Όχι, ρε μάνα!

Έχοντας παρακολουθήσει όλες τις λαϊκές συνελεύσεις στην πλατεία Συντάγματος –αν και όχι ολόκληρες-, έχω πλουτίσει τις γνώσεις μου. Μαθαίνεις πολλά αν ακούς κανονικούς ανθρώπους να μιλάνε σε άλλους κανονικούς ανθρώπους, χωρίς πολιτικούς και δημοσιογράφους.

Είναι πολλά αυτά που έχω παρατηρήσει αλλά θέλω να αναφερθώ σε κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Πάρα πολλοί ομιλητές –ειδικά στις πρώτες συνελεύσεις- αναφέρθηκαν στους γονείς τους και στις οικογένειές τους.

Το τι ακούστηκε στη συνέλευση για μανάδες, πατεράδες, παππούδες και γιαγιάδες δεν περιγράφεται. Πιο πολύ κατηγορήθηκαν για

τη σημερινή κατάσταση οι γονείς παρά οι πολιτικοί.

Αν βρισκόταν κάνας ξένος στη συνέλευση της πλατείας Συντάγματος, θα νόμιζε πως οι Έλληνες δεν βγήκαν στους δρόμους για το Μνημόνιο αλλά για τη μάνα τους. Δηλαδή, πέρα από την πολιτικοοικονομική κρίση, υπάρχει και το χάσμα γενεών.

Αυτό που είπαν πάρα πολλοί ομιλητές ήταν πως –ό,τι και να κάνουμε εμείς- οι γονείς μας θα πάνε πάλι και θα ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία.

Δηλαδή, «μάγκες, μπορεί εμείς εδώ να κάνουμε συνελεύσεις, να προσπαθούμε, να προτείνουμε, να διαφωνούμε, να ψηφίζουμε και να οργανωνόμαστε αλλά την κυβέρνηση θα την βγάλει πάλι η μάνα που είναι τώρα αραχτή στον καναπέ και βλέπει την Τατιάνα».

Κάποιοι ομιλητές περιέγραφαν τους τρόπους με τους οποίους προσπάθησαν να κάνουν τους γονείς τους να αλλάξουν γνώμη και να σταματήσουν να στηρίζουν τον δικομματισμό. Εντάξει, ήταν πολύ χαριτωμένο αυτό.

Βέβαια, είναι και κάπως αστείο να βλέπεις τον μαντράχαλο να λέει μπροστά σε όλο τον κόσμο πως «ρε γαμώτο, εμένα η μάνα μου πήγε και ψήφισε Παπανδρέου (ή Καραμανλή) και μου έχει διαλύσει τη ζωή», αλλά –από την άλλη- είναι και ανθρώπινο γιατί έχει ένα παράπονο. Πάντα θέλεις οι δικοί σου άνθρωποι να συμφωνούν με τις απόψεις σου.

Κι εγώ έχω σκοτωθεί πολλές φορές με τους γονείς μου για να τους κάνω να αλλάξουν γνώμη πριν από τις εκλογές. Ειδικά, όταν ήμουν πιο μικρός και περνούσα την αναρχοκομουνιστική μου φάση και ήμουν έτοιμος να πάρω τα όπλα, ήθελα να τους πλακώσω στις μπουνιές. Τώρα πια δεν τσακώνομαι με τη μάνα μου – σταμάτησα να ψηφίζω και λύθηκαν αμέσως αυτά τα προβλήματα.

Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση αλλά, αν –ο μη γένοιτο- συνεχίσουν να υπάρχουν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, ένας τρόπος υπάρχει για να ξεφορτωθούμε επιτέλους αυτά τα δυο κόμματα-συμμορίες: στις επόμενες εθνικές εκλογές να κλειδώσουμε τους γονείς μας στο σπίτι.

Θα το προτείνω απόψε για ψήφιση στη συνέλευση.

(Με την ευκαιρία, να κάνω μια φιλική –και με πολύ καλή πρόθεση- σύσταση σε εκείνα τα -λίγα- πολύ οργισμένα παιδιά που συμμετέχουν στη μεγάλη λαϊκή συνέλευση και μπορεί να διαβάζουν αυτές τις γραμμές: Παιδιά, μη φωνάζετε και μην ουρλιάζετε – μας τρομάζετε εμάς τους υπόλοιπους. Υπάρχει και το χιούμορ στη ζωή. Επίσης, υπάρχει ο αυτοσαρκασμός. Μην παίρνετε τόσο στα σοβαρά τους εαυτούς σας. Αν παίρνεις τόσο στα σοβαρά τον εαυτό σου, κάνεις τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά να μοιάζουν συμπαθείς. Στη μαμά.
)

http://pitsirikos.net/2011/06/όχι-ρε-μάνα/