Κάτω τα χέρια από τον Όλυμπο
Μεγαλοεργολάβοι, πολιτικοί και... αρχαιολάτρες έχουν βάλει στο μάτι την Κατοικία των θεών
Την πρωτομαγιά του 2008 περπάτησα από το Λιτόχωρο, παίρνοντας από το μονοπάτι ορεινών διαδρομών Ε4, ως την παλιά μονή του Αγίου Διονυσίου στον Όλυμπο. Σκοπός της παρέας ήταν να κατασκηνώσουμε το βράδυ στον μικρό καταρράχτη κοντά στο μοναστήρι και να ανέβουμε στη σπηλιά του Ιθακήσιου, στα 2000 μέτρα, την επομένη. Πλησιάζοντας στη μονή, άρχισε να ακούγεται μουσική που όσο πλησιάζαμε γινόταν όλο και δυνατότερη. Όταν τελικά φτάσαμε, μείναμε έκθαμβοι από το γεγονός ότι κάτω ακριβώς από το μοναστήρι είχε στηθεί ένα ρέιβ πάρτι με ηχητικές εγκαταστάσεις πολλών χιλιάδων βατ και ένα απίστευτα εκκωφαντικό αλαλούμ από άτομα που χόρευαν, άλλους που είχαν ανάψει φωτιές και έψηναν κοντοσούβλια και κάποιους που έκαναν κόντρες με τις τζιπάρες τους στον κατάμεστο από αυτοκίνητα δρόμο. Όταν ανέβηκα στο μοναστήρι να μιλήσω με τον αρχοντάρη, με το ζόρι μπορούσαμε να ακούσουμε ο ένας τον άλλον και με έκπληξη πληροφορήθηκα ότι είχε κατέβει να διαμαρτυρηθεί για τη μουσική και τον έδιωξαν κακήν κακώς.
Το γεγονός ότι όλα αυτά συνέβησαν σ’ ένα εθνικό δρυμό, έναν από τους πιο σημαντικούς στη χώρα μας, προστατευόμενο από τη συνθήκη Νατούρα 2000, με έκαναν να γράψω κάποια γράμματα διαμαρτυρίας προς διάφορους φορείς, χωρίς βέβαια να λάβω ποτέ καμία απάντηση. Ταυτόχρονα θυμόμουν τα λόγια του μοναχού Άνθιμου, ενός παππούλη που κρατούσε για δεκαετίες τα καλοκαίρια το παλιό μοναστήρι του Αγ. Διονυσίου στον Ενιπέα. «Αφού έγινε ο δρόμος», συνήθιζε να λέει, «χίλια κακά θα ’ρθουνε». Είχε απόλυτο δίκιο, όπου πάει ο δρόμος πάνε και τα αυτοκίνητα, άρα πάνε και οι περιστασιακοί, κακής ποιότητας επισκέπτες, που δεν θα σεβαστούν το βουνό, που θα ρυπάνουν και θα καταστρέψουν.
Ο Όλυμπος έχει από χρόνια μπει στο μάτι πολλών επίδοξων επενδυτών. Την επταετία των συνταγματαρχών, ο ανεκδιήγητος Παττακός είχε πάει με ελικόπτερο στο Οροπέδιο των Μουσών και σχεδίαζε να φτιάξει χιονοδρομικά και τελεφερίκ, που θα έφταναν ως τις κορυφές του Ολύμπου, τον Μύτικα και το Στεφάνι. Υπάρχει και ταινία επικαίρων του Γ.Ε.Σ., που δείχνει τη φαλάκρα του να γυαλίζει στον ήλιο του Ολύμπου, καθώς λέει τις χοντράδες του και δείχνει προς το βουνό. Ο Παττακός κατέληξε τελικά εκεί που κατέληξε. Ο Όλυμπος τον ξεπέρασε και επιβίωσε. Χρειάστηκε βέβαια να κινητοποιηθούν χιλιάδες άνθρωποι και εκατοντάδες ορειβατικές οργανώσεις παγκοσμίως για να αποτραπεί το έγκλημα.
Ό,τι δεν κατάφεραν οι συνταγματάρχες, πάντως, υπάρχουν κι άλλοι μουστερήδες που θέλουν να το προσπαθήσουν. Ο Όλυμπος αυτή την περίοδο επιχειρείται να αλωθεί από πολλά μέτωπα. Υπάρχει η κίνηση της νομαρχίας Θεσσαλίας να χρηματοδοτήσει τη διάνοιξη δρόμου στην περιοχή Σπαρμού, σαν πρελούδιο για τη δημιουργία χιονοδρομικού κέντρου στις Βρυσοπούλες από τη μεριά της Ελασσόνας. Η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων για το συγκεκριμένο έργο είναι παντελώς ελλιπής και δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη τις συνέπειες που θα έχει το «έργο» στον εθνικό δρυμό. Ο νομάρχης Λάρισας Λ. Κατσαρός ήδη κάνει λόγο για προσεκτικές κινήσεις ώστε να αποφευχθούν τακτικά λάθη του παρελθόντος, που ξεσήκωσαν διαμαρτυρίες και σταμάτησαν τα έργα.
Από την άλλη, στον νομό Πιερίας υπάρχει η προσπάθεια επέκτασης του πεδίου βολής αρμάτων μάχης στο Λιτόχωρο και η ύπουλη κίνηση για τη διεκδίκηση 4.500 στρεμμάτων δάσους για την επέκταση του αμμορυχίου, το οποίο έχει μετατρέψει την περιοχή ανάμεσα στο Λιτόχωρο και τη θάλασσα σε κρανίου τόπο. Μέχρι στιγμής οι δύο αυτές «αναπτυξιακές πρωτοβουλίες» έχουν ανασχεθεί από τη σθεναρή αντίσταση των μοναχών της μονής Αγ. Διονυσίου, στα κτήματα της οποίας ανήκουν τα φιλέτα που εποφθαλμιούν οι διάφοροι Μπόμπολες και οι κατασκευαστικές τους. (Η επέκταση του αερολιμένα Μακεδονία στη Θεσ/νίκη και η Εγνατία Οδός που έχει αναλάβει η ΑΚΤΩΡ απαιτούν πολλούς τόννους αμμοχάλικου και πρέπει να το πάρουν από κάπου εκεί κοντά για να μεγιστοποιηθούν τα κέρδη.)
Τέλος, στο παιχνίδι έχει μπει και η Επτάπολις, ένα νεοπαγανιστικό κέντρο επιμόρφωσης, που κάποιοι θα ήθελαν πάρα πολύ να δουν να κατασκευάζεται στην περιοχή του Ολύμπου, όπου μόνο λόγω τοποθεσίας και άνευ άλλης διαφήμισης θα αποκτούσε παγκόσμια προβολή. Στις γιορτές τους, στον Όλυμπο, έδωσε το παρόν και ο συνήθης προσκεκλημένος, νομάρχης Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Ψωμιάδης, χωρίς να φοράει, βέβαια, χλαμύδα.
Όλες αυτές οι επενδυτικές πρωτοβουλίες πρέπει να έχουν την κατάληξη που τους αξίζει: Την πλήρη ακύρωση.
Ο Όλυμπος δεν είναι ένα τυχαίο βουνό. Αποτελεί ένα σπάνιο φυσικό οικοσύστημα και ταυτόχρονα ένα σύμβολο του ελληνικού και παγκόσμιου πολιτισμού. Το να φτιάξει κανείς τουριστικές εγκαταστάσεις στον Όλυμπο ισοδυναμεί με το να φτιάξει ξενοδοχείο στη Ακρόπολη και γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ολυμπία. Είναι χρέος μας να τον διαφυλάξουμε από κάθε απειλή «ανάπτυξης». Αν κάποιος θέλει να τον επισκεφθεί πρέπει να κοπιάσει, να περπατήσει, να σκαρφαλώσει και να απολαύσει έτσι τη μαγεία του. Ο Όλυμπος δεν παραδίδεται.
Το γεγονός ότι όλα αυτά συνέβησαν σ’ ένα εθνικό δρυμό, έναν από τους πιο σημαντικούς στη χώρα μας, προστατευόμενο από τη συνθήκη Νατούρα 2000, με έκαναν να γράψω κάποια γράμματα διαμαρτυρίας προς διάφορους φορείς, χωρίς βέβαια να λάβω ποτέ καμία απάντηση. Ταυτόχρονα θυμόμουν τα λόγια του μοναχού Άνθιμου, ενός παππούλη που κρατούσε για δεκαετίες τα καλοκαίρια το παλιό μοναστήρι του Αγ. Διονυσίου στον Ενιπέα. «Αφού έγινε ο δρόμος», συνήθιζε να λέει, «χίλια κακά θα ’ρθουνε». Είχε απόλυτο δίκιο, όπου πάει ο δρόμος πάνε και τα αυτοκίνητα, άρα πάνε και οι περιστασιακοί, κακής ποιότητας επισκέπτες, που δεν θα σεβαστούν το βουνό, που θα ρυπάνουν και θα καταστρέψουν.
Ο Όλυμπος έχει από χρόνια μπει στο μάτι πολλών επίδοξων επενδυτών. Την επταετία των συνταγματαρχών, ο ανεκδιήγητος Παττακός είχε πάει με ελικόπτερο στο Οροπέδιο των Μουσών και σχεδίαζε να φτιάξει χιονοδρομικά και τελεφερίκ, που θα έφταναν ως τις κορυφές του Ολύμπου, τον Μύτικα και το Στεφάνι. Υπάρχει και ταινία επικαίρων του Γ.Ε.Σ., που δείχνει τη φαλάκρα του να γυαλίζει στον ήλιο του Ολύμπου, καθώς λέει τις χοντράδες του και δείχνει προς το βουνό. Ο Παττακός κατέληξε τελικά εκεί που κατέληξε. Ο Όλυμπος τον ξεπέρασε και επιβίωσε. Χρειάστηκε βέβαια να κινητοποιηθούν χιλιάδες άνθρωποι και εκατοντάδες ορειβατικές οργανώσεις παγκοσμίως για να αποτραπεί το έγκλημα.
Ό,τι δεν κατάφεραν οι συνταγματάρχες, πάντως, υπάρχουν κι άλλοι μουστερήδες που θέλουν να το προσπαθήσουν. Ο Όλυμπος αυτή την περίοδο επιχειρείται να αλωθεί από πολλά μέτωπα. Υπάρχει η κίνηση της νομαρχίας Θεσσαλίας να χρηματοδοτήσει τη διάνοιξη δρόμου στην περιοχή Σπαρμού, σαν πρελούδιο για τη δημιουργία χιονοδρομικού κέντρου στις Βρυσοπούλες από τη μεριά της Ελασσόνας. Η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων για το συγκεκριμένο έργο είναι παντελώς ελλιπής και δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη τις συνέπειες που θα έχει το «έργο» στον εθνικό δρυμό. Ο νομάρχης Λάρισας Λ. Κατσαρός ήδη κάνει λόγο για προσεκτικές κινήσεις ώστε να αποφευχθούν τακτικά λάθη του παρελθόντος, που ξεσήκωσαν διαμαρτυρίες και σταμάτησαν τα έργα.
Από την άλλη, στον νομό Πιερίας υπάρχει η προσπάθεια επέκτασης του πεδίου βολής αρμάτων μάχης στο Λιτόχωρο και η ύπουλη κίνηση για τη διεκδίκηση 4.500 στρεμμάτων δάσους για την επέκταση του αμμορυχίου, το οποίο έχει μετατρέψει την περιοχή ανάμεσα στο Λιτόχωρο και τη θάλασσα σε κρανίου τόπο. Μέχρι στιγμής οι δύο αυτές «αναπτυξιακές πρωτοβουλίες» έχουν ανασχεθεί από τη σθεναρή αντίσταση των μοναχών της μονής Αγ. Διονυσίου, στα κτήματα της οποίας ανήκουν τα φιλέτα που εποφθαλμιούν οι διάφοροι Μπόμπολες και οι κατασκευαστικές τους. (Η επέκταση του αερολιμένα Μακεδονία στη Θεσ/νίκη και η Εγνατία Οδός που έχει αναλάβει η ΑΚΤΩΡ απαιτούν πολλούς τόννους αμμοχάλικου και πρέπει να το πάρουν από κάπου εκεί κοντά για να μεγιστοποιηθούν τα κέρδη.)
Τέλος, στο παιχνίδι έχει μπει και η Επτάπολις, ένα νεοπαγανιστικό κέντρο επιμόρφωσης, που κάποιοι θα ήθελαν πάρα πολύ να δουν να κατασκευάζεται στην περιοχή του Ολύμπου, όπου μόνο λόγω τοποθεσίας και άνευ άλλης διαφήμισης θα αποκτούσε παγκόσμια προβολή. Στις γιορτές τους, στον Όλυμπο, έδωσε το παρόν και ο συνήθης προσκεκλημένος, νομάρχης Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Ψωμιάδης, χωρίς να φοράει, βέβαια, χλαμύδα.
Όλες αυτές οι επενδυτικές πρωτοβουλίες πρέπει να έχουν την κατάληξη που τους αξίζει: Την πλήρη ακύρωση.
Ο Όλυμπος δεν είναι ένα τυχαίο βουνό. Αποτελεί ένα σπάνιο φυσικό οικοσύστημα και ταυτόχρονα ένα σύμβολο του ελληνικού και παγκόσμιου πολιτισμού. Το να φτιάξει κανείς τουριστικές εγκαταστάσεις στον Όλυμπο ισοδυναμεί με το να φτιάξει ξενοδοχείο στη Ακρόπολη και γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ολυμπία. Είναι χρέος μας να τον διαφυλάξουμε από κάθε απειλή «ανάπτυξης». Αν κάποιος θέλει να τον επισκεφθεί πρέπει να κοπιάσει, να περπατήσει, να σκαρφαλώσει και να απολαύσει έτσι τη μαγεία του. Ο Όλυμπος δεν παραδίδεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου