"..Όλοι ζούμε στην Κατερίνη και είμαστε Κατερινιώτες με κάποιον τρόπο. Τα όρια της Κατερίνης ισούνται με τα γεωγραφικά όρια της χώρας μας. Είναι μια όμορφη πόλη και η παράσταση δεν βγάζει κάποιο μένος εναντίον της, απλά το όνομα «Κατερίνη» είναι πολύ εύηχο. Επίσης, μας κατηγορούσαν διάφοροι επειδή οι τίτλοι των έργων μας ήταν αγγλόφωνοι, έτσι, αυτήν τη φορά, βάλαμε ελληνικό. Γενικά, είναι το πιο ελληνοκεντρικό έργο που έχουμε γράψει κι έχει να κάνει πάρα πολύ με τον τρόπο που ζούμε σε αυτήν τη χώρα, χωρίς να είναι καμία σύγχρονη ηθογραφία ή μια αναπαράσταση του ελληνικού τρόπου ζωής.
Οι άνθρωποι που έχουν περάσει τα 30 αναπαράγουν ένα μοντέλο ζωής, το οποίο ανήκει στη δεκαετία του ‘50 και είναι το ίδιο ανελεύθερο: οικογένεια, παιδιά, υποχρεώσεις. Θέλαμε από τον κοσμοπολιτισμό του New Order ή του Motherland να γυρίσουμε στο μικροαστισμό, με τον οποίο λίγο ή πολύ έχουμε μεγαλώσει, στην επαρχιώτικη αντίληψη για τα πράγματα. Την κουβαλάμε, πρώτοι φορείς είμαστε εμείς οι ίδιοι, και μετά όλοι οι άλλοι γύρω μας. Ο επαρχιωτισμός είναι περισσότερο ηθική έννοια παρά γεωγραφική.
Η μιζέρια αυτή υπήρχε οπουδήποτε κι αν μεγάλωνες, σε επαρχία ή Αθήνα, κι ακόμα υπάρχει. Η λογική της επαρχίας είναι εμφανής παντού, στα νέα κτίρια που χτίζονται και στον τρόπο που τα διαχειρίζονται, ακόμα και στα αγάλματα που υπάρχουν στους δημόσιους χώρους. Βλέπεις το μικροαστισμό που υπάρχει. Το τρίπτυχο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» μας απασχολεί πάρα πολύ. Συνέχεια συζητάμε το πόσο μπαίνουμε κι εμείς στον ίδιο κύκλο κι επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη και ότι, ενώ η πραγματικότητα έχει αλλάξει, εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε ούτε το καινούργιο, ούτε τις δυνατότητες που κρύβει αυτή η νέα πραγματικότητα σε σχέση με τη ζωή μας....."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου