1) Γιατί δεν βγαίνουν τα νούμερα για δημοσίους υπαλλήλους και μονιμότητα...
  
Κύριε Στούπα

Σας παρακολουθώ τακτικά τους τελευταίους μήνες και μπορώ να πω ότι συμφωνώ και υπογράφω πολλές από τις απόψεις σας.

Αν και δεν έχω καμία σχέση με το τμήμα του πληθυσμού που απασχολείται στο Δημόσιο τομέα, στενό ή ευρύτερο, διαφωνώ κάθετα με την επικρατούσα επιχειρηματολογία περί απολύσεων δ.υ. Είναι σκληρό και ανάλγητο να απολύεις έναν εργαζόμενο, ιδιαίτερα οικογενειάρχη και να του μηδενίζεις το εισόδημα και την ικανότητα να θρέψει την οικογένειά του.

Εφόσον όμως έχουμε απόλυτη ανάγκη περιστολής δαπανών στην κεντρική κυβέρνηση, μήπως θα ήταν προτιμότερο να εφαρμοσθεί εκείνο το περιβόητο "Ενιαίο μισθολόγιο"  και μάλιστα, λόγω εκτάκτων αναγκών βλ. χρεοκοπία, να ορισθεί ανώτατο όριο μισθού (πχ 3.000) για τα ανώτατα κλιμάκια και κατώτατο (πχ 800) για τους νέους.

Το ίδιο θα μπορούσε να εφαρμοσθεί και στις συντάξεις με ανώτατο όριο 2.000. Φυσικά για τα λεγόμενα "εφ΄ άπαξ" των ΔΥ δεν κάνω καν σχόλιο.

Ήμουν και είμαι της άποψης ότι όσο και να μειώσεις το εισόδημα ενός νοικοκυριού (έως ένα όριο φυσικά), εφ΄ όσον έχει εισόδημα θα μπορέσει να επιβιώσει και μαζί μ΄ αυτό και η οικονομία.

Αν το μηδενίσεις όμως; 

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Πέτρος Αναγνώστου
Απάντηση: Κύριε Αναγνώστου,
Μοιάζει ανάλγητο, συμφωνώ. Το πρόβλημα όμως είναι λογιστικό αλλά και ηθικό...

Κατ΄ αρχάς, δεν βγαίνουν τα έσοδα για να καταβάλει το δημόσιο ταμείο δαπάνες 40-45 δισ. ευρώ, όπως στοιχειοθετήσαμε προχθές στις επισημάνσεις,  τα περισσότερα από τα οποία καταλήγουν για συντάξεις και αμοιβές...

Όταν το ταμείο μαζεύει 50 δισ. ευρώ και οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις φτάνουν τα 40-45 δισ. ευρώ, καταλαβαίνετε πως αν συνυπολογίσουμε δαπάνες για φάρμακα, θρανία, σχολεία, σκουπιδιάρικα, αμυντικό εξοπλισμό, οι πρώτες θα μειωθούν αναγκαστικά.

Ο εύκολος πλούτος οδηγεί στην βλακεία...
Εκτός αν βρούμε ένα βουνό χρυσάφι κάτω από την Ακρόπολη ή ένα ωκεανό πετρέλαιο κάτω από τη λίμνη του Μαραθώνα που δεν την αμφισβητεί και κανένας. Αλλά αν συμβεί κάτι τέτοιο και 10 εκατ. αποκτήσουν ένα μηναίο μισθό, πιστεύεις πως θα έχουμε μέλλον προόδου και δημοκρατικής ευημερίας σαν λαός ή θα καταντήσουμε ιθαγενείς τη Β. Αφρικής να κυβερνιόμαστε από κάποια τζαμαχιριανή συμμορία οπλοφόρων; 
Η δική μου άποψη είναι πως η πρόοδος, η ευημερία, η ελευθερία βρίσκονται στην μόρφωση, στην προσπάθεια και την αυτοπραγμάτωση.

Υπουργός Οικονομικών...
Αν σας έδιναν αγαπητέ την διαχείριση του δημόσιου ταμείου, αύριο και έπρεπε να κόψετε από συνολικές δαπάνες 75 δισ. ευρώ τις 25-30, τι θα κάνατε;

Συμφωνώ με  το ενιαίο μισθολόγιο που προτείνετε, αλλά φτάνει για να λύσει το πρόβλημα;

Συμφωνώ και επαυξάνω για την φοροδιαφυγή. Η δική μου άποψη είναι η εξής:

Αν τα δικά μας κρατικά  έσοδα είναι κοντά στο 22% του ΑΕΠ και στην ΕΕ - 27 κοντά στο 28%, σημαίνει πως έχουμε μια διαφορά 6% που σημαίνει 12-14 δισ. ευρώ μάξιμουμ, καθώς πολλές μικρές επιχειρήσεις που φυτοζωούν, απλά γιατί δεν πληρώνουν φόρους, θα βάλουν λουκέτο... Το σωστό και ηθικό είναι να κλείσουν, όλοι πρέπει να πληρώνουν φόρους και να μην νοθεύουν τον ανταγωνισμό φοροδιαφεύγοντας, γιατί έτσι δημιουργούν προβλήματα και στις επιχειρήσεις που είναι υγιείς...

Τα 12-14 δισ. της φοροδιαφυγής λοιπόν, όταν διαλύσουμε το διεφθαρμένο εισπρακτικό μηχανισμό και τον αντικαταστήσουμε με ένα πιο παραγωγικό και δίκαιο, καλύπτουν το πρωτογενές έλλειμμα και περισσεύουν...

Όταν πιάσουμε την φοροδιαφυγή, τι θα είναι πιο δίκαιο, να διατηρήσουμε τις χιλιάδες άχρηστες υπηρεσίες και τους δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες αργόσχολους, ή να μειώσουμε τους άμεσους και έμμεσους φόρους που θα ωφελήσει το σύνολο της κοινωνίας...

Από την υψηλή φορολογία έχουμε φτάσει να πληρώνουμε την βενζίνη και τα αναψυκτικά χρυσάφι...

Νομίζω πιο ηθικό και δίκαιο θα είναι τα οφέλη από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής να μοιραστούν σε όλη της κοινωνία και όχι σε λίγους που έχουν αδικήσει και αδικούν την κοινωνία.

Κατά τη γνώμη σας, κάποιος όμως που εκμεταλλεύεται την πελατειακή σχέση και αποκτά μια θέση εργασίας ή αργομισθίας σε βάρος κάποιου που την άξιζε και ενδεχομένως θα ήταν πιο παραγωγικός, δεν είναι ανάλγητος, άδικος και δεν έχει επιτελέσει αδίκημα μαζί με τον πολιτικό σε βάρος της κοινωνίας;

Αυτός που έχασε μια θέση εργασίας στο δημόσιο που αξιοκρατικά την δικαιούταν δεν έχει οικογένεια να θρέψει; Σε αυτόν δεν φερόμαστε με ανάλγητο τρόπο;

Ο εργαζόμενος της ιδιωτικής εταιρείας που έχασε τη δουλειά του γιατί η εταιρεία έβαλε «λουκέτο» λόγω της υψηλής φορολογίας που βάζει το κομματικό κράτος, για να συνεχίσει να πληρώνει 40-45 δισ. μισθούς και συντάξεις το χρόνο, δεν έχει δικαίωμα να θρέψει την οικογένειά του; Μήπως τον τιμωρούμε επειδή δεν δέχτηκε να υποκύψει να πουλήσει την ψήφο του για μια θέση αργομισθίας;
Πόσο μακριά μπορεί να πάει μια κοινωνία που επιβραβεύει και δοξάζει του «σκυφτούληδες», όσους πουλάνε τη ψήφο, τους αργόμισθους και τους διαφθαρμένους και τιμωρεί όσους εργάζονται και κερδίζουν τη ζωή τους με καθημερινή μάχη;

Υπάρχει μια αδικία της πελατοκρατίας των κομμάτων σε βάρος της κοινωνίας και η αποκατάσταση αυτής της αδικίας εκτός από λογιστικό είναι και ηθικό θέμα. Αν δεν λύσουμε αυτές τις διαφορές με το παρελθόν δύσκολα θα βρούμε την έξοδο από τη κρίση.

Η κρίση που διάγουμε δεν είναι απλά οικονομική, είναι κοινωνική και πολιτισμική. Οι πιο βαθιές ρίζες είναι η κομματοκρατία, η διαφθορά, η αργομισθία και η φοροδιαφυγή.

Πιστεύω πως όταν καταπολεμήσουμε την αδικία της κομματοκρατίας σε βάρος της κοινωνίας θα είναι πιο εύκολο να εξαλείψουμε την φοροδιαφυγή.

Τέλος, διαφωνώ με τις οριζόντιες μειώσεις μισθών στο δημόσιο. Μοιάζουν με επίδομα αεργίας. Πιστεύω πως χρειαζόμαστε λιγότερους εργαζόμενους στο δημόσιο καλύτερα αμειβόμενους με βάση της απόδοσή τους, οι  οποίοι δεν θα είναι μόνιμοι...

Η μονιμότητα, σκοτώνει κάθε ενδιαφέρον για την καριέρα και τη ζωή. Όχι μόνο στο δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Όσοι αλλάζουν κάθε 5-10 χρόνια εργοδότη ξέρουν πόσο επωφελές είναι αυτό για την αυτοπεποίθηση και την καλή πορεία της καριέρας τους...

Πρέπει να βρούμε ένα τρόπο, να τους σώσουμε από το μαρτύριο των νεκρών ζωντανών...

Το πρόβλημα με τις δαπάνες του κράτους για μισθούς και συντάξεις είναι πρωτίστως λογιστικό. Ουκ αν λάβοις εκ του μη έχοντος... Είναι όμως και ηθικό. Μια κοινωνία που επιβραβεύει την αργομισθία και τη διαφθορά δεν πάει μακριά. Είναι θέμα χρόνου να καταρρεύσει.

Και κατέρρευσε...

Οι "τοκογλύφοι"...
Το 2010 πληρώσαμε και 12 δισ. για τόκους, φέτος θα είναι παραπάνω και θα ήταν ακόμη περισσότερα αν δεν μας επιδοτούσαν οι τροικανοί τα δάνεια που μας δίνουν με 4,5% περίπου...

Προχθές η Ισπανία δανείστηκε με 5,5% από τις αγορές και δανείζει εμάς με 4,5%. Τοκογλυφικό το χαρακτηρίζουν κάποιοι αυτό...
Είναι δίκαιο αυτό;
2) Η πιο κρίσιμη μέρα του θέρους…
Η αγορά χθες έδειξε πως αισιοδοξεί για την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Αν ψηφιστεί τελικά σήμερα θα δώσει μια καλοκαιρινή ανάσα, την διάρκεια της οποίας είναι νωρίς ακόμη να προσδιορίσουμε.

Θα εξαρτηθεί και από το σχέδιο που επεξεργάζονται στην ευρωζώνη συμμετοχής των ιδιωτών και μετακύλυσης μέρους του χρέους μακροπρόθεσμα.

Όλα δείχνουν πως ένα χρόνο και κάτι μετά την ελληνική χρεοκοπία το σύστημα αρχίζει να αντιλαμβάνεται την έκταση του προβλήματος και να προβάρει λύση...

Δεν ανησυχώ για τη αντιμετώπισης του χρέους στα πλαίσια της ευρωζώνης. Αυτό που με ανησυχεί είναι η αδυναμία του πολιτικού μας συστήματος να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να δημιουργήσει και προοπτική για την κοινωνία η οποία κολυμπάει στη σύγχυση...

Αν δεν ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο, η 5η δόση μάλλον θα εκταμιευτεί, αλλά φοβάμαι πως η χώρα θα απομονωθεί από την Ευρώπη, ειδικά αν Πορτογαλία και Ιρλανδία εμφανίσουν σημάδια προόδου...

3) Φοροδιαφυγή...
Αγαπητέ κύριε Στούπα,
Διαβάζω με ενδιαφέρον τα άρθρα σας. Θα ήθελα να κάνω δυο προτάσεις για την οικονομία τις οποίες θα μπορούσατε να σχολιάσετε.
1. Ένα από τα κύρια προβλήματα της Ελλάδος είναι η φοροδιαφυγή. Αυτό συμβαίνει για δυο λόγους α) Οι Έλληνες δεν εμπιστεύονται στο κράτος τη διαχείριση των χρημάτων τους (απόλυτη δικαιολογημένη άποψη, αφού υπάρχει κατασπατάληση και κλοπή  των φορολογικών εσόδων)  β) Δεν υπάρχει ίση κατανομή των φορολογικών βαρών (και αυτή είναι δικαιολογημένη η άποψη, δείτε τον φορολογικό λαβύρινθο με κάθε είδους τροπολογίες για να μην πληρώνουν φόρο κάποιοι).  Η προτεινόμενη λύση είναι η άμεση επιλογή από τον φορολογούμενο στο που θα διατίθενται οι φόροι που καταβάλει.  

Π.Χ.  Κάποιος (ή μια ομάδα πολιτών) μπορεί να επιλέξει η φορολογία του  να καλύπτει ανάγκες ενός νοσοκομείου, η το φωτισμό μιας πλατείας κτλ. Με τη μηχανογράφηση των υπηρεσιών νομίζω ότι μέτρο αυτό είναι εφαρμόσιμο. Λόγω της ιδιοσυγκρασίας των Ελλήνων πιστεύω ότι αρκετοί θα καταβάλουν περισσότερους φόρους από όσους τους αναλογούν αν πρόκειται για κάποιο έργο από το οποίο θα επωφεληθούν άμεσα.

Ποιος π.χ. δεν θα εξοικονομούσε χρήματα από άλλες δραστηριότητες για να φτιαχτεί το πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι του αν έβλεπε ότι τα λεφτά του κράτους δεν επαρκούν για το σκοπό αυτό και το έργο μένει ημιτελές;
2. Μείωση των τιμών. Πιστεύω ότι στην Ελλάδα θα πρέπει να κυκλοφορούν και χαρτονομίσματα του ευρώ μικρότερης αξίας από ότι το σημερινό χαρτονόμισμα των πέντε ευρώ. Θα θυμάστε ότι όλοι συζητούσαν για την αύξηση των τιμών που επήλθε μετά την εισαγωγή του ευρώ στην Ελλάδα, αν και δεν γνωρίζω αν αυτό έχει τεκμηριωθεί από μελέτες.   
Ευχαριστώ για την προσοχή σας
  
Stavros Chatzifotis PhD
Απάντηση: Ενδιαφέρουσες απόψεις...
4) Ξεχασμένες καταθέσεις...

Αγαπητέ κύριε Στούπα,
Μιλούσα με κάποιο πρώην τραπεζικό υπάλληλο ο οποίος μου είπε τα πιο κάτω:
Σε όλες τις τράπεζες υπάρχουν καταθέσεις που είναι αζήτητες εδω και χρόνια και σε πολλές περιπτώσεις εδω και δεκαετίες. Είναι προφανές ότι οι νόμιμοι τους ιδιοκτήτες απεβίωσαν και οι κληρονόνοι τους (αν υπάρχουν) δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη αυτών των χρημάτων. Υπολογίζεται ότι το σύνολο τους ανέρχεται σε δισεκατομμύρια.
Θα μπορούσε το κράτος να ερευνήσει αυτό το θέμα και στις περιπτώσεις που τα λεφτά δεν ανήκουν σε κανένα να τα καρπωθεί το δημόσιο και να μειώσει το έλλειμμα; ΄Η μήπως τα καρπούται χωρίς να το ξέρουμε; Υπάρχει περίπτωση να τα καρπούνται οι τράπεζες;
Απάντηση: Την επιστολή αυτή τη δημοσίευσα και προχτές. Την επαναφέρω γιατί, την ίδια μέρα μου τηλεφώνησε τραπεζικό στέλεχος και με πληροφόρησε πως υπάρχει νόμος ο οποίος επιτρέπει στο κράτος να αναλαμβάνει λογαριασμούς μετά από 20 χρόνια ακινησίας. Με πληροφόρησε πως συμβαίνει και το εξής. Οι τράπεζες χρεώνουν τους λογαριασμούς αυτούς με διάφορα έξοδα με αποτέλεσμα ένα μέρος από αυτά που δικαιωματικά ανήκουν στο κράτος να πηγαίνει στα ταμεία των τραπεζών...