Να ξυπνήσει η κοινωνία των πολιτών
Του Αλεξη Παπαχελα
Μια μεγάλη, κρίσιμη μάζα πολιτών υποφέρει συνθλιβόμενη ανάμεσα σε δύο πόλους. Από τη μια βρίσκεται ένα μπλοκ ισχυρών συμφερόντων που έχουν κάνει την ανομία κανόνα. Πρόκειται για επιχειρηματίες, εμπόρους, ανθρώπους της νύχτας, οι οποίοι γράφουν προκλητικά στα... παλιά τους τα παπούτσια τον φορολογικό κώδικα, τους νόμους, την αστυνομία και κάθε άλλο θεσμό. Ανάμεσά τους οι ιδιοκτήτες ιατρικών κέντρων που βγάζουν 2-3 αποδείξεις την ημέρα για σουβενίρ και χρεώνουν το ΙΚΑ για επέμβαση ανοικτής καρδιάς όταν ο ασθενής έχει... στομαχικά. Στην ίδια κατηγορία οι μεγαλοσχήμονες που επιδεικνύουν προκλητικά τον πλούτο τους με αυθαίρετα κτίσματα σε περίοπτα σημεία, την ώρα που ο απλός πολίτης ταλαιπωρείται επί μήνες ή χρόνια για να κατασκευάσει μια πέργκολα. Η ομάδα αυτών των ισχυρών
έχει καταφέρει μέσω πολιτικών, μέσων ενημέρωσης κ.ά. τεχνικών να εξαγοράσει τη σχετική της ασυλία από το χέρι του νόμου.
Από την άλλη βρίσκεται μια διαφορετική κατηγορία, που πιστεύει ότι μπορεί να επιβάλει τις απόψεις της και τα αιτήματά της με τον «δημόσιο τσαμπουκά». Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι εργαζόμενοι στην Ολυμπιακή, που κόστισαν περίπου 1,8 δισεκατομμύρια ευρώ στον Ελληνα φορολογούμενο γιατί κατάφεραν να εκβιάσουν την ελληνική πολιτική τάξη. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τους εργαζόμενους στον ΟΛΠ με την εθελουσία τους, οι οποίοι επέβαλαν το «δίκιο τους» με την ισχύ της αυθαιρεσίας, κλείνοντας για εβδομάδες το κεντρικό λιμάνι της χώρας.
Τι ενώνει αυτές τις δύο ομάδες; Πρώτα απ’ όλα, η προφανής αδιαφορία τους για το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Δεν τους ενδιαφέρει διόλου αν οι απεχθείς όροι που επιβάλλουν στην υπόλοιπη κοινωνία την βυθίζουν στο τέλμα του χρέους και της στασιμότητος. Δεύτερον, το θράσος, που έχει αναχθεί σε βασικό προτέρημα για τον επιτυχημένο νεοέλληνα.
Η μεγάλη, όμως, μάζα των ιδιωτικών υπαλλήλων, εμπόρων, επιχειρηματιών, άξιων δημοσίων υπαλλήλων που δεν τα παίρνουν και δουλεύουν, των ανέργων που θέλουν να δουλέψουν και άλλων ασφυκτιά και δεν ξέρει πώς να αντιδράσει. Δεν θέλει πια να πληρώνει φόρους ούτε επειδή ο «μαφιόζος» της υγείας φοροδιαφεύγει και διακινεί μαύρο χρήμα ούτε όμως και για να κάθεται ο 40άρης απολυμένος συνταξιούχος της Ολυμπιακής ή του ΟΛΠ. Και τα δύο τα βρίσκει προκλητικά, εξοργιστικά και άδικα. Ο πολίτης, όμως, που υποφέρει ανάμεσα στις συντεχνίες και τα ισχυρά συμφέροντα της ανομίας δεν μπορεί ούτε να κλείσει το λιμάνι ούτε να σπονσοράρει κάποιον πολιτικό. Η μόνη διέξοδος που του απομένει ίσως είναι να «σηκωθεί από τον καναπέ» και να γίνει ενεργός πολίτης, ευρωπαϊκού όμως τύπου. Η μόνη μας ελπίδα είναι αυτή, να ξυπνήσει επιτέλους η κοινωνία των αγανακτισμένων δημιουργικών πολιτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου