(του Μιχάλη Ιγνατίου)
Η απόφαση του πρωθυπουργοϋ να ταχθεί χωρίς δεύτερη σκέψη εναντίον της ανθρωπιστικής αποστολής της αρμάδας «Ελεύθερη Γάζα» δημιούργησε πολλά ερωτήματα, καθώς «αποτελεί ζαριά που κυνηγά το δισεκατομμύριο», όπως χαρακτηριστικά είπε διπλωμάτης στην Ουάσιγκτον. Δεν πρέπει να έχει κανείς αμφιβολία πως, πριν «ρίξει τη ζαριά», ο κ. Παπανδρέου συνεννοήθηκε με το Λευκό Οίκο και τις Βρυξέλλες, που υποστηρίζουν την πρωτοβουλία του, την οποία ενέκρινε και ο συχνά άβουλος γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών.
Εν μέσω οικονομικής κρίσης, ο Έλληνας πρωθυπουργός αποφάσισε να ασχοληθεί με τα «εύκολα» της εξωτερικής πολιτικής που του δίνουν χαρά – υποτίθεται τα γνωρίζει καλύτερα από τα οικονομικά. Είναι ένας τρόπος να ξεφύγει από το οικονομικό χάος που δημιούργησε η απόφασή του να οδηγήσει την Ελλάδα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο χωρίς κανένα σχεδιασμό και χωρίς να είναι ο ίδιος έτοιμος για τη μεγάλη μάχη της εφαρμογής των συμφωνιών που υπέγραψε. Η αποτυχία εφαρμογής του πρώτου Μνημονίου οδήγησε τη χώρα σε απόγνωση και οι οικονομικοί αναλυτές πιστεύουν ότι, εάν ο πρωθυπουργός και ο προηγούμενος υπουργός Οικονομικών φρόντιζαν να υλοποιήσουν όσα υποσχέθηκαν, η Ελλάδα δεν θα βρισκόταν στο έσχατο σημείο απαξίωσης.
Ο κ. Παπανδρέου είχε ξεκινήσει την προσπάθεια σύσφιγξης των σχέσεων με το Ισραήλ το περασμένο καλοκαίρι. Αλλά το έπραξε με φόβο μη θέλοντας να ενοχλήσει την Τουρκία και τον Ταγίπ Ερντογάν. Στη διπλωματία, βέβαια, πρέπει να στοχεύεις πάντα στο κέρδος για την πατρίδα σου, όπως πράττουν το Ισραήλ και η Τουρκία. Και είναι απαγορευτικό να σκέφτεσαι ότι θα ενοχληθεί μια άλλη χώρα, στη συγκεκριμένη περίπτωση η Τουρκία, η οποία συνεχίζει να «εκτελεί» την Ελλάδα και την Κύπρο σε όλα τα επίπεδα. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται τούτες οι γραμμές... η εντολή του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών στις ανά τον κόσμο πρεσβείες είναι η αντιμετώπιση με κάθε μέσο και παντού της Αθήνας και της Λευκωσίας.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός δείλιασε πέρσι. Αντίθετα, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας τόλμησε. Όχι μόνο επισκέφθηκε το Ισραήλ, αλλά προχώρησε και σε στρατηγικές συμφωνίες. Φαίνεται ότι ο κ. Παπανδρέου είδε ξαφνικά το φως και αποφάσισε να παίξει στα μεγάλα σαλόνια, όπου κυριαρχούν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ. Και, μάλιστα, το επιχειρεί σε μια δύσκολη φάση για το Ισραήλ, το οποίο αναζητεί συμμάχους με το... τηλεσκόπιο και δεν βρίσκει.
Ελπίζω ότι o κ. Παπανδρέου προετοιμάστηκε καλά για να πάρει αυτό το μεγάλο ρίσκο. Η στενότερη σχέση με το Ισραήλ θα ικανοποιήσει μεν τις ΗΠΑ, αλλά θα μπορούσε να φέρει την Ελλάδα αντιμέτωπη με τον αραβικό κόσμο, ο οποίος ελάχιστες φορές στάθηκε πραγματικά αλληλέγγυος στην Αθήνα και τη Λευκωσία. Προσεταιριζόμενος το Ισραήλ, ο κ. Παπανδρέου «αγοράζει ελπίδα» και προσβλέπει σε βοήθεια για την ελληνική οικονομία. Τα ισραηλινά κεφάλαια ανά τον κόσμο είναι αμέτρητα. Το 2002 έσπευσαν μαζικά και έσωσαν την τουρκική οικονομία. Το τουρκικό «θαύμα» δεν ήταν έργο του Ταγίπ Ερντογάν, αλλά του κράτους του Ισραήλ.
Η βοήθεια που προσφέρει ο κ. Παπανδρέου στους Ισραηλινούς, σε μια εξαιρετικά δύσκολη, πολιτικά και διπλωματικά, γι’ αυτούς στιγμή, πρέπει να εξαργυρωθεί με ανάλογη υποστήριξη στην οικονομία. Εάν δεν το έχει ήδη συμφωνήσει, και απλά παίρνει το ρίσκο για να γίνει παράγοντας της διεθνούς πολιτικής, θα προσφέρει ακόμα μία φορά κάκιστη υπηρεσία στην Ελλάδα...
Η απόφαση του πρωθυπουργοϋ να ταχθεί χωρίς δεύτερη σκέψη εναντίον της ανθρωπιστικής αποστολής της αρμάδας «Ελεύθερη Γάζα» δημιούργησε πολλά ερωτήματα, καθώς «αποτελεί ζαριά που κυνηγά το δισεκατομμύριο», όπως χαρακτηριστικά είπε διπλωμάτης στην Ουάσιγκτον. Δεν πρέπει να έχει κανείς αμφιβολία πως, πριν «ρίξει τη ζαριά», ο κ. Παπανδρέου συνεννοήθηκε με το Λευκό Οίκο και τις Βρυξέλλες, που υποστηρίζουν την πρωτοβουλία του, την οποία ενέκρινε και ο συχνά άβουλος γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών.
Εν μέσω οικονομικής κρίσης, ο Έλληνας πρωθυπουργός αποφάσισε να ασχοληθεί με τα «εύκολα» της εξωτερικής πολιτικής που του δίνουν χαρά – υποτίθεται τα γνωρίζει καλύτερα από τα οικονομικά. Είναι ένας τρόπος να ξεφύγει από το οικονομικό χάος που δημιούργησε η απόφασή του να οδηγήσει την Ελλάδα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο χωρίς κανένα σχεδιασμό και χωρίς να είναι ο ίδιος έτοιμος για τη μεγάλη μάχη της εφαρμογής των συμφωνιών που υπέγραψε. Η αποτυχία εφαρμογής του πρώτου Μνημονίου οδήγησε τη χώρα σε απόγνωση και οι οικονομικοί αναλυτές πιστεύουν ότι, εάν ο πρωθυπουργός και ο προηγούμενος υπουργός Οικονομικών φρόντιζαν να υλοποιήσουν όσα υποσχέθηκαν, η Ελλάδα δεν θα βρισκόταν στο έσχατο σημείο απαξίωσης.
Ο κ. Παπανδρέου είχε ξεκινήσει την προσπάθεια σύσφιγξης των σχέσεων με το Ισραήλ το περασμένο καλοκαίρι. Αλλά το έπραξε με φόβο μη θέλοντας να ενοχλήσει την Τουρκία και τον Ταγίπ Ερντογάν. Στη διπλωματία, βέβαια, πρέπει να στοχεύεις πάντα στο κέρδος για την πατρίδα σου, όπως πράττουν το Ισραήλ και η Τουρκία. Και είναι απαγορευτικό να σκέφτεσαι ότι θα ενοχληθεί μια άλλη χώρα, στη συγκεκριμένη περίπτωση η Τουρκία, η οποία συνεχίζει να «εκτελεί» την Ελλάδα και την Κύπρο σε όλα τα επίπεδα. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται τούτες οι γραμμές... η εντολή του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών στις ανά τον κόσμο πρεσβείες είναι η αντιμετώπιση με κάθε μέσο και παντού της Αθήνας και της Λευκωσίας.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός δείλιασε πέρσι. Αντίθετα, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας τόλμησε. Όχι μόνο επισκέφθηκε το Ισραήλ, αλλά προχώρησε και σε στρατηγικές συμφωνίες. Φαίνεται ότι ο κ. Παπανδρέου είδε ξαφνικά το φως και αποφάσισε να παίξει στα μεγάλα σαλόνια, όπου κυριαρχούν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ. Και, μάλιστα, το επιχειρεί σε μια δύσκολη φάση για το Ισραήλ, το οποίο αναζητεί συμμάχους με το... τηλεσκόπιο και δεν βρίσκει.
Ελπίζω ότι o κ. Παπανδρέου προετοιμάστηκε καλά για να πάρει αυτό το μεγάλο ρίσκο. Η στενότερη σχέση με το Ισραήλ θα ικανοποιήσει μεν τις ΗΠΑ, αλλά θα μπορούσε να φέρει την Ελλάδα αντιμέτωπη με τον αραβικό κόσμο, ο οποίος ελάχιστες φορές στάθηκε πραγματικά αλληλέγγυος στην Αθήνα και τη Λευκωσία. Προσεταιριζόμενος το Ισραήλ, ο κ. Παπανδρέου «αγοράζει ελπίδα» και προσβλέπει σε βοήθεια για την ελληνική οικονομία. Τα ισραηλινά κεφάλαια ανά τον κόσμο είναι αμέτρητα. Το 2002 έσπευσαν μαζικά και έσωσαν την τουρκική οικονομία. Το τουρκικό «θαύμα» δεν ήταν έργο του Ταγίπ Ερντογάν, αλλά του κράτους του Ισραήλ.
Η βοήθεια που προσφέρει ο κ. Παπανδρέου στους Ισραηλινούς, σε μια εξαιρετικά δύσκολη, πολιτικά και διπλωματικά, γι’ αυτούς στιγμή, πρέπει να εξαργυρωθεί με ανάλογη υποστήριξη στην οικονομία. Εάν δεν το έχει ήδη συμφωνήσει, και απλά παίρνει το ρίσκο για να γίνει παράγοντας της διεθνούς πολιτικής, θα προσφέρει ακόμα μία φορά κάκιστη υπηρεσία στην Ελλάδα...
(ΕΠΙΚΑΙΡΑ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου