ΤΟΑΥΤΟΝΟΗΤΟ: Η ανακήρυξη του χειρότερου και περισσότερο υπέυθυνου για το χάλι μας πολιτικού θα είναι το Εθνικο μας σπορ για πολύ καιρό ακόμα.......Μια αρκετά εύστοχη επίδοση σε αυτό:
-Eγκλημάτισε ο κ. Σημίτης ;
Μαζί με τον Κωστάκη τον Καραμανλή
Συνεχίζοντας την προηγούμενη ανάρτηση με τη συνέντευξη της Σοφίας Σακοράφα, δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό να αναφερθούμε στα πλέον μοιραία πρόσωπα της σύγχρονης πολιτικής ζωής. Στους δύο πρωθυπουργούς, που κατά τη θητεία τους οξύνθηκαν οι δυσπλασίες του συστήματος, εκτινάχθηκε η διαφθορά στα ύψη και ταχύτατα έβαλαν την Ελλάδα σε τροχιά κρίσης.
Ο κ. Σημίτης έχει όμως το ιδιαίτερο βάρος γιατί επί της θητείας του έγιναν οι μεγαλύτερες λαμογιές στη μεταπολιτευτική ιστορία αυτού του τόπου. Με πρόσχημα τους εξοπλισμούς και τους Ολυμπιακούς Αγώνες οι μαφίες που τον στήριζαν έστησαν ένα πάρτι κατάχρησης και κλοπής εις βάρος του ελληνικού λαού. Και όλα αυτά τα κάλυψε με μια “αντιεθνικιστική” ρητορεία με τη συνενοχή και τα χειροκροτήματα όλου του λεγόμενου “αντιεθνικιστικού ” χώρου. Χαρακτηριστικότατη περίπτωση ο γνωστός “νέος ιστορικός” Αντώνης Λιάκος, που ανέλαβε μέσω των ΔΟΛιων εντύπων το ρόλο του Σουσλώφ στη κυβέρνηση του Σημίτη, καταλαμβάνοντας
ως επιστέγασμα των υπηρεσιών του την προεδρία στοn OΠΕΚ, το κέντρο μελετών (τρομάρα του) που ίδρυσε ο τέως πρωθυπουργός… Και επιπλέον ο πονηρός Σημιτάκος, για να καλύψει τις οικονομικές και ιδεολογικές λαμογιές, έβαλε τον πάντα προδομένο λαό να ασχολείται με το δίλημμα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες…
Και στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής ο κ. Σημίτης έπραξε τα ανάλογα. Ξεπούλησε εθνικό έδαφος στην κρίση των Ιμίων και αποδέχτηκε στη Μαδρίτη την παραβίαση των διεθνών κανόνων με την αποδοχή των συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο, σε σχέση με το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας. Ουσιαστικά διευρύνθηκε ένεκα της πολιτικής του η λίστα των απαιτήσεων, όπως ήθελαν οι Τούρκοι, οι οποίοι ιστορικά πορεύονται «σιγά σιγά», χωρίς όμως ποτέ να κάνουν πίσω!
Ο Σημίτης αποδεικνύεται ότι είναι το μοιραίο πρόσωπο της σημερινής Ελλάδας.
Βαρύνεται με την διαμόρφωση συνθηκών που οδήγησαν μια προβληματική οικονομία στην κατάρρευση. Αυτό είναι το καθαρό συυμπέρασμα που βγαίνει από συνέντευξη στην εφημερίδα «Ελευθερία» και στον Αποστόλη Ζώη που έδωσε ο καθηγητής οικονομικών στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, Κώστας Λαπαβίτσας.
Αποκαλυπτική είναι η απάντηση στην ερώτηση:
Δεν θα έχουμε όμως αναπτυξιακά οφέλη από τη συμμετοχή μας στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ και στην Ευρωζώνη;
“Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η συμμετοχή της χώρας μας στην Ευρωζώνη είναι σφάλμα ιστορικών διαστάσεων που τη συνθλίβει. Η Ευρωζώνη παρουσιάστηκε ως απάνεμο λιμάνι και πεδίο σύγκλισης με τον πλούσιο βορρά. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μηχανισμό δημιουργίας πλεονασμάτων για το κέντρο – ιδίως για την Γερμανία – και ελλειμμάτων για την περιφέρεια.
Η Ελλάδα υποφέρει από την πολύ υψηλή ισοτιμία με την οποία μπήκε στο σύστημα. Πιέζεται ακόμη από την απώλεια νομισματικής και συναλλαγματικής πολιτικής, από τα δεσμά του Συμφώνου Σταθερότητας και από τις δομικές πιέσεις στην αγορά εργασίας. Δεν αποφεύχθηκαν οι βαθύτατες κρίσεις, ενώ η ΕΕ μας δάνεισε με εξαιρετικά επαχθείς όρους και μόνον όταν υπήρξε μεγάλος κίνδυνος για τις τράπεζες του κέντρου από μια πιθανή ελληνική χρεοκοπία.
Όλες οι αλλαγές που έχουν λάβει χώρα στην Ευρωζώνη από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά είναι σε ακόμη πιο συντηρητική κατεύθυνση. Το αποκορύφωμα ήταν η τελευταία πρόταση της κ. Μέρκελ για μόνιμο μηχανισμό διαχείρισης κρίσεων όπου μέρους του κόστους θα επωμίζονται και οι ιδιωτικές τράπεζες. Δε μπορεί κανείς βεβαίως να της προσάψει το ότι θέλει να αναγκάσει και τους άφρονες δανειστές και κερδοσκόπους να σηκώσουν μέρος του κόστους.
Αλλά το αποτέλεσμα θα είναι η θεσμοθέτηση μόνιμης διαφοράς ανάμεσα στα επιτόκια δανεισμού των χωρών του κέντρου και της περιφέρειας. Η χώρα μας δηλαδή θα δανείζεται με σαφώς υψηλότερο επιτόκιο από τις χώρες του κέντρου. Άρα δεν θα απομείνει απολύτως κανένας θετικός λόγος για να συνεχίσει να ανήκει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Είναι άμεση ανάγκη να επανεξετάσει η ελληνική κοινωνία τη συμμετοχή της στην Ευρωζώνη, αν θέλει να αντιμετωπίσει την κρίση και να μπει σε τροχια ανάπτυξης”.
Tο σύνολο της συνέντευξης θα το δείτε εδώ
Ο Σημίτης ήταν ο μόνος πρωθυπουργός που:
-πούλησε χρυσό σε καιρό ειρήνης, στην χαμηλότερη τιμή μάλιστα της εικοσαετίας,
-διάλυσε με την πολιτική του τις ελληνικές επιχειρήσεις που παρήγαγαν υλικά για τα νοσοκομεία προς όφελος των πολυεθνικών και εκτίναξε τα χρέη των νοσοκομείων…
-Έβαλε χέρι ακόμα και στην περιουσία των προσφύγων του ’22 (η Ανταλλάξιμη που είχε περισσέψει από την κατάχρηση των ελλαδίτικών λαμογιών, μετά το 1922) διαλύοντας το σχετικό ταμείο (ΤΑΠΑΠ) και εντάσσοντάς την στην υπόλοιπη δημόσια περιουσία,
-ξεφτίλησε τις λέξεις ”αντιεθνικισμός” και“εκσυγχρονισμός” και τη μετέτρεψε σε άλλοθι για την κλοπή και την απατεωνιά,
-ευχαρίστησε τα αφεντικά γιατί τον βοήθησα να ξεπουλήσει εθνικό έδαφος με τα Ίμια και στη συνέχεια
-υπέγραψε τη Διακήρυξη της Μαδρίτης, όπου η Ελλάδα αναγνωρίζει «νόμιμα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο»,
-αφαίρεσε το 2000 απ’ τον ομόφωνο Νόμο της Βουλής των Ελλήνων για τη γενοκτονία στη Μικρά Ασία το όρο “γενοκτονία” μετά από απαίτηση του Ισμαήλ Τζεμ και των Τούρκων,
-υπέγραψε το Δουβλίνο ΙΙ και μετέτρεψε την Ελλάδα σε αποθήκη ψυχών των παράνομων μεταναστών….
-τα αδίστακτα λαμόγια του (Τσουκάτος, Μαντέλης κ.λπ) επιδόθηκαν σε πρωτοφανές φαγοπότι ακολουθούμενοι και απ’ τους υπόλοιπους σ’ αυτό (Τσοχατζόπουλος κ.λπ)
-πούλησε χρυσό σε καιρό ειρήνης, στην χαμηλότερη τιμή μάλιστα της εικοσαετίας,
-διάλυσε με την πολιτική του τις ελληνικές επιχειρήσεις που παρήγαγαν υλικά για τα νοσοκομεία προς όφελος των πολυεθνικών και εκτίναξε τα χρέη των νοσοκομείων…
-Έβαλε χέρι ακόμα και στην περιουσία των προσφύγων του ’22 (η Ανταλλάξιμη που είχε περισσέψει από την κατάχρηση των ελλαδίτικών λαμογιών, μετά το 1922) διαλύοντας το σχετικό ταμείο (ΤΑΠΑΠ) και εντάσσοντάς την στην υπόλοιπη δημόσια περιουσία,-ξεφτίλησε τις λέξεις ”αντιεθνικισμός” και“εκσυγχρονισμός” και τη μετέτρεψε σε άλλοθι για την κλοπή και την απατεωνιά,
-ευχαρίστησε τα αφεντικά γιατί τον βοήθησα να ξεπουλήσει εθνικό έδαφος με τα Ίμια και στη συνέχεια
-υπέγραψε τη Διακήρυξη της Μαδρίτης, όπου η Ελλάδα αναγνωρίζει «νόμιμα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο»,
-αφαίρεσε το 2000 απ’ τον ομόφωνο Νόμο της Βουλής των Ελλήνων για τη γενοκτονία στη Μικρά Ασία το όρο “γενοκτονία” μετά από απαίτηση του Ισμαήλ Τζεμ και των Τούρκων,
-υπέγραψε το Δουβλίνο ΙΙ και μετέτρεψε την Ελλάδα σε αποθήκη ψυχών των παράνομων μεταναστών….
-τα αδίστακτα λαμόγια του (Τσουκάτος, Μαντέλης κ.λπ) επιδόθηκαν σε πρωτοφανές φαγοπότι ακολουθούμενοι και απ’ τους υπόλοιπους σ’ αυτό (Τσοχατζόπουλος κ.λπ)
Όχι ότι οι επόμενοι ληστές του Καραμανλή που τον διαδέχτηκαν ήταν καλύτεροι. Ούτε καλύτεροι ήταν και οι προηγούμενοι απ’ αυτόν, ούτε και οι αιώνιοι υπουργοί τύπου Γιωργάκη που μας κάθισε στο σβέρκο. Απλά ο Σημίτης φαίνεται ότι ήταν ο κυνικότερος όλων.
Και ένα ενδεικτικό της ενοχής των διακομματικών κλεφτών: Το μεγάλο φαγοπότι εις βάρος του ελληνικού λαού που έγινε με διακομματική συνενοχή και είχε το όνομα “Ολυμπιακοί Αγώνες 2004″ δεν έχει πλέονενεργοποιημένο σάιτ. Βγαίνει το εξής μήνυμα για όσα θύματα προσπαθούν να θυμηθούν τις χαρές που έκαναν οι “λήσταρχοι” όταν ο Ρογκ ανακοίνωσε ότι τους επόμενους αγώνες θα τους πληρώσουν οι… μ@λ@κες οι Έλληνες και θα θησαυρίσουν τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.:
Σημείωση Π&Α: μην επιχειρήσετε να στείλετε μέιλ στους μ@λ@κες
————–
Μαδρίτη 1997: Η Ελλάδα αυτοκτονεί
Το 1996, η κυβέρνηση Σημίτη έρχεται αντιμέτωπη με μια κρίση Made in USA. Μηχανισμοί της Ουάσιγκτον κινητοποιούν πρόσωπα και μηχανισμούς σε Άγκυρα και Αθήνα και προκαλούν την Κρίση των Ιμίων, μια κρίση στην οποία επιχειρείται να συρθεί η Ελλάδα στο χείλος μιας πολεμικής σύγκρουσης με την Τουρκία, υπό το φόβο της οποίας θα κληθεί να υποχωρήσει, με καταστροφικά αποτελέσματα για το ζήτημα της κυριαρχίας της στο Αιγαίο. Η κρίση εξελίσσεται και ενώ η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να βυθίσει το σύνολο των πολεμικών σκαφών του τουρκικού στόλου που βρίσκονται στην περιοχή των Ιμίων και το Δ’ Σώμα Στρατού τη Θράκη έχει τον απόλυτο έλεγχο των κινήσεων, η κυβέρνηση Σημίτη υποχωρεί και στην ουσία παραιτείται της κυριαρχίας ελληνικού εδάφους στα Ίμια, ενώ ταυτόχρονα με την πράξη της αυτή γκριζάρει ακόμα περισσότερο ολόκληρο το Αιγαίο.
Ενώ ο πρωθυπουργός Σημίτης ευχαριστεί τους Αμερικανούς γιατί με τη μεσολάβησή τους απέτρεψαν τον πόλεμο μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας, ένα χρόνο μετά, ‘επισφραγίζει‘ το ολίσθημα των Ιμίων με την Διακήρυξη της Μαδρίτης, όπου η Ελλάδα αναγνωρίζει «νόμιμα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο», νομιμοποιώντας στην ουσία το Casus Belli της Άγκυρας. Να σημειώσουμε ότι είναι σε όλους γνωστό, προφανώς εκτός από εκείνους που συνυπέγραψαν την εν λόγω διακήρυξη, ότι όταν έχεις ζωτικά συμφέροντα, αναγνωρισμένα και από τον ‘άλλον’, νομιμοποιείσαι να τα υπερασπιστείς ακόμα και με πόλεμο. Δηλαδή, με άλλα λόγια, η ίδια η Ελλάδα νομιμοποίησε στην ουσία το Casus Belli της Άγκυρας.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΕΝΑΡΞΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ
Οσα έγιναν, όσα γράφηκαν ή ειπώθηκαν από επίσημα χείλη, είναι ένα σημαντικό υλικό, προϋπόθεση για όποιον θέλει να έχει μια “σφαιρική εικόνα” για ένα μείζον θέμα, όπως είναι η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων.
Καθ΄όδόν προς το 2004
Οσα έγιναν, όσα γράφηκαν ή ειπώθηκαν από επίσημα χείλη, είναι ένα σημαντικό υλικό, προϋπόθεση για όποιον θέλει να έχει μια σφαιρική εικόνα για ένα μείζον θέμα, όπως είναι η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων.
Με αυτό το σκεπτικό η Οργανωτική Επιτροπή του Συνεδρίου Ενα όραμα για την Αθήνα: Ολυμπιακοί Αγώνες και πόλη η επόμενη ημέρα έκρινε σκόπιμο, στα ειδικά αφιερώματα που θα δημοσιευθούν στο Ενημερωτικό Δελτίο, να εντάξει μια συνοπτική, αλλά στο μέτρο του εφικτού πλήρη παρουσιάση όσων διαδραματίστηκαν στο αμέσως προηγούμενο διάστημα. Τα όσα ακολουθούν
αναφέρονται στην περίοδο απο τις 11 Φεβρουαρίου ως και τις 14 Απριλίου 1998.
Με αυτό το σκεπτικό η Οργανωτική Επιτροπή του Συνεδρίου Ενα όραμα για την Αθήνα: Ολυμπιακοί Αγώνες και πόλη η επόμενη ημέρα έκρινε σκόπιμο, στα ειδικά αφιερώματα που θα δημοσιευθούν στο Ενημερωτικό Δελτίο, να εντάξει μια συνοπτική, αλλά στο μέτρο του εφικτού πλήρη παρουσιάση όσων διαδραματίστηκαν στο αμέσως προηγούμενο διάστημα. Τα όσα ακολουθούν
αναφέρονται στην περίοδο απο τις 11 Φεβρουαρίου ως και τις 14 Απριλίου 1998.
Το σκάνδαλο των Ολυμπιακών Αγώνων
Το όργιο που συντελέστηκε κατά την προετοιμασία των ολυμπιακών αγώνων και την κατασκευή των διαφόρων φαραωνικών έργων αποτέλεσε αποφασιστικό παράγοντα στην καταστροφή της οικονομίας. Ο εγκεκριμένος προϋπολογισμός (31/12/03) των αγώνων ήταν 1.507.177.599 ευρώ (τέτοια ακρίβεια!). Το κόστος των αγώνων κατέληξε να αγγίξει τα 7 δις ευρώ. Τρομακτική απόκλιση, για την οποία κάποιοι πρέπει να απολογηθούν. Και δεν μιλάμε για υποχρεώσεις που σκόπιμα δεν είχαν μπει στον προϋπολογισμό, όπως το ολυμπιακό επίδομα στα σώματα ασφαλείας. Μιλάμε για τρομερές υπερβάσεις σε όλα τα έργα, που καμιά τους δεν ήταν μικρότερη των δέκα εκατομμυρίων ευρώ! Έχουμε και λέμε:
Κέντρο Γραπτού Τύπου: Αρχικός προϋπολογισμός 55,6 εκ ευρώ. Τελικό κόστος 66,5 εκ ευρώ.
Κέντρο Αντισφαίρισης στο ΟΑΚΑ: Αρχικός προϋπολογισμός 36,7 εκ ευρώ. Τελικό κόστος 47,5 εκ ευρώ
Γυμναστήριο Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης στο Γαλάτσι: Αρχικός προϋπολογισμός 50,2 εκ ευρώ. Τελικό κόστος 60,4 εκ ευρώ.
Σκοπευτήριο στο Μαρκόπουλο: Αρχικός προϋπολογισμός 50,5 εκ ευρώ. Τελικό κόστος 60,6 εκ ευρώ.
Κέντρο Κολύμβησης στο ΟΑΚΑ: Αρχικός προϋπολογισμός 15 εκ ευρώ. Τελικό κόστος 22 εκ ευρώ.
Βελτιώσεις στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας: Αρχικός προϋπολογισμός 18,7 εκ ευρώ. Τελικό κόστος 29,6 εκ ευρώ.
Ιππικό Κέντρο και Νέος Ιππόδρομος: Αρχικός προϋπολογισμός 83,2 εκ ευρώ. Τελικό κόστος 110,4 εκ ευρώ.
Αισθητική ενοποίηση ΟΑΚΑ – Ειδικές κατασκευές: Αρχικός προϋπολογισμός 80,2 εκ ευρώ. Τελικό κόστος 120,2 εκ ευρώ.
Εθνικό Στάδιο – Παγκρήτιο, αποπεράτωση εγκαταστάσεων: Αρχικός προϋπολογισμός 48,6 εκ ευρώ. Τελικό κόστος 63,7 εκ ευρώ.
Παμπελοποννησιακό Εθνικό Στάδιο Πάτρας: Αρχικός προϋπολογισμός 31,1 εκ. ευρώ. Τελικό κόστος 45,1 εκ ευρώ.
Καυταντζόγλειο Στάδιο: Αρχικός προϋπολογισμός 45,9 εκ ευρώ. Τελικό κόστος 67,9
Το κόστος των ολυμπιακών έργων αρμοδιότητας ΥΠΕΧΩΔΕ εκτοξεύθηκε από το 1,6 δις ευρώ στα 2,2 και τα έργα αρμοδιότητας του υπουργείου Πολιτισμού εμφάνισαν υπέρβαση άνω των 520 εκ ευρώ.
Για την περίφημη στέγη του Καλατράβα πληρώθηκε «καπέλο» της τάξης των 115 δις δραχμών, ενώ υπήρχε μελέτη για στέγαστρο που θα κόστιζε μόνο 5 δις δραχμές.
Ο ίδιος ο Πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής Ζακ Ρογκ, σε συνέντευξή του στην βελγική εφημερίδα «Λε Σουάρ» (8 Ιουνίου 2004), απέδωσε τις υπερβάσεις στην «ελληνική μεγαλομανία» (σ.σ. προφανώς δεν επρόκειτο περί αυτού) και είπε ότι η ΔΟΕ δεν έχει καμία ευθύνη.
Είπε επί λέξει ο κ. Ρογκ: «Λυπούμαι, αλλά οι Έλληνες πρέπει να τα βάλουν με τον εαυτό τους και να κάνουν μια μακρά αυτοκριτική μετά το τέλος των Αγώνων. Ένα πράγμα είναι σίγουρο: Οι δημοσιονομικές υπερβάσεις δεν οφείλονται στη ΔΟΕ, διότι εμείς ζητήσαμε από την αρχή λιτές εγκαταστάσεις, που θα ήταν έτοιμες έγκαιρα. Δεν είμαστε εμείς που θέλαμε τη Στέγη Καλατράβα του Ολυμπιακού Σταδίου, η οποία κόστισε 230 εκ δολάρια Επιμείνανε και δεν μπορούσαμε να έλθουμε σε αντίθεση με τις αποφάσεις της κυβέρνησης ενός κυρίαρχου κράτους. Αλλά να μην έρθουν να μας πουν ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες κόστισαν ακριβά, κοιτώντας μας στα μάτια».
Το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων αυξήθηκε και από τις μεγάλες καθυστερήσεις που σήμερα μπορούμε να πούμε ότι ενείχαν και το στοιχείο του δόλου. Όταν από το 1997 γνωρίζεις ότι το 2004 θα οργανώσεις Ολυμπιακούς Αγώνες και τελικά φθάνεις στο παραπέντε, είναι βέβαιο ότι το κάνεις για να καταλήξεις στις απευθείας αναθέσεις.
Γνωστά και τα παρατράγουδα με το σύστημα ασφαλείας των Αγώνων, που εμπλέκεται στο σκάνδαλο της Ζήμενς, που μαζί με την ανάδοχο εταιρία SAIC ουδέποτε ανταποκρίθηκαν στις υποχρεώσεις τους, ενώ το κράτος είχε προπληρώσει το σύστημα με το ποσό το 250 εκ ευρώ.
Ένα σύστημα που δεν λειτούργησε ποτέ – και οπωσδήποτε όχι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Τελικά το αμαρτωλό C4I παρελήφθη το 2008. Πέραν των αρχικών 250 εκ ευρώ πληρώσαμε και άλλα 60 εκ ευρώ, που κινήθηκαν μέσω off shore στις Παρθένες Νήσους και εξανεμίστηκαν σε υπερτιμολογήσεις και αμοιβές συμβούλων.
Για χάρη των Ολυμπιακών Αγώνων αποκτήσαμε σκανδαλωδώς και τραμ. Αν και τα προβλήματα από αρχαιολογικής πλευράς ήταν γνωστά από τον Μάιο του 2001 (για να μην πούμε από την… αρχαιότητα, λόγω της ύπαρξης της Πύλης του Αδριανού)και οι αρμόδιες Εφορείες Αρχαιοτήτων προειδοποιούσαν με έγγραφα, η χάραξη της διαδρομής έγινε ερήμην των ιδιαιτεροτήτων και κόστισε 2 δις δρχ.
Όταν άρχισε να σείεται συθέμελα η Πύλη του Αδριανού, αποφασίστηκε η επαναχάραξη της διαδρομής. Ετσι το κόστος εργασιών και μελετών για την αρχική εκσκαφή μήκους 150 μέτρων στη Λεωφόρο Αμαλίας κόστισε 180.000 ευρώ (62 εκ δρχ), αλλά πληρώσαμε επιπλέον 1.430.000 ευρώ για την μελέτη των επιπλέον 482 μέτρων που απαίτησε η παράκαμψη της Πύλης!
Τελικά, σημειώθηκε υπέρβαση 120 εκ ευρώ για την κατασκευή του Τράμ και του Προαστιακού! Την ίδια ώρα, η ΕΡΓΟΣΕ πλήρωνε περίπου 3.000 ευρώ την ώρα στην κοινοπραξία «Αττική Οδός» για διαφυγόντα έσοδα από τα διόδια. Προκειμένου, τον Ιούνιο του 2004, η ΕΡΓΟΣΕ να προχωρά, κυρίως σε νυχτερινές ώρες, στον αποκλεισμό τμημάτων του αυτοκινητοδρόμου λόγω των έργων που βρίσκονταν σε εξέλιξη στον σταθμό Νεραντζιώτισσας του Προαστιακού.
Αλλά και εκείνη η φούσκα που άκουγε στο όνομα Ζέπελιν, που μισθώθηκε έναντι 1.676.000 ευρώ κατέληξε σε κωμωδία έως ότου τελικά πετάξει, διότι οι προδιαγραφές του ορίστηκαν χωρίς να ληφθούν οι καιρικές συνθήκες (άπνοια) του Ιουλίου.
Η περίφημη Μαραθώνια Διαδρομή πληρώθηκε 2,5 φορές. Αν και ήταν γνωστό ότι καρκινοβατούσε, οι πληρωμές στον ανάδοχο γίνονταν κανονικά μέχρι το τέλος του Ιανουαρίου 2004. Το ύψος των πληρωμών ανήλθε σε 26.500.000 ευρώ, μεγαλύτερο κατά 3,5 εκ ευρώ από την αρχική σύμβαση. Το συμφωνητικό του έργου, ύψους 23 εκ ευρώ προέβλεπε το δρόμο κατά 5 μέτρα φαρδύτερο. Στο κόστος των 26,5 εκ ευρώ που καταβλήθηκε στον έκπτωτο εργολάβο προσετέθη το κόστος της νέας εργολαβίας ύψους 23 εκ ευρώ.
Τελικά πληρώσαμε 1 δις δρχ. ανά χλμ για δρόμο πλάτους 22 μέτρων χωρίς γέφυρες, ανισόπεδους κόμβους ή μεγάλα τεχνικά και αντιπλημμυρικά έργα που δεν έγιναν ποτέ. Υπό κανονικές συνθήκες ένα τέτοιο έργο δεν θα κόστιζε πάνω από 450 εκ δρχ. ανά χλμ.
Το συνολικό κόστος των ολυμπιακών αγώνων θα μπορούσε να είχε περιοριστεί στο μισό αν οι αθλητικές εγκαταστάσεις είχαν ενταχθεί στο Γ΄ ΚΠΣ. Αλλά δεν εντάχθηκαν διότι οι καθυστερήσεις δεν επέτρεπαν να ακολουθηθούν οι ρυθμοί που επιβάλλουν οι κοινοτικές διαδικασίες. Ακούστηκε μάλιστα και το επιχείρημα πως δεν θα ήταν σωστό επικοινωνιακά (!) να περάσουν οι Αγώνες της Αθήνας ως Αγώνες που χρηματοδοτήθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Έτσι, τα ολυμπιακά έργα έγιναν με δανεισμό και με διάρκεια αποπληρωμής 30 με 35 χρόνια!
Όλα αυτά δεν είναι χρήματα που μας λείπουν σήμερα; Θα περιληφθεί και το σκάνδαλο των Ολυμπιακών Αγώνων σε μια εξεταστική για την οικονομία;
ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ – ΚΑΛΑΤΡΑΒΑ
Οψεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος…
Η διαπίστωση του τίτλου δεν αναφέρεται στην καλλιτεχνική αξία ή στη διεθνή αναγνώριση των δύο δημιουργών. Δική τους είναι μόνο η ευθύνη για την αποδοχή αυτού του ρόλου… Κάλπικη όμως είναι η επιλογή της κυβέρνησης που με την ανεύθυνη συμμετοχή του Οργανισμού, προωθεί τη διαδικασία των Ολυμπιακών Αγώνων κατρακυλώντας σε ασύστολη αυτοκρατορική χλιδή την ίδια ώρα που σεισμόπληκτοι, συνταξιούχοι και γενικά ο «εχθρός λαός», δεν πιστεύουν στα μάτια τους…
Ο λόγος που επιλέχθηκε η διεξαγωγή των ΟΑ, μετά την αναβίωσή τους, σε άλλη κάθε φορά χώρα, ήταν υποτίθεται η ανάδειξη των πολιτισμικών και φυσικών ιδιαιτεροτήτων της εκάστοτε διοργανώτριας χώρας. Και φυσικά δεν ήταν η άλωση της αγοράς και της κουλτούρας της από τις ίδιες πολυεθνικές, όπως εξελίχθηκαν οι διοργανώσεις κάτω από την εγκληματική και μιζαδόρικη επίβλεψη των «αθανάτων»…
«Αυτοί είμαστε, θα πρέπει να πούμε. Είτε κάνουμε τραγούδια, είτε ανεβάζουμε τραγωδίες, είτε ζωγραφίζουμε, είτε χορεύουμε, είτε γλεντάμε, είτε ονειρευόμαστε…», διαμαρτύρεται για το ίδιο θέμα ο μεγάλος μας Μ. Θεοδωράκης. Είτε σχεδιάζουμε, είτε χτίζουμε, είτε διαμορφώνουμε το περιβάλλον… θα προσθέσουμε.
Αυτή θα ήταν μια από τις προϋποθέσεις για μια κατά το δυνατόν ανώδυνη αντιμετώπιση της διοργάνωσης των αγώνων. Γιατί θα σήμαινε ουσιαστική ανάδειξη με τον αναγκαίο σεβασμό της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, θα σήμαινε ουσιαστική συμμετοχή του ελληνικού δυναμικού που ζει και εργάζεται βιώνοντάς την.
Η επιλογή του εντυπωσιασμού είναι μονόδρομος για τις χώρες που διαθέτουν τεχνολογία, αλλά δεν έχουν ιστορία. Ο δρόμος επίδειξης της (ανύπαρκτης) οικονομικής ευμάρειας και η βεβήλωση των αρχαιολογικών χώρων, με τη χρησιμοποίησή τους ως «ντεκόρ» (χώρος Ολυμπιείου), ή ακόμα χειρότερα ως υποδομή για την εγκατάσταση επ’ αυτών νέων κατασκευών (Νέο Μουσείο Ακρόπολης, Σχοινιάς κ.ά.), είναι έργο ανιστόρητων και ανεύθυνων και γι’ αυτό επικίνδυνων ατόμων.
Τεράστια η ευθύνη του υπουργού Πολιτισμού και του υποτακτικού του (κατά πλειοψηφία) Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου. Ο υπουργός άλλωστε έχει επιδείξει και παλιότερα τον «πολιτισμό» του, όταν από την ίδια θέση είχε επιτρέψει τη βαρβαρότητα εκείνης της πανάκριβης, τεράστιας πύλης μπροστά από το Παναθηναϊκό Στάδιο, με την οποία εξαφάνισε για ένα διάστημα την πανέμορφη λιτότητά του.
Τεράστια η ευθύνη και του άλλου «υπεύθυνου» υπουργού ΠΕΧΩΔΕ, που κατακεραυνώνει τους επικριτές της άστοχης χωροθέτησης του Κωπηλατοδρομίου στον ιστορικό χώρο του Σχοινιά, ρωτώντας τους πού ήταν, όταν εγκαταστάθηκε εκεί η αμερικανική βάση…
Ανιστόρητοι και ακαλαίσθητοι, οδηγούν τους αγώνες του 2004, φερόμενοι ως ταύροι σε υαλοπωλείο… Χωροθετούν ή οργανώνουν φιέστες της μιας νύχτας, με επιλογή την ακριβότερη λύση, με την ίδια ευκολία που αναθεωρούν κάθε μήνα το συνολικό κόστος τους, αδιαφορώντας για το ότι χειρίζονται χρήματα που ο ελληνικός λαός θα κληθεί να πληρώσει.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα έχει ευθύνη ο Β. Παπαθανασίου, γιατί επέλεξε ή αποδέχτηκε την άθλια εμπορευματοποίηση του αρχαιολογικού χώρου με τα βάρβαρα μέσα ανάδειξης της συναυλίας του. Και γιατί δεν προτίμησε μια φεγγαροβραδιά, με σφραγίδα τη μοναδικότητα του χώρου, χωρίς τους προβολείς, τα μεγάφωνα και τα λέιζέρ του, που χρειάζονται 1,2 δισ. για να εγκατασταθούν, με τα οποία υποβαθμίζουν το μνημείο και εκτοξεύουν τον «εχθρό λαό» στο Παναθηναϊκό Στάδιο, όπου με μια δεύτερη επίθεση ασχήμιας υπόσχονται να στήσουν γιγαντοοθόνη για την… πλέμπα.
Και έχει ευθύνη ο Καλατράβα, για τη δωρεά μελέτης ή προμελέτης κάποιου έργου, όταν συνοδεύεται από υπουργικά χειροκροτήματα, τηλεοράσεις και υποσχέσεις ανάθεσης και άλλων Ολυμπιακών έργων, αποτελούν αντισυναδελφική συμπεριφορά. Και γιατί η κατατεθείσα πρόταση, ταυτίζεται με εισαγόμενη από τη χώρα του τεχνολογία…
1 σχόλιο:
Ο Σημίτης (Ααρόν Αβουρι) έκανε αυτά τα οποία τον διέταξαν τα εφεντικά της παγκοσμιοποίησης ( όχι ότι δεν φταίει ο ιδιος, κρέμασμα του χρειάζεται).Απ αυτό το κολοανθρωπάκι δεν μου άρεσε τίποτα και όταν έγινε πρωθυπουργός ήταν σαν να μπήκε λύκος στο μαντρί.
Δημοσίευση σχολίου