η ευρωπαική σκακιέρα
Από την εποχή τ
ου ψυχρού πολέμου μέχρι και σήμερα το (απόλυτα ελεγχόμενο από την Ουάσιγκτον) ΝΑΤΟ περιγράφεται ως ο μηχανισμός που κρατά τους Γερμανούς «κάτω», τους Αμερικανούς «μέσα» και τους Ρώσους «έξω», από την Ευρώπη.Με αφορμή τις πολιτικές εξελίξεις που πυροδοτεί η παγκόσμια οικονομική κρίση, φαίνεται πως η παρά πάνω περιεκτική περιγραφή της ΝΑΤΟικής συμμαχίας επανέρχεται στην επικαιρότητα.
Ο λόγος είναι απλός: Η Γερμανία …πίστεψε πως δεν είναι πια «κάτω». Η Ρωσία θεωρεί ότι δεν είναι πια «έξω», αλλά εντελώς μέσα στην Ευρώπη. Οι δυο μεγάλες χώρες (Γερμανία, Ρωσία) έχουν εν μέρει δίκιο. Η οικονομική ατμομηχανή της Ευρώπης είναι δίχως αμφισβήτηση η Γερμανία και αυτή η μηχανή κινείται με ρωσική ενέργεια. Η γερμανορωσική στρατηγική συνεργασία είναι γεγονός. Αυτό το γεγονός όμως ενοχλεί τους αμερικανούς και φοβίζει πολλούς ευρωπαίους…
Σε μια στιγμή που το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα εμφανίζεται σα να έχει εξαντλήσει τα όρια του οι οργανωμένες σε κράτη κοινωνίες, αντιδρούν όπως έχουν συνηθίσει εδώ και χιλιάδες χρόνια: περιχαρακώνονται, αναζητούν συμμαχίες και ετοιμάζονται για σύγκρουση μέσα από την οποία κατά κανόνα (όπως λέει η ιστορία) επιβάλλονται οι ρυθμίσεις (απαιτήσεις) των νικητών.
Στην ευρωπαϊκή σκακιέρα είναι εμφανής η γερμανορωσική προσέγγιση. Φανερό είναι επίσης ότι η Γερμανία ως ηγέτιδα δύναμη της ΕΕ δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσει ούτε την οικονομική ευμάρεια ούτε να εγγυηθεί την ασφάλεια των «υποτελών» της. Μάλιστα, όπως αποδείχτηκε στην περίπτωση της Ελλάδας το Βερολίνο δεν έχει την παραμικρή αναστολή να πετάξει στα βράχια ότι θεωρεί βάρος.
Η γερμανική αδυναμία (ή επιλογή) να εγγυηθεί την οικονομική σταθερότητα και κυρίως την ασφάλεια στη σφαίρα επιρροής της (Ευρώπη), επιβάλλει σε πολλούς εταίρους της ( κυρίως χώρες του πρώην σοβιετικού συνασπισμού) που έχουν πραγματικούς ή φανταστικούς λόγους να ανησυχούν για την επανεμφάνιση της Ρωσίας στις ευρωπαικές υποθέσεις, να αναζητήσουν ομπρέλα προστασίας. Με πιο απλά λόγια, όσο ενισχύεται η συνεργασία Γερμανίας- Ρωσίας τόσο υπονομεύεται το κοινό ευρωπαικό πολιτικό όραμα. Και όσο το ευρωπαικό «όραμα» υπονομεύεται τόσο πιο έντονα επιστρέφει η αμερικανική «προστατευτική ομπρέλα» πάνω από ολόκληρη την Ευρώπη.
Στην περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι ακόμη σαφές, αν η παρατηρούμενη απομάκρυνση από τη σφαίρα των γερμανικών συμφερόντων περιγράφει την (πολιτική) ανικανότητα ή επιλογή της κυβέρνησης. Αυτό είναι κάτι που θα εξακριβώσει η …νεκροψία. Το πτώμα της ελληνικής οικονομίας είναι ήδη έτοιμο για την νεκροτομή. Η πτώχευση έχει επέλθει. Μένει να δούμε ποιοι θα κληρονομήσουν τα υπάρχοντα (δημόσιο πλούτο) της χώρας για να κατανοήσουμε τις «στρατηγικές» επιλογές ή την ανικανότητα της κυβέρνησής μας…
ου ψυχρού πολέμου μέχρι και σήμερα το (απόλυτα ελεγχόμενο από την Ουάσιγκτον) ΝΑΤΟ περιγράφεται ως ο μηχανισμός που κρατά τους Γερμανούς «κάτω», τους Αμερικανούς «μέσα» και τους Ρώσους «έξω», από την Ευρώπη.Με αφορμή τις πολιτικές εξελίξεις που πυροδοτεί η παγκόσμια οικονομική κρίση, φαίνεται πως η παρά πάνω περιεκτική περιγραφή της ΝΑΤΟικής συμμαχίας επανέρχεται στην επικαιρότητα.Ο λόγος είναι απλός: Η Γερμανία …πίστεψε πως δεν είναι πια «κάτω». Η Ρωσία θεωρεί ότι δεν είναι πια «έξω», αλλά εντελώς μέσα στην Ευρώπη. Οι δυο μεγάλες χώρες (Γερμανία, Ρωσία) έχουν εν μέρει δίκιο. Η οικονομική ατμομηχανή της Ευρώπης είναι δίχως αμφισβήτηση η Γερμανία και αυτή η μηχανή κινείται με ρωσική ενέργεια. Η γερμανορωσική στρατηγική συνεργασία είναι γεγονός. Αυτό το γεγονός όμως ενοχλεί τους αμερικανούς και φοβίζει πολλούς ευρωπαίους…
Σε μια στιγμή που το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα εμφανίζεται σα να έχει εξαντλήσει τα όρια του οι οργανωμένες σε κράτη κοινωνίες, αντιδρούν όπως έχουν συνηθίσει εδώ και χιλιάδες χρόνια: περιχαρακώνονται, αναζητούν συμμαχίες και ετοιμάζονται για σύγκρουση μέσα από την οποία κατά κανόνα (όπως λέει η ιστορία) επιβάλλονται οι ρυθμίσεις (απαιτήσεις) των νικητών.
Στην ευρωπαϊκή σκακιέρα είναι εμφανής η γερμανορωσική προσέγγιση. Φανερό είναι επίσης ότι η Γερμανία ως ηγέτιδα δύναμη της ΕΕ δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσει ούτε την οικονομική ευμάρεια ούτε να εγγυηθεί την ασφάλεια των «υποτελών» της. Μάλιστα, όπως αποδείχτηκε στην περίπτωση της Ελλάδας το Βερολίνο δεν έχει την παραμικρή αναστολή να πετάξει στα βράχια ότι θεωρεί βάρος.
Η γερμανική αδυναμία (ή επιλογή) να εγγυηθεί την οικονομική σταθερότητα και κυρίως την ασφάλεια στη σφαίρα επιρροής της (Ευρώπη), επιβάλλει σε πολλούς εταίρους της ( κυρίως χώρες του πρώην σοβιετικού συνασπισμού) που έχουν πραγματικούς ή φανταστικούς λόγους να ανησυχούν για την επανεμφάνιση της Ρωσίας στις ευρωπαικές υποθέσεις, να αναζητήσουν ομπρέλα προστασίας. Με πιο απλά λόγια, όσο ενισχύεται η συνεργασία Γερμανίας- Ρωσίας τόσο υπονομεύεται το κοινό ευρωπαικό πολιτικό όραμα. Και όσο το ευρωπαικό «όραμα» υπονομεύεται τόσο πιο έντονα επιστρέφει η αμερικανική «προστατευτική ομπρέλα» πάνω από ολόκληρη την Ευρώπη.
Στην περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι ακόμη σαφές, αν η παρατηρούμενη απομάκρυνση από τη σφαίρα των γερμανικών συμφερόντων περιγράφει την (πολιτική) ανικανότητα ή επιλογή της κυβέρνησης. Αυτό είναι κάτι που θα εξακριβώσει η …νεκροψία. Το πτώμα της ελληνικής οικονομίας είναι ήδη έτοιμο για την νεκροτομή. Η πτώχευση έχει επέλθει. Μένει να δούμε ποιοι θα κληρονομήσουν τα υπάρχοντα (δημόσιο πλούτο) της χώρας για να κατανοήσουμε τις «στρατηγικές» επιλογές ή την ανικανότητα της κυβέρνησής μας…
