Aυξάνεται η πελατεία στο ενεχυροδανειστήριο.....
Βλέπεις ζευγάρια ηλικιωμένων και όχι μόνο να ρωτούν
για την Πεσμαζόγλου στο Κέντρο της Αθήνας.
Υπάρχουν καρέκλες για αναμονή (όχι άδειες)
και σειρά προτεραιότητας.
Αν κάτσεις να περιμένεις για να δείς τι συμβαίνει
δύο πράγματα θα νοιώσεις.
Οργή για τους Πολιτικούς που μας Κυβερνούν και θλίψη
για αυτούς τους απόμαχους της ζωής.
Από το κομπόδεμα σφιχτά δεμένο βγαίνουν μπροστά στον γκισέ
για εκτίμηση καναδυό χρυσές λίρες....ένα παλιό γαμπριάτικο
δαχτυλίδι.....ένας σταυρός......
Κειμήλια...αναμνήσεις μιας ζωής.
Και ακούς ο ένας να παρηγορεί τον άλλο.....
"Μη στενοχωριέσε....μόλις ευκοληθούμε θα τα πάρουμε πίσω....."
Πότε;
Παίρνουν λίγα ευρώ και φεύγουν με σκημένο το κεφάλι....
-Εμείς να φτάσουμε εδώ;;;;
Αυτό σκέπτονται......
Η σύνταξη όμως δεν φτάνει πρέπει να ζήσουν.....
Φόροι....ψαλίδισμα δώρου -άδειας...ακρίβεια.....
τα παιδιά τους στην ανεργία.
Παρακάτω κάποιος μοιράζει φυλλάδια υποψηφίου....
Εγώ πάντα από πίσω.....
Οι ηλικιωμένοι δεν προσβάλουν το νέο παιδί που τα μοιράζει.
Στο πρώτο καλάθι απορριμάτων το ρίχνουν μέσα!
Μαύρισε η ψυχή μου και άρχισα να βρίζω με κίνδυνο
να με περάσουν για παλαβό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου