Μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης

Του Σταυρου Λυγερου Η παραχώρηση ιθαγένειας και δικαιώματος ψήφου σε μετανάστες είναι πολύ σοβαρό ζήτημα για να εκτραπεί σε αντιπαράθεση ιδεολογημάτων και ανταλλαγή προσβλητικών χαρακτηρισμών. Η Ελλάδα φιλοξενεί κατά κανόνα μετανάστες που εισήλθαν παρανόμως. Στην πορεία νομιμοποίησε μαζικά ένα ποσοστό εξ αυτών. Το φαινόμενο, όμως, είναι συνεχούς ροής. Χιλιάδες εισέρχονται μηνιαίως και εγκλωβίζονται εδώ, επειδή είναι εύκολη η είσοδος στην Ελλάδα και δύσκολη η έξοδος. Ο ισχυρισμός ότι θα στεγανοποιηθούν τα σύνορα είναι προπαγανδιστικός. Οταν το Λιμενικό εντοπίζει πλοιάρια κατά κανόνα υποχρεώνεται σε επιχείρηση διάσωσης. Η μόνη λύση είναι η υιοθέτηση κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής επαναπατρισμού και επανεισδοχής όσων λαθρομεταναστών δεν δικαιούνται πολιτικό άσυλο ή άλλη προβλεπόμενη προστασία. Η συσσώρευση λαθρομεταναστών απειλεί πολλαπλώς τις κοινωνικές ισορροπίες ειδικά στις συνθήκες οξύτατης κρίσης. Η «μαύρη» εργασία συρρικνώνει τη νόμιμη απασχόληση στους χειρώνακτες. Οι κοινωνικές υποδομές επιβαρύνονται. Η δυσκολία επιβίωσης ενισχύει την εγκληματικότητα. Η βαθιά πολιτισμική διαφορά εμποδίζει ακόμα και μουσουλμάνους που απέκτησαν ιθαγένεια να ενσωματωθούν στις δυτικές κοινωνίες. Στην Ελλάδα είναι επιπόλαιο να μιλάμε για μαζική ενσωμάτωση, επειδή ο αριθμός τους συνεχώς αυξάνεται με αποτέλεσμα να ζουν γκετοποιημένοι, συνήθως σε άθλιες συνθήκες. Το ζητούμενο είναι αφενός η ανακοπή της εισροής κι αφετέρου η διαχείριση της μεταναστευτικής πραγματικότητας εντός της χώρας. Αντί γι’ αυτά, η κυβέρνηση υπεκφεύγει από το πρόβλημα, μοιράζοντας ιθαγένεια και δικαίωμα ψήφου. Πρόκειται για άλμα στο κενό κι όχι προς τα εμπρός, αφού το νομοσχέδιο αφήνει νομικά «παράθυρα». Η προσδοκία εύκολης νομιμοποίησης και πολιτογράφησης πιθανότατα θα τροφοδοτήσει τη λαθρομετανάστευση. Η παραχώρηση ιθαγένειας και δικαιώματος ψήφου πρέπει να είναι συνιστώσες μιας ολοκληρωμένης πολιτικής κι όχι προϊόν ιδεολογικών εμμονών. Είναι γελοίο να συγχέεται ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάθε μετανάστη με την παραχώρηση ιθαγένειας. Και βεβαίως είναι άκρως επικίνδυνο ένα τόσο σοβαρό ζήτημα να προσεγγίζεται με όρους ιδεολογικής τρομοκρατίας. Οσοι παρακάμπτουν την δημόσια κριτική, χαρακτηρίζοντάς την «ακροδεξιά» και «ρατσιστική», βολεύονται οι ίδιοι και ταυτοχρόνως προσφέρουν πολύτιμο δώρο στον ΛΑΟΣ. Ουσιαστικά, προσπαθούν να εγκλωβίσουν τη δημόσια συζήτηση μεταξύ Σκύλλας (όσοι αντιλαμβάνονται την Ελλάδα σαν χώρο κι όχι ως χώρα) και Χάρυβδης (όσοι μιλούν για νόθευση της ανύπαρκτης καθαρότητας του ελληνικού αίματος).