Γράφει ο Gsus
Την πρώτη φορά που μπήκα σε δικαστήριο με έβαλαν να στηθώ σε μια ουρά και έφυγαν χωρίς να μου πουν τι θα πρέπει να κάνω όταν φτάσει η σειρά μου. Η σειρά μου δεν έφτασε, η υπάλληλος έκλεισε την πόρτα ακριβώς στην λήξη του ωραρίου της, έκλεισε όσους πρόλαβαν να μπουν και άφησε τους υπόλοιπους απ’ έξω. Τους μέσα τους έβγαλε από την πίσω πόρτα, κάτι που έμαθα αργότερα. Η πρώτη φορά ήταν απογοητευτική. Ακολούθησαν και άλλες απογοητεύσεις, δεν υπάρχουν φρεσκοσιδερωμένοι δικηγόροι που διασταυρώνουν βλέμματα και χτυπάνε το χέρι με δύναμη στο έδρανο ενιστάμενοι ούτε πρόεδροι δικαστηρίων που αστειεύονται και γελάνε όλοι από κάτω.
Είναι βέβαιο ότι ο μέσος δικηγόρος στην Αθήνα θα περάσει στην καριέρα του περισσότερο χρόνο περιμένοντας σε ουρές με ένα χαρτί στα χέρια προσπαθώντας μα συνεννοηθεί με γραμματείς παρά μέσα σε αίθουσα δικαστηρίου εν ώρα δίκης. Και θα γλείψει πολλά μεγαρόσημα. Η πρώτη μου εκτίμηση ίσως αποδειχθεί λανθασμένη στο μέλλον. Η δεύτερη όχι.
Στις ουρές προσπαθώ να υπολογίσω τον ακριβή αριθμό μεγαροσήμων που έχω σαλιώσει, πάνω από 2500. Δεν κυκλοφορώ με μια γλώσσα έξω σαν τον Χουτς να γλείφω των συναδέλφων, μόνο τα δικά μου. Τα δέκατα του δευτερολέπτου που μεσολαβούν από την στιγμή που θα το πλησιάσεις στο στόμα μέχρι την στιγμή που θα το γλείψεις είναι τα πιο αγχωτικά. Όλοι επεξεργαζόμαστε λιγότερο embarrassing τρόπους να το κάνουμε. Ένα αδιόρατο πλάγιο βλέμμα σκανάρει τους γύρω.
Κάποτε στο αρχείο του Πρωτοδικείου στην Γερανίου μια υπάλληλος που έτρωγε ψωμί, ελιές και φέτα (απλωμένα πάνω στον πάγκο), την ώρα που μασούσε έβγαλε την γλώσσα της και σάλιωσε το μεγαρόσημο πριν καταπιεί την μπουκιά της. Δεν βιαζόμουν τόσο πολύ. Έπιασα το έγγραφο από την άκρη και το πέταξα.
Την πρώτη φορά που μπήκα σε δικαστήριο με έβαλαν να στηθώ σε μια ουρά και έφυγαν χωρίς να μου πουν τι θα πρέπει να κάνω όταν φτάσει η σειρά μου. Η σειρά μου δεν έφτασε, η υπάλληλος έκλεισε την πόρτα ακριβώς στην λήξη του ωραρίου της, έκλεισε όσους πρόλαβαν να μπουν και άφησε τους υπόλοιπους απ’ έξω. Τους μέσα τους έβγαλε από την πίσω πόρτα, κάτι που έμαθα αργότερα. Η πρώτη φορά ήταν απογοητευτική. Ακολούθησαν και άλλες απογοητεύσεις, δεν υπάρχουν φρεσκοσιδερωμένοι δικηγόροι που διασταυρώνουν βλέμματα και χτυπάνε το χέρι με δύναμη στο έδρανο ενιστάμενοι ούτε πρόεδροι δικαστηρίων που αστειεύονται και γελάνε όλοι από κάτω.
Είναι βέβαιο ότι ο μέσος δικηγόρος στην Αθήνα θα περάσει στην καριέρα του περισσότερο χρόνο περιμένοντας σε ουρές με ένα χαρτί στα χέρια προσπαθώντας μα συνεννοηθεί με γραμματείς παρά μέσα σε αίθουσα δικαστηρίου εν ώρα δίκης. Και θα γλείψει πολλά μεγαρόσημα. Η πρώτη μου εκτίμηση ίσως αποδειχθεί λανθασμένη στο μέλλον. Η δεύτερη όχι.
Στις ουρές προσπαθώ να υπολογίσω τον ακριβή αριθμό μεγαροσήμων που έχω σαλιώσει, πάνω από 2500. Δεν κυκλοφορώ με μια γλώσσα έξω σαν τον Χουτς να γλείφω των συναδέλφων, μόνο τα δικά μου. Τα δέκατα του δευτερολέπτου που μεσολαβούν από την στιγμή που θα το πλησιάσεις στο στόμα μέχρι την στιγμή που θα το γλείψεις είναι τα πιο αγχωτικά. Όλοι επεξεργαζόμαστε λιγότερο embarrassing τρόπους να το κάνουμε. Ένα αδιόρατο πλάγιο βλέμμα σκανάρει τους γύρω.
Κάποτε στο αρχείο του Πρωτοδικείου στην Γερανίου μια υπάλληλος που έτρωγε ψωμί, ελιές και φέτα (απλωμένα πάνω στον πάγκο), την ώρα που μασούσε έβγαλε την γλώσσα της και σάλιωσε το μεγαρόσημο πριν καταπιεί την μπουκιά της. Δεν βιαζόμουν τόσο πολύ. Έπιασα το έγγραφο από την άκρη και το πέταξα.
Μικροβιοφοβικές γραμματείς που σιχάθηκαν να μετράνε γλώσσες υπερτονίζουν λογοπαίγνιο. Τρίλεπτη αναζήτηση της σωστής ορθογραφίας του δακτυλοβρεκτήρα, η υπάλληλος με την έμπνευση κρατάει τον μαρκαδόρο, σηκώνει κεφάλι, ρωτάει διπλανή, ρωτάει την απέναντι, ρωτάει προϊστάμενο, σκέφτεται λίγο, στο τέλος τα βάζει όλα κ.
Το πιο συνηθισμένο κωμικό εύρημα του Ρετιρέ σε περιβάλλον δημόσιας υπηρεσίας ήταν η συλλογή υπογραφών και η μετάθεση ευθύνης και αρμοδιοτήτων. Στην αρχή είχα δυσκολευτεί, στα δικαστήρια υπάρχουν 13 κτίρια αλλά όχι κτίριο νούμερο 1, έχω τσακωθεί αρκετές φορές με υπάλληλο που δεν μου
Οι φωτοτυπάδες για να μην διακόπτουν την μηχανική κίνηση της φωτοτύπησης με την μηχανική κίνηση του στόματος να απαντάνε στις ίδιες ερωτήσεις έχουν τα ΟΧΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΔΩ που σημαίνει ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΟΥΘΕΝΑ. Υπάρχει και ένας που έχει καλύψει τον τοίχο με μαύρες πλαστικές πινακίδες που απαντάνε σε όλες τις πιθανές ερωτήσεις αναλυτικά με τοξάκια. Αν τυχόν τον ρωτήσεις, σου δείχνει την πινακίδα χωρίς να σου μιλήσει. Φοράει πάντα κοστούμι και έχει πολλά νεύρα με το φωτοτυπικό του. Το σφαλιαρίζει κιόλας.
Υπάλληλοι του 3ου ορόφου σε απόγνωση να μεταδώσουν δύσκολη πληροφορία με όλους τους πιθανούς τρόπους. Το σχέδιο δεν είναι κάτοψη. Δεν καταλαβαίνεις τι πρέπει να κάνεις, παίρνεις ασανσέρ, βγαίνεις έξω από το κτίριο και μετράς παράθυρα, ε ποτέ, ε ποτέ, τουρουρουρού τουρουρού τουτούρου τίτλοι τέλους.
Οι δημόσιες τουαλέτες δεν ήταν ποτέ ένα ωραίο μέρος. Κάπου είχα διαβάσει ότι πιο καθαρές είναι εκείνες που βρίσκονται πιο κοντά την πόρτα γιατί τις επιλέγει λιγότερος κόσμος ασυνείδητα από φόβο μήπως τους ακούσουν όσοι μπαίνουν. Οι τουαλέτες στις δημόσιες υπηρεσίες έχουν διπλό βαθμό δυσκολίας. Διπλή σιχαμάρα, καθόλου χαρτί, πολύ διάβασμα στους τοίχους, πολλές πίπες, πολλά. Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να βρεις έναν τρόπο να κρατάς τον χαρτοφύλακα, έχω δοκιμάσει να τον κρατάω με τα δόντια σαν ταυτότητα σε αεροπλάνο που πέφτει αλλά με πονάει το σαγόνι μετά. Τώρα την στηρίζω με το κεφάλι στον τοίχο, προς θεού μην ακουμπήσει κάτω. Ωστόσο μια φορά σε ένα υποθηκοφυλακείο είχα μπει σε μία με ένα κόκκινο πετσετάκι στην άκρη του νιπτήρα. Και πάνω του μια βιλανόβα.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ένας γέρος να πηγαίνει και από τα δύο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου