Οι «αγανακτισμένοι»: Ελπίδα ή Φαρσοκωμωδία;

τοαυτονοητο: Η άποψή μου είναι πως είναι επιτακτική ανάγκη η παρουσία μας στις συγκεντρώσεις στις πλατείες και ας είναι και ....καπελωμένες. Από την άλλη απαραίτητη είναι και η ενημέρωση και ο προβληματισμός για αυτές. Το παρακάτω άρθρο έχει ενδιαφέρον σε αυτήν την κατεύθυνση:

από :http://parratiritis.blogspot.com/2011/06/blog-post_7660.html και http://www.antibaro.gr/node/3089

Σημείωση του Αντίβαρου: επαναλαμβάνουμε, κι ας γινόμαστε κουραστικοί, ότι τα άρθρα εκφράζουν μόνο τον συγγραφέα τους και παρατίθενται ως τροφή για σκέψη, διάλογο και ζυμώσεις.

Ο γερο-Μάρξ (ο γνωστός Κάρολος, όχι ο Γκάουτσο) το είχε δηλώσει: «Η Ιστορία επαναλαμβάνεται μόνον ως φάρσα». Αλλά όπως έπεσε έξω σε πολλά, έτσι και αυτή η ρήση του αποδείχθηκε ότι δεν ισχύει απόλυτα: Η Ιστορία μπορεί να επαναληφθεί και επαναλαμβάνεται συχνά, όχι βεβαίως μόνον ως φάρσα, αλλά και ως τραγωδία, ως φαρσοκωμωδία και «εις την χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας» ως απίστευτο καραγκιοζλίκι.

Αναφέρομαι κατά κύριο λόγο στα συμβαίνοντα στην Πλατεία Συντάγματος, στο πάλαι ποτέ «Κλεινόν Άστυ», όπου εκτυλίσσονται γεγονότα απείρου κάλλους και για τα οποία καθεστωτικοί δημοσιογράφοι, κανάλια, ραδιόφωνα και εφημερίδες επιχειρούν να τα παρουσιάσουν ως την ελληνική εκδοχή της ισπανικής «εξέγερσης» στην Πουέρτα ντελ Σολ της Μαδρίτης, δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ, ως μία κοσμοϊστορική λαϊκή επανάσταση

των ατίθασων νεοελλήνων, των οποίων ως γνωστόν «ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει»!

Πριν από τρεις μήνες ο Γιώργος Καραμπελιάς στο φύλλο 72 της εφημερίδας «ρήξη» έγραψε ένα καταπληκτικό άρθρο με τίτλο: «Γιατί οι Έλληνες ανέχονται αυτή την κατάντια;», (βλ.http://ardin.gr/node/4138), όπου επιχειρώντας να απαντήσει στο καίριο και ουσιαστικό ερώτημα «Γιατί ακόμα δεν έχουν ξεσηκωθεί οι Έλληνες;» παρέθετε μια σειρά από πειστικά και ευάριθμα «διότι» και κατέληγε στην εξής προτροπή: «Αντλώντας πίστη και δύναμη από την ιστορία μας, που θέλουν να τη γκρεμίσουν, κουράγιο από τις ανυπότακτες παραδόσεις μας, χρειαζόμαστε μια αληθινή επ-ανάσταση. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο», με την οποία συμφωνώ απόλυτα.

Είναι όμως αυτό που συμβαίνει στο Σύνταγμα μια «αληθινή επ-ανάσταση» ή έστω κάτι που να την προσεγγίζει;

Επιτρέψτε μου να έχω τις αμφιβολίες μου, όχι μόνον διότι είμαι βαθύτατα σκεπτικιστής εκ φύσεως (όχι πάντα), αλλά λόγω του γεγονότος ότι  συλλέγοντας διάφορες πληροφορίες και παρακολουθώντας την τρέχουσα ειδησεογραφία, έντυπη και ηλεκτρονική, διαπιστώνω ένα σωρό αντιφάσεις και περίεργες καταστάσεις, που σε καμιά περίπτωση δεν με πείθουν ότι πρόκειται για κάτι σοβαρό. Τις απαριθμώ:

1. «Εξέγερση» που να προβάλλεται από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, κρατικά και ιδιωτικά, χωρίς επέμβαση των ΜΑΤ, χωρίς κουκουλοφόρους με μολότωφ και τα σχετικά, πρόκειται είτε για μοναδική νεοελληνική πρωτοτυπία είτε για κάτι άλλο πολύ περίεργο, ακόμα και ύποπτο με στόχο την εκτόνωση των δυσαρεστημένων.
2. «Εξέγερση» με διάφορα «χάππενιγκ» εμφάνισης νεονύμφων (!), με καντίνες πώλησης χοτ-ντογκ, σουβλακίων και μπύρας, με λαθρομετανάστες να πουλάν την πραμάτεια τους, με ξυλοπόδαρους ντυμένους νύφες να περιφέρονται στον χώρο της εκδήλωσης, με αμπελοφιλοσοφίες του Γκάντι (!) σε πανώ και άλλα τέτοια φαιδρά, θα μπορούσε μεν να διεκδικήσει άνετα τον χαρακτηρισμό «πανηγυράκι», αλλά για εξέγερση δεν μου πολυμοιάζει.
3. Στο Σύνταγμα έχουν εμφανιστεί ήδη στρατολόγοι προς άγραν οπαδών από ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ, Σύριζα, Οικολόγους, διάφορα αριστερά γκρουπούσκουλα, αντιεξουσιαστές και αντιρατσιστές μέχρι την Χρυσή Αυγή, που όπως πληροφορήθηκα, την Κυριακή, μετά από μια εκδήλωση για την Άλωση, μετέβησαν εν σώματι στην πλατεία και έκαναν «πηγαδάκια», χωρίς να δημιουργηθεί κάποιο σοβαρό επεισόδιο (!).
4. Εμφανίσθηκαν σε καθεστωτικά κανάλια «εκπρόσωποι» των «αγανακτισμένων» που εξέφραζαν τον πόνο τους με τα γνωστά       «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» και τα τοιαύτα. Ποιος τους εξουσιοδότησε, ποιον εκπροσωπούσαν (πλην του εαυτού τους) και από πού άντλησαν τέτοιο θράσος, προφανώς δεν πρόκειται να μας απαντήσει ουδείς.
5. Η κατ’ εξοχήν καθεστωτική εφημερίδα του διαβόητου ΔΟΛίου συγκροτήματος ΤΑ ΝΕΑ, κυκλοφόρησε την ηλεκτρονική της έκδοση σήμερα (30-5-11) με κεντρικό τίτλο «Η μεγάλη γιορτή της διαμαρτυρίας» και υπέρτιτλο «”Άδειασε” ο Γ. Πεταλωτής τον Θ. Πάγκαλο, που έκανε λόγο για διαδηλωτές χωρίς ιδεολογία»!
6. Το ποιό ωραίο από όλη αυτήν την παρωδία ήταν ασφαλώς η εμφάνιση, στην αντίστοιχη εκδήλωση της Θεσσαλονίκης, της γνωστής «ωραίας» βουλευτίνας Εύας Καϊλή, η οποία αν δεν κάνω λάθος (ρητορική η απορία) ανήκει στο κυβερνών κόμμα (!) και η οποία δήλωσε "ΞΥΠΝΗΣΑΜΕ", επικροτώντας τις διαδηλώσεις που στρέφονται κυρίως εναντίον ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΗΣ (!).

Να με συγχωρείτε, αλλά εάν όλα αυτά είναι εξέγερση, τότε είτε δεν καταλαβαίνω ελληνικά (δύσκολη γλώσσα η άτιμη), είτε κάποιοι μας δουλεύουν χοντρά.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και μια περιδιάβαση στα ιστολόγια όπου ακούγονται αρκετές φωνές «υποψιασμένων» μπλόγκερ που κράζουν αυτές τις αστειὸτητες. Έτσι στο ενδιαφέρον ιστολόγιο http://aristidisdikaios.blogspot.com/  αναφέρονται τα εξής λακωνικά και εξ ίσου σαρκαστικά:

Προς «αγανακτισμένους»

Παρασκευή, 27 Μαΐου 2011

Μέχρι σήμερα είναι μαζί σας η κρατική τηλεόραση και οι βαρώνοι των media. Επίσης, μέχρι στιγμής, δεν σας την «έπεσε» ούτε το κράτος (τα ΜΑΤ μαδάνε μαργαρίτες) ούτε το παρακράτος (μάσκες-κουκούλες-μολότοφ αναπαύονται στις ντουλάπες τους).

Προτείνω να αρχίσετε να ανησυχείτε.

Και δύο σχόλια στην εν λόγω ανάρτηση:

1. Δεν ευκαιρούν ν' ανησυχήσουν αυτή την στιγμή, είναι απασχολημένοι. Κάνουν "ζυμώσεις", ρίχνουν τον καπιταλισμό, κάνουν "επανάσταση" βρε αδερφέ!  Μη μου τη φαντασίωση τάραττε, παλιοαντιδραστικέ.

2. Φίλτατε το μόνο που βλέπω να ανησυχούν για την ώρα είναι να μην τους ανέβει η χοληστερίνη από τα πολλά σουβλάκια των καθημερινών συγκεντρώσεων. Τόσα πολλά μάλιστα και εν μέσω κρίσης, που πιστεύω πως το ΥΠ ΠΡΟΠΟ πληρώνει τα delivery στις πλατείες και τρώνε τζάμπα!

Όσο για τις ζυμώσεις ...μάλλον ζυμωμένες μπύρες τους έρχονται στο μυαλό. Επανάσταση με Stella και πίττα του παππού ...να στείλετε και στα "επαναστατικά" πλουσιόπαιδα των Β.Π. που φυλάνε τις μολότωφ και δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι Κύριε Υπουργέ. Με γύρο από όλα!

Σε ένα άλλο ιστολόγιο (http://hellas-orthodoxy.blogspot.com/2011/05/blog-post_1935.html) υποστηρίζεται ότι υπάρχει ανησυχητικό παρασκήνιο πίσω από την όλη υπόθεση. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα:

«...Αυτό που αγνοούν όμως οι περισσότεροι στον τόπο μας, είναι, πως η κίνηση αυτή έχει τον εμπνευστή της, ο οποίος δεν είναι βέβαια ο …Σόρος, αλλά έχει κι αυτός κάποιο συγγενικό ιδεολογικό υπόβαθρο και κάπου στοχεύει, παροτρύνοντας τους νέους ανθρώπους να αγανακτήσουν. Αυτός ακριβώς είναι ο τίτλος του βιβλίου του 93χρονου, πρώην διπλωμάτη, Στεφάν Εσέλ: «Αγανακτήστε!» («Ιndignez-vous!») και γι' αυτό οι Ισπανοί έδωσαν το όνομα «Los Indignados» (Οι Αγανακτισμένοι) στη γνωστή κίνηση που μεταλαμπαδεύτηκε τώρα και την Ελλάδα...». Και συνεχίζει παραθέτοντας αρκετά στοιχεία και λεπτομέρειες για την περίπτωση.

Και εάν μεν το εν λόγω ιστολόγιο μπορεί να κατηγορηθεί για συνωμοσιολογία (έχω εκφράσει τις θέσεις μου κατ’ επανάληψη όχι μόνον στο βιβλίο μου «ΜΗ-ΣΥΜΒΑΤΙΚΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ», αλλά και στα ιστολόγιά μου, σχετικά με τέτοιου είδους απόψεις, θεωρούμενος μάλιστα σκληρός κατήγορος των διαφόρων συνομωσιολόγων), το περασμένο Σάββατο 28-5-11, στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Έδεσσα με κεντρικό ομιλητή τον γνωστό δημοσιογράφο και οικονομολόγο Δημήτρη Καζάκη (με τον οποίο, ας σημειωθεί, διαφωνώ σε αρκετά σημεία με τις θέσεις του και κυρίως με την ανυπαρξία ουσιαστικών και πειστικών προτάσεων), απαντώντας σε κάποια ερώτηση, ο ομιλητής κατήγγειλε ότι το κίνημα των «αγανακτισμένων» οργανώθηκε από συγκεκριμένους κύκλους που φρόντισαν να το «μεταλαμπαδεύσουν» στην Ελλάδα και τώρα επιχειρείται ανάλογη κίνηση προς την Γαλλία και Ιταλία. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το άρθρο του που υπάρχει στην ιστοσελίδα (http://dimitriskazakis.blogspot.com/2011/05/blog-post_26.html) με τον τίτλο «Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται» και τον προκλητικό υπότιτλο «Η πρωτοβουλία ακαδημαϊκών στήνει ξόβεργα για μπούφους»!

