Σε τον αναβαλλόμενον το φως, ώσπερ ιμάτιον,καθελών Ιωσήφ από του ξύλου συν Νικοδήμω,
και θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, άταφον,ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών,
οδυρόμενος έλεγεν˙ οίμοι, γλυκύτατε Ιησού˙ον προ μικρού ο ήλιος εν Σταυρώ
κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετω,και η γη τω φόβω εκυμαίνετω, και διερρήγνυτο ναού το καταπέτασμα˙
αλλ’ ιδού νυν βλέπω σε, δι’ εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον˙πώς σε κηδεύσω, Θεέ μου; ή πώς σινδόσιν ειλήσω;
ποίαις χερσί δε προσψαύσω, το σον ακήρατον σώμα; ή ποία άσματα μέλψω, τη ση εξόδω, οικτίρμον;
Μεγαλύνω τα Πάθη σου υμνολογώ και την ταφήν σου,συν τη Αναστάσει, κραυγάζων˙ Κύριε, δόξα σοι.
και θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, άταφον,ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών,
οδυρόμενος έλεγεν˙ οίμοι, γλυκύτατε Ιησού˙ον προ μικρού ο ήλιος εν Σταυρώ
κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετω,και η γη τω φόβω εκυμαίνετω, και διερρήγνυτο ναού το καταπέτασμα˙
αλλ’ ιδού νυν βλέπω σε, δι’ εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον˙πώς σε κηδεύσω, Θεέ μου; ή πώς σινδόσιν ειλήσω;
ποίαις χερσί δε προσψαύσω, το σον ακήρατον σώμα; ή ποία άσματα μέλψω, τη ση εξόδω, οικτίρμον;
Μεγαλύνω τα Πάθη σου υμνολογώ και την ταφήν σου,συν τη Αναστάσει, κραυγάζων˙ Κύριε, δόξα σοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου