Μέσα στον καταιγισμό των γεγονότων των τελευταίων μηνών, στην συνεχή ροή ειδήσεων που διεισδύουν κάθε λεπτό στον εγκέφαλό μας χωρίς έλεγχο θα πρέπει να επιδείξουμε, νομίζω, μια κάποιου είδους αποστασιοποίηση, μια ανάπαυλα να δούμε τη ζωή μας, μια στάση σε μια δροσερή όαση, όποια έχει ο καθένας από εμάς.
Χρειαζόμαστε να ανασάνουμε ήρεμα, να πιούμε λίγο νερό και να βρούμε την αισιοδοξία και το χαμόγελό μας. Να βγούμε, μιας και το επιτρέπει και ο καιρός, στη φύση αποβάλλοντας τις τοξίνες της γκρίνιας μας, αφήνοντας πίσω μας τις σκέψεις τις απαισιόδοξες και να βρούμε τη χαμένη ζωντάνια μας. Όσο και να εξαρτιώμαστε από τα χρήματα, ανάγκες προσωπικές και οικογενειακές, χρέη και υποχρεώσεις να θυμηθούμε έστω και για λίγο τον εαυτό μας, το χουμε ανάγκη για εμάς τους ίδιους, για τους ανθρώπους γύρω μας.
Η μιζέρια, όπως και η χαρά, έχουν την τάση να μεταδίδονται. Έχουν υπερπληθύνει οι φωνές γύρω μας και μέσα μας της αγωνίας, του φόβου και του θυμού, ακραίων απόψεων από όλες τις μεριές. Φωνές που φέρνουν ταραχή, πληροφορίες που συχνά είναι ψευδείς και μόνο μας κλέβουν την σπίθα της ζωντάνιας και της δημιουργικότητάς μας. Όπου και να καθίσεις, όποιο κανάλι τηλεόρασης και να παρακολουθήσεις δεν είναι τίποτε άλλο από αναμετάδοση θλιβερών νέων για την τσέπη μας και το στομάχι μας. Ας δούμε πέρα απ' αυτά, ας χαρούμε γιατί ούτε το πορτοφόλι ούτε η κατσαρόλα έχουν την δυνατότητα να ικανοποιήσουν ποτέ τη δίψα μας!
