«Νομίζω ότι τελικά στη χώρα σας κατοικούν πράγματι οι... Θεοί. Οσο για την κρίση, κάτι είχα ακούσει στη Νέα Υόρκη, αλλά δεν το βλέπω εδώ στα πρόσωπα και στη συμπεριφορά των ανθρώπων, που είναι ιδιαίτερα ζεστοί και φιλόξενοι». Αυτές είναι μερικές μόνο πινελιές από το «πορτρέτο» που φιλοτέχνησε για τη χώρα μας ο Ιάπωνας καλλιτέχνης Καζούγια Μοριμότο, μόνιμος κάτοικος Νέας Υόρκης, ο οποίος βρέθηκε για πρώτη φορά και στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του καλλιτεχνικού οδοιπορικού του.
Λίγο πριν αναχωρήσει για τη Νέα Υόρκη, μιλώντας στον «Α», εξηγεί πώς βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, το Αγιον Ορος και
τη Σαντορίνη: «Βρισκόμουν στην Κωνσταντινούπολη και ο ιδιοκτήτης του ξενώνα όπου έμενα ήταν Ελληνας και πρότεινε, μιας και είμαι καλλιτέχνης, να επισκεφτώ τη χώρα σας και ειδικά το Αγιον Ορος». Ο ίδιος -φορώντας έναν ξυλόγλυπτο σταυρό, σουβενίρ από την επίσκεψή του στην Αθωνική Πολιτεία- συμπληρώνει: «Ομολογώ ότι δεν έχω κάποια ιδιαίτερη σχέση με τη θρησκεία, ούτε καν με το βουδισμό. Θα έλεγα, μάλλον εντυπωσιάστηκα από το πρώτο αντίκρισμα, που ήρθε να ενισχύσει τις πρώτες κιόλας ενδιαφέρουσες περιγραφές για τη μοναστική ζωή και τη δημιουργία αυτής της μοναδικής κοινωνίας, στην οποία δεν επιτρέπεται η είσοδος στις γυναίκες. Μια καστροπολιτεία που σου κόβει την ανάσα και που εντυπωσιάζει τόσο με την αρχιτεκτονική της όσο και με την εκκλησιαστική της τέχνη».
Από την κοινωνιολογία στις τέχνες
Ο ίδιος, ανατρέχοντας στις εικόνες του Αθω, προσθέτει: «Ολη αυτή η εικόνα με τους χωμάτινους δρόμους και τη φύση, τα σημεία όπου δεν υπήρχε καν ηλεκτρικό ρεύμα, ήταν σε απόλυτη αντίθεση με ό,τι ζει κανείς στην Ιαπωνία. Κάποιες στιγμές, όταν πέφτει η μέρα και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με το σκοτάδι του ουρανού -με μοναδικό φως τα αστέρια- και την ομορφιά του τοπίου και της υπέροχης θάλασσας, νιώθεις πραγματικά τη γαλήνη να σε κυριεύει και αισθάνεσαι ότι πραγματικά συναντάς τον εαυτό σου. Είναι εκπληκτική η αίσθηση της αρμονίας που αποπνέει». Και είναι στοιχεία τα οποία έχουν ιδιαίτερη σημασία για τον Ιάπωνα καλλιτέχνη, αφού η φιλοσοφία της αρμονίας διαπερνά και τις πολεμικές τέχνες «Αϊκίντο», στις οποίες έχει ασκηθεί και οι οποίες έχουν επηρεάσει και την καλλιτεχνική του έκφραση, όπως αναφέρει.
Η διαδρομή του 38χρονου καλλιτέχνη μέχρι τη... χώρα των εικαστικών είχε διάφορους σταθμούς. Πέρα από τις πολεμικές τέχνες, ο ίδιος σπούδασε κοινωνιολογία και δούλεψε στο αντικείμενο αυτό σε δυο εταιρίες -από τον κλάδο των τροφίμων- στον τομέα των πωλήσεων για περίπου έξι χρόνια: «Στην Ιαπωνία, όμως, ξέρετε, δουλειά σημαίνει δουλειά, δουλειά, δουλειά. Και συνειδητοποίησα ότι εγώ αυτό που ήθελα πραγματικά να κάνω ήταν κάτι πιο δημιουργικό και πιο ελεύθερο, όπως είναι οι εικαστικές τέχνες. Τα εκφραστικά μου μέσα ποικίλλουν, από σχέδιο και χρώμα μέχρι γλυτπική και εγκαταστάσεις. Στόχος μου είναι να δημιουργήσω ένα δικό μου εικαστικό λεξιόγιο βασισμένο στα βιώματα, στις παραδόσεις και στην ιστορία, αλλά και σύγχρονο, που θα αφουγκράζεται και θα καθρεφτίζει τον 21ο αιώνα».
Οταν τα σύννεφα χορεύουν
Τι κρατά ο ίδιος από τη χώρα μας; «Πέρα από τον Αθω, είναι τόσες πολλές οι εικόνες που θα πάρω μαζί μου. Τα λευκά σπίτια που κρέμονται στους βράχους της Σαντορίνης, αλλά και η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της Θεσσαλονίκης, με τα σπίτια που διαθέτουν όλα μπαλκόνια, στα οποία συγκεντρώνεται ο κόσμος τα απογεύματα. Εχει τόσο ενδιαφέρον αυτό, στην Ιαπωνία δεν υπάρχουν μπαλκόνια. Η αλήθεια είναι ότι, μπαίνοντας στη χώρα σας από την Τουρκία, με κυρίευσε μια έντονη αίσθηση. Βρέθηκα αντιμέτωπος μ' έναν τεράστιο ορεινό όγκο και σύννεφα που έμοιαζαν να χορεύουν. Επειτα, έχοντας χάσει την πιστωτική μου κάρτα στην Τουρκία, βρέθηκα εδώ και ο επίτιμος πρόξενος Ιαπωνίας, Δημήτρης Μπακατσέλος, με βοήθησε πραγματικά να συνεχίσω το ταξίδι μου».
Τη σεζόν που πέρασε ο ίδιος παρουσίασε μια σειρά από έργα του εμπνευσμένα από το προηγούμενο ταξίδι του στην Ιταλία και τη Γερμανία. Φέτος θα φιλοτεχνήσει και το «φανταστικό χάρτη της Θεσσαλονίκης» -σε συνέχεια μιας σειράς έργων που απεικονίζουν διάφορες πόλεις τις οποίες επισκέπτεται κατά καιρούς: «Τις ονομάζω ''φανταστικές'', επειδή πέρα από τη ρεαλιστική τοπιογραφία περιλαμβάνουν και τη δική μου αίσθηση από το χώρο».
ΓΙΩΤΑ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