ιουλίου;

Μια μη ελεγχόμενη χρεοκοπία

Πολύ απλά είτε μείνει είτε φύγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη, ένα μεγάλο μέρος του χρέους της ίσο ή κατά τι μεγαλύτερο από το 55% θα διαγραφεί. Το υπόλοιπο μπορεί να εξαγορασθεί από τις ίδιες τις αγορές ή τρίτες δυνάμεις , εκτός Ευρώπης , την Αμερική, την Κίνα, την Ρωσία, ή το πιθανότερο να υπάρξει ένας συνδυασμός των παραπάνω. Το ελληνικό χρέος θα γίνει με τον τρόπο αυτό βιώσιμο. Οι επενδύσεις και οι εξαγορές στην απαξιωμένη χρηματιστηριακά και εντασσόμενη και πάλι στις αναπτυσσόμενες αγορές και όχι την ανεπτυγμένη της ευρωζώνης, Ελλάδα , ενδιαφέρουσες, ειδικά αν το νόμισμά της είναι ένα εθνικό νόμισμα και όχι το ευρώ. Ακόμη και τα κεφάλαια των Ελλήνων , που έχουν διαφύγει στο εξωτερικό, θα επιστρέψουν χωρίς καθυστερήσεις για να επαναεπενδυθούν. Εάν μάλιστα μέσα στις ραγδαίες εξελίξεις η Ελλάδα έχει βρει λύση στο πολιτικό και θεσμικό ζήτημα που έχει και δώσει εγγυήσεις για «καθαρό παιχνίδι», πέραν της τοπικής Κλεπτοκρατίας, τότε η αναστροφή είναι βεβαία.

Αντίθετα η Ευρώπη όσο και αν δεν το θέλει, αν η Ελλάδα βρεθεί σε κατάσταση κραχ, θα χάσει απολύτως τον έλεγχο των εξελίξεων. Ο πανικός που θα επικρατήσει και η εμμονή των Γερμανών και των άλλων ΑΑΑ για το «σκληρό» ευρώ, θα οδηγήσει τις εξελίξεις. Επίσης αν οι αγορές και οι διεθνείς τράπεζες και τρίτες Μεγάλες Δυνάμεις, βρουν τα εργαλεία και την μεθοδολογία να επαναφέρουν την Ελλάδα από την χρεοκοπία στην αναστροφή, την ανασυγκρότηση και τα πλεονάσματα, τότε η Ευρώπη και οι διαδικασίες της θα γίνουν απολύτως μισητές σε όλους τους Λαούς και τα οικονομικά συστήματα των ελλειμματικών χωρών, που αν τις μετρήσουμε θα δούμε ότι είναι η πλειοψηφία στην ευρωζώνη, θα επιζητήσουν την ίδια διαδρομή και μεθοδολογία, προσαρμοσμένοι στις ειδικές συνθήκες και τα προβλήματα της κάθε χώρας.

Παγκόσμια αναδιάταξη του τραπεζικού χάρτη

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ουσιαστικά είναι μια συγκρότηση τραπεζώνκαι η διάταξη τους στον παγκόσμιο χάρτη. Παρά τον βαρύγδουπο τίτλο της, μια διάλυση της θα σημάνει αναδιάταξη στον παγκόσμιο τραπεζικό χάρτη και νέα γεωοικονομικά δεδομένα , με τις ζώνες των διεθνών νομισμάτων. Εκτός από την ευρωζώνη, όπως αυτή διαμορφώθηκε από το Μάαστριχτ και μετά τη διεύρυνση της ένωσης, απέτυχε ως προς τους στόχους και τη λειτουργία της και η πρώτη, μετά τον Ψυχρό Πόλεμο , προσπάθεια παγκοσμιοποίησης. Η σύνθεση των δύο ατυχημάτων , μπορεί να μας δώσει μια διέξοδο από την παγκόσμια ύφεση , που δημιούργησε ο καπιταλισμός των παραγώγων και των αυτορυθμιζόμενων αγορών, που εγκαθίδρυσε η εποχή Κλίντον- Μπλερ και εξελίχθηκε μετά την ένωση των Γερμανιών. Αυτή θα συνίσταται σε έναν κόσμο Εθνών , με περιφερειακές ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες συμφερόντων, που θα συνδέονται όμως μεταξύ τους οικονομικά , επενδυτικά και αναπτυξιακά , μέσω των διεθνών τραπεζών και των δικτύων που αυτές δημιούργησαν στον πλανήτη.

Τα Έθνη διατηρώντας την πολιτική , κοινωνική και πολιτιστική αυτοτέλεια τους, μπορούν να είναι πελάτες των τραπεζών. Τα Έθνη θα επιζητούν διεθνείς συνεργασίες στη βάση της συμπληρωματικότητας(προσφοράς- ζήτησης), ούτως ώστε να διατηρούν σταθερή την προσδοκία της ευημερίας των λαών τους. Οι τράπεζες έχουν την κατάλληλη τεχνογνωσία και τις διεθνείς σχέσεις για να συνδέουν συμπληρωματικά οργανικά Έθνη, ως προς τις οικονομίες τους, ούτως ώστε στη βάση της προσφοράς και της ζήτησης ο ανταγωνισμός των Εθνών και οι πολεμικές συγκρούσεις να περιορίζονται ή να καταλήγουν περιττές. Αντίθετα ο πλούτος να πολλαπλασιάζεται , αλλά στη βάση της παραγωγής και της κατανάλωσης και όχι της μόχλευσης, των στοιχημάτων και των παραγώγων.

Φραγμός στις φεουδαρχίες

Η πρώτη φάση δηλαδή της παγκοσμιοποίησης, αφήνει κάτι πολύ σημαντικό στη δεύτερη. Τα διεθνή δίκτυα, τα οποία όμως θα πρέπει να συγκροτηθούν σε μια επόμενη εποχή διεθνών τραπεζών, οι οποίες δεν θα είναι ούτε κράτη , ούτε funds. Τα Έθνη –κράτη προσβλέπουν στην ευημερία των κοινωνιών τους. Οι τράπεζες στο κέρδος, αλλά και στην προστιθέμενη αξία του πελατολογίου τους. Η διαφορά του κριτηρίου είναι ποιοτική. Οι αγορές με τον τρόπο αυτό θα αποκτήσουν όνομα και επίθετο.

Τα «λατιφούντια» της πρώτης παγκοσμιοποίησης και οι νέες φεουδαρχίες, τύπου Γερμανικής Ένωσης της Ευρώπης, είναι παρωχημένα και δεν λειτουργούν σαν μοντέλο και θεώρημα, όπως και οι αυτορυθμιζόμενες αγορές που κατέρρευσαν το 2008.

http://filologos10.wordpress.com