Και για να τελειώνουμε. Προσωπικά όχι μόνον δεν έχω πειστεί για την «εξέγερση των αγανακτισμένων» (η γνήσια κατεστάλη εν τω γενέσθαι με τους κουκουλοφόρους και τους νεκρούς της Μαρφίν), αλλά την θεωρώ ένα έξυπνο εύρημα του καθεστώτος για να εκτονωθούν οι μάζες πριν αγριέψουν στα σοβαρά και ξεφεύγοντας από τις κομματικές στρούγκες ξεσπάσουν σε μια «άγρια» (με την έννοια της ανεξέλεγκτης) εξέγερση με απρόβλεπτες συνέπειες.

Βεβαίως δεν παραβλέπω το γεγονός ότι ένα σημαντικό τμήμα του κόσμου που συγκεντρώνεται στις πλατείες δεν αποτελείται μόνον από τα σούργελα που προανέφερα και κομματικούς εγκάθετους, αλλά και από απλούς πολίτες  που αισθάνονται στο πετσί τους την πίεση της γκρίζας καθημερινότητας  και την αγχωτική αβεβαιότητα ενός ασαφούς μεσοπρόθεσμου ή και μακροπρόθεσμου μέλλοντος. Το ερώτημα όμως παραμένει: Πόσοι από εμάς έχουν κοιτάξει τον εαυτό τους στον καθρέφτη και προχώρησαν σε ειλικρινή αυτοκριτική;  Διότι αυτό νομίζω ότι είναι το πραγματικό ζητούμενο: Η απόφαση να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Αλλιώς η παρατήρηση του ημιπαράφρονα πολιτικάντη «μαζί τα φάγαμε» είναι πέρα για πέρα αληθινή, άσχετα αν εμείς φάγαμε κάποια ψίχουλα και οι μεγαλοκαρχαρίες τα φιλέτα.

Εκείνο πάντως που έχω καταλήξει όλο αυτό το χρονικό διάστημα με τα μνημόνια και τα ΔΝΤ είναι, πέρα από τις εύστοχες επισημάνσεις του Γ. Καραμπελιά που προανέφερα, δυο απόλυτα θλιβερές διαπιστώσεις:

α. Ο νεοέλληνας είναι βυθισμένος στην «κοσμάρα» του σε απελπιστικό βαθμό και δεν έχει ακόμα αντιληφθεί τους τρομακτικούς κινδύνους που διατρέχουμε ως χώρα και ως έθνος, όντας παραζαλισμένος από μια καταλυτική παραπληροφόρηση και παραλυτική τρομοκράτηση και

β. Ως αποτέλεσμα του προηγουμένου, δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι η εποχή των «παχέων αγελάδων» με την τεχνητή ευημερία έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, με αποτέλεσμα οι διαμαρτυρόμενοι, οι αγανακτισμένοι και οι εξεγερμένοι, να επιδιώκουν, στην συντριπτική τους πλειονότητα, την επιστροφή στην χαμένη Εδέμ των εύκολων δανεικών, των διακοποδανείων, των ολοὲνα και περισσότερων επιδομάτων, του «ντολτσε φαρ νιέντε», αλλά από κάπου να τα «παίρνουμε», φενακιζόμενοι από μεταμεσονύκτιες εκπομπές για ωκεανούς πετρελαίου και φυσικού αερίου στο Αιγαίο, για βουνά χρυσού, ουρανίου, διαμαντιών και δεν ξέρω τι άλλο, που οσονούπω θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε γη της επαγγελίας.

Όταν όμως όλοι μας κάποτε προσγειωθούμε στην σκληρή πραγματικότητα, που είναι υπερβέβαιο ότι δεν θα αργήσει και πολύ να έρθει, ίσως τότε θα οδυρόμαστε συλλογικά στην «Βαβυλώνια αιχμαλωσία» επί ματαίω, σε έναν τόπο που πλέον δεν θα μας ανήκει...

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης