Ράχης Πιερίας
«Ενός κακού μύρια έπονται»! Αυτή τη ρήση χρησιμοποιεί συχνά ο λαός για να τονίσει τα ατέλειωτα βάσανά του. Αυτή η ρήση ταιριάζει γάντι και σήμερα για τη χιλιοβασανισμένη από αμαρτήματα, δικά της ή άλλων, Ελλάδα. Η οικονομική εξαθλίωση προκαλεί κραδασμούς σε όλους τους χώρους και – το χειρότερο - παρασύρει στη δίνη της θεσμούς με διαχρονικές αρχές και ιδέες, για την επικράτηση των οποίων χρειάστηκαν αγώνες και θυσίες ολόκληρου του ελληνικού λαού.
Μεταξύ των θεσμών που πλήττονται καίρια από την οικονομική κρίση είναι και ο θεσμός της Παιδείας. Και ενώ κάποιες ορθολογικές κινήσεις θα μπορούσαν να απαλλάξουν από χρόνια προβλήματα την εκπαίδευση, κάποιες άλλες που επιβάλλονται με λογιστική λογική μπορούν να ταράξουν τα θεμέλιά της, και, κυρίως, οι συγχωνεύσεις σχολείων που επιχειρούνται στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
Δε θα εξετάσουμε εδώ την ορθότητα των παιδαγωγικών επιχειρημάτων που προβάλλονται ούτε θα αξιολογήσουμε λογιστικά το κόστος της λειτουργίας του σχολείου είτε ως αυτόνομο είτε με τη νέα του μορφή, γιατί ούτε στις προθέσεις μας είναι αλλά ούτε και οι πιο ειδικοί είμαστε. Ένα μόνο θα αναφέρουμε, το οποίο, κατά τη γνώμη μας, είναι το πιο σημαντικό και οι συνέπειές του ανυπολόγιστες, καθώς χτυπά στην καρδιά την πατρίδα μας: με τη συγκεκριμένη πολιτική επιλογή διαγράφεται η παράδοση εκατοντάδων ετών που θέλει τον παπά και το δάσκαλο, δηλαδή την Εκκλησία και το Σχολείο, ως αναπόσπαστα στοιχεία μιας ολότητας που τη βίωναν και την απολάμβαναν όλοι.
Ωστόσο, εμείς θα εστιάσουμε την αναφορά μας στον τόπο μας και στις ιδιαιτερότητές του. Το μικρό μας χωριό, η Ράχη Πιερίας, αποτελείται από 500 και πλέον μόνιμους κατοίκους. Βρίσκεται 16 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Κατερίνης. Το δημοτικό του σχολείο λειτουργεί ανελλιπώς από τη στιγμή της ίδρυσής του και προσέφερε πάρα πολλούς επιστήμονες μέχρι σήμερα. Οι κτιριακές του εγκαταστάσεις είναι άψογες. Το γυμναστήριό του άρτιο και σύγχρονο και ο αριθμός των μαθητών σαράντα έξι (46).
Στο χωριό μας λειτουργεί, παράλληλα με τον αθλητικό σύλλογο, σε αυτόνομες κτιριακές εγκαταστάσεις, που θα τις ζήλευαν και μεγάλες πόλεις, ο πολιτιστικός σύλλογος «ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ» με πανελλήνια και ευρωπαϊκή δράση. Αυτός διοργανώνει εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια κάθε χρόνο επιστημονικά συνέδρια με ξεχωριστό θέμα κάθε φορά και με διακεκριμένους προσκεκλημένους, θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις, συναυλίες με γνωστούς ανά το πανελλήνιο καλλιτέχνες και ποικίλες άλλες εκδηλώσεις.
Ο τόπος μας με εγγειοβελτιωτικά έργα κατέστη ιδιαίτερα εύφορος και παραγωγικός. Οι κάτοικοι παραμένουν όλοι στο χωριό και καταγίνονται με ποικίλες καλλιέργειες και κυρίως με τα κεράσια. Ως εκ τούτου υπάρχουν δύο συνεταιριστικές ενώσεις κερασοπαραγωγών τα προϊόντα των οποίων φτάνουν σε πολλές χώρες του εξωτερικού.
Και τώρα τίθενται τα ερωτήματα: Μοιάζει πολύ λογικό να μη λειτουργεί σχολείο σ΄ αυτό το χωριό; Είναι δείγμα πολιτισμού κάτι τέτοιο; Μήπως νοιαζόμενοι για το καρφί θα χάσουμε το πέταλο; Είναι άραγε λίγοι οι σαράντα έξι μαθητές για να επιτρέπουν τη λειτουργία ενός σχολείου; Μήπως δε θα απασχολούνται πλήρως τρεις δάσκαλοι; Μήπως δεν υπάρχουν όλα τα εποπτικά μέσα διδασκαλίας; Μήπως δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι και οι πιο σύγχρονοι χώροι άθλησης;
Τι θα απαντήσουμε στα μικρά παιδιά, όταν με κλάματα στα μάτια θα μας ρωτούν γιατί φεύγει το σχολείο από το χωριό; Σας προβλημάτισε πώς θα νιώθει το μικρό και ιδιαίτερα εξαρτημένο από τους γονείς του παιδί στο καινούργιο του περιβάλλον; Αναρωτηθήκατε πώς θα νιώθει το παιδί, όταν επισκέπτεται το άψυχο πια σχολείο του χωριού του μόνο και μόνο για να παίζει ίσως στη χορταριασμένη αυλή του;
Σκεφτήκατε άραγε ποτέ, εσείς που παίρνετε αυτές τις αποφάσεις, πόσο φτωχό θα είναι πια ένα χωριό χωρίς το δάσκαλό του; Αν δε το κάνατε, κάντε το, έστω και τη δωδεκάτη… και θα σας χρωστούμε ευγνωμοσύνη.
Σύλλογος Γονέων & Κηδεμόνων Δημοτικού Σχολείου & Νηπιαγωγείου Ράχης Πιερίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου